Χωρίς νά διεχδικοῦμε τό ἀλάνθαστον, ούτε τήν ἀπο-
χλειστικότητα οὔτε τήν πανσοφίαν καί οὔτε βεβαίως τήν
τελειότητα ἤ τήν ἁγιότητα, θέλομε μέ τήν Ἐπετηρίδα μας
νά συντονίσωμε τήν ἀγωνία τῶν καρδιῶν μας μέ τίς ἀγω-
νίες ὅλων σας. Ἁπλῶς ὑπενθυμίζομεν καί ἡμεῖς, ὅπως τό-
σοι ἄλλοι, ἁπλές αὐτονόητες ἀλήθειες:
Πρῶτον: Ὅτι ἣ πρόοδος τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν εἶναι
ἀνέκκλητος, δέν μπορεῖ xaveig νά ™y σταματήσῃ. Κα-
τά συνέπειαν καί ἡ ἐξέλιξις τῆς τεχνολογίας εἶναι ἀνέκ-
χλητος.
Δεύτερον: Συνεπακολούθως καί ἣ δημοσία ὑγεία (σω-
ματική – διανοητική – ψυχική) συνεχῶς θά ἀπειλῆται φο-
βερά ἐχκ τῆς συνεχῶς αὐξανομένης μολύνσεως τῆς ἀτμο-
σφαίρας ἐκ τῶν καυσαερίων, τῆς μολύνσεως τῶν τροφίμων
ἐχ τῆς ὑπερβάσεως τῆς χημείας, τῆς διαφθορᾶς νέων καί
ἡλικιωμένων ἐκ τῶν μέσων μαζικῆς ἐνημερώσεως χ.λ.π.
36 Φωτεινή Πραμμή
Τρίτον: Νά σταματήσῃς τήν ἐξέλιξιν ἀδύνατον. Νά τήν
ἐπηρεάσῃς, νά τήν κατευθύνῃς εἶναι ὁ θεῖος προορισμός
σου.
Τέταρτον: «Ὁ ἄνθρωπος» χεῖται ἐχτάδην, ἕνα θλιβε-
ρόν, ἐλεεινόν ἐρείπιον! Πῶς νά ἀνασυρθῇ ἐχ τῶν ἐρειπίων ;
Τί εἴδους γερανοί καί μπουλντόζες θά τόν ἀνασύρουν μέ-
oo ἀπό τούς ὄγχους τῶν πάσης φύσεως τσιμεντοπλαχῶν
πού τόν σχεπάζουν ἀσφυχτικῶς; Πάντως ὄχι μόνον οἱ
Ἄμβωνες τῶν Ἐχκλησιῶν! Ὄχι οἱ πομφόλυγες τῶν ρητό-
ρων! Ὄχι μόνον τά βιβλία. Μόνον «ὁ ἄνθρωπος» θά σώσῃ
τόν «ἄνθρωπον», ὑπό τήν μόνην καί ἀποκλειστικήν προῦ-
πόθεσιν νά γίνῃ «ἄνθρωπος θυσιῶν, (κόπου, χρόνου, δό-
Eng χρημάτων, δόξης ἀνέσεως κ.λ.π.». Τίποτε ἄλλο δέν
μπορεῖ νά σώσῃ τόν ἄνθρωπο, παρά ὁ ἄνθρωπος θυσίας,
τῆς θυσίας τῆς ἀντιπαθοῦς ἐγωπαθείας του. Κατά τήν
ἔχφρασιν: Ὄχι μόνον οἱ ταγοί, ἀλλά πάντες, ἀπό τοῦ
πρώτου ἕως τοῦ ἐσχάτου V& παύσωμε νά εἴμεθα φιλο-
τομαρισταί, κατά τό χκοινῶς λεγόμενον. ‘O φιλοτομα-
ριστής ὑπῆρξε τό ἀπαισιώτερον ὄν τοῦ αἰῶνος μας! Καί
τά σοφώτερα καί τά ὡραιότερα λόγια ἑνός φιλοτομαρι-
στοῦ. ὄχι μόνον δέν ὠφελοῦν, ἀλλά κάνουν κακόν, μόνον
χαχόν. Σχανδαλίζουν: «… Οὐαί, 8t οὗ ἔρχεται τό σκάν-
δαλον…» Τοῦτο εἶναι τό σάλπισμα τῆς Ἐπετηρίδος μας
τοῦ 2000.
2000 χρόνια πέρασαν ἀπό τότε, πού τό αἷμα τοῦ Θεοῦ
ἐπότισε τόν Γολγοθᾶ.
«εἰ κ ῇ»; (ματαίως 😉
Σέ πιάνει ἴλιγγος καί πού τό σχέφτεσαι ἀκόμη!
Πέμπτον: Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, καί μάλιστα ὁ φοι-
τητής. ὁ νέος ἐπιστήμων. ὁ νέος ἄνθρωπος. ἐχρήγνυται καί
ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ͂ ΕΚΔΟΣΙΣ 37
ἀγανακτεῖ μέ τίς διαπιστώσεις πού ἐξαντλοῦνται μόνον
μέ τήν ἀρνητιχή ἁπλῶς θέσιν ἐνώπιον τῶν δεινῶν τῶν
ἡμερῶν μας. Ὄχι μόνον δέν συγχινεῖται, ἀλλά βδελύσσε-
ται. Μέ τόν δημόσιον φψόγον χαί ἔλεγχον μόνον, (κι ὕστε-
ρα φαγοπότι καί ὕπνον). ἀνεβάζομεν τόν φαρισαϊσμόν εἰς
τό ζενίθ, ὅταν ζῶμεν τήν ἐποχήν τῆς «Contestation», τῆς
ἀποθεώσεως τῆς ἀθεΐας ὄχι εἰς τά βιβλία, ἀλλά εἰς αὐτήν
ταύτην τήν ζωήν!
Ἕκτον: Νά μή χαιρώμεθα διά τήν εἰδωλολατρείαν μας.
Καί ὅπως λέγει ὁ ἀείμνηστος Ἀλέξανδρος Τσιριντάνης
(στό βιβλίο του «Γιά μιά πορεία μέ ἐπίγνωση) : Νά παύ-
σωμε νά νομίζωμε ὅτι κάθε νέο, μόνον διατί εἶναι νέο εἶναι καλύτερον ἤ τό παλαιόν μόνο γιατί εἶναι παλαιόν εἶναι
καλόν (ἤ καχόν). Αὐτήν τήν θετικήν ἤ ἀρνητικήν εἰδωλο-
λατρείαν τοῦ χρόνου πρέπει νά τή ξεπεράσωμε.
ἝΒβδομον: Ἄν ἣἡ Ἐκχλησία, | μόνη ἁρμοδία γιά τήν δη-
μιουργίαν «ἀνθρώπων», δέν αἰσθανθῇ ὅτι εἶναι ὁ κύριος
ὑπεύθυνος διά τήν μή ἐφαρμογήν τῶν Αἰωνίων Ἀξιῶν εἰς
τήν λύσιν τῶν προβλημάτων, τῶν ἀναγκῶν ἤ τῶν ἰδιορρυθ-
μιῶν τῆς σημερινῆς ἐποχῆς, ματαιοπονεῖ. Ἐπί πόσον χρό-
νον; Ἄχρι καιροῦ πού κατά ἀνοχήν ἤ παραχώρησιν τοῦ
ὑὙφίστου ἐμφανισθοῦν Κολοσσαῖα πού θά ἀναδείξουν
ἀγωνιστάς χαί ἥρωας.
Μάζεφεν ὁ Ἀρχιεπίσχοπος Χριστόδουλος τούς νέους
εἰς τήν Ἐχχλησίαν ; Πρέπει ὅλοι οἱ Χριστιανοί νά τό ἀξιο-
ποιήσουν. Νά κάνουν δηλαδή αὐτά τά νειᾶτα νά μήν ἀνά-
βουν μόνο χεράκια στίς Ἐχκλησίες, ἀλλά νά μετασχημα-
τισθοῦν οἱ ἴδιοι οἱ νέοι σέ χεράκια καί λαμπάδες μέσα
στόν παλιμβαρβαρισμόν τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου. Νά
δώσουν στά νειᾶτα νά καταλάβουν, ὅτι θά καταστοῦν γε-
λοῖοι ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων. ἐάν μοιάσουν τῶν πατε-
38 Φωτεινή Πραμμή
ράδων των καί δέν μπορέσουν νά ξεφύγουν τόν γενικόν
χανόνα τοῦ σημερινοῦ Χριστιανοῦ, πιστοί χωρίς συνέ-
πεια. Πιστοί ναί, ἀλλά καί ἄρτιοι ἄνθρωποι καί δημι-
ουργοί πολιτισμοῦ. Πιστοί καί ὄχι δεισιδαίμονες πού
νά παίρνουν ὅλα εὔκολα, αὐτονόητα. Πιστοί καί ὄχι
ἀνεδαφικοί καί μάλιστα Ἕλληνες, πού ἐνῷ δέν ξέρουν
τήν ζωή (δέν ἔχουν σπουδάσει τήν σύγχρονον ὑφήν της
χαί τά πολυσύνθετα προβλήματά της), πασχίζουν νά
τήν ἐντάξουν στήν αἰωνιότητα. Τέλος νά μήν εἶναι πιστοί
πού χαταφεύγουν στά ἀνεδαφικά, τά ἀνεφάρμοστα, καί
συμβιβάζονται κατόπιν στά ἐρζάτς μέ τίς ἀβαρίες, πού
εἰς τήν ζωήν τῶν ἄλλων καί εἰς τήν ζωήν τήν δικήν των γί-
νονται ὅπως ἔλεγε ὁ Κύριος «τό μωραθέν ἅλας».
‘0 Διογένης μέ τό φανάρι του μέσα εἰς τήν ἀσφυκτικά
γεμάτη Ἐκκλησία θά φώναζε, :«Ἄνθρωπον ζητῶ». Γιατί
βλέπεις γεμάτη v Ἐκχλησία μέ πιστούς γεμάτους μέ
ἄπραγην καλωσύνην, ἄκαρπην πίστιν, γεμάτους μέ ἁγνές
προθέσεις μόνο.
Ἐχλευάσθη κάποτε τό Πανεπιστήμιον, ὅτι μπαίνουν
εἰς αὐτό ἄνθρωποι καί βγαίνουν «κούτσουρα». Μπαίνουν
εἰς τήν Ἐχχλησίαν νέοι μέ χίλιες δυό προσδοχίες. Τρέμο-
με μέ τήν σκέψιν: Tt θά βγοῦν μέσα ἀπό τήν Ἐκχλησίαν ;
Κατακλείς
Μέ ἁπλᾶ λόγια : Ὅπως οἱ ἰατροί εἰδικεύονται εἰς τά
Νοσοκομεῖα, ἐπί πολλά ἔτη, καί δικηγόροι ἐξασκοῦνται
εἰς δικηγορικά γραφεῖα, πρίν νά λάβουν τήν ἄδειαν, ἔτσι
πρέπει νά ἀντιληφθοῦν οἱ ἱερεῖς μας, οἱ θεολόγοι καί γενι-
χά οἱ κατηχηταί μας τοῦτο : Παραδείγματος χάριν, ἕνας
ἱερεύς λέγει ἀπό τήν Ὡραία Πύλη : Ποῖες χυρίες τῆς ἐνο-
ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ EKAOZIZ 39
ρίας μας θά μποροῦν νά διαθέσουν μία βραδυά κοντά σέ ἕναν ἄρρω-στον, πού δέν ἔχει κανέναν; Ἅμα ἔχει ἐθελο- ντικές προσφορές, πάει εἰς τό Νοσοχομεῖον καί λέει: «Προϊσταμένη, μπορεῖ νά σοῦ στέλνω κάθε μῆνα χυρίες σάν ἀποχλειστικές, ἄνευ ἀμοιβῆς, γιά νά σταθοῦν ὅλην τήν νύχτα δίπλα σέ κάποιον βαρειά ἄρρωστον, πού δέν
ἔχει κανέναν δικόν του».
Αφήστε μια απάντηση