Ὁ Ἅγ. Παῦλος ὁ ἐξ Ἀροανίας εἶναι εἷς ἐκ τῶν ἑκατομμυρίων Νεομαρτύρων. Χάρις εἰς τὸν ἡρωισμὸ καὶ τὴν αὐτοθυσία τῶν ἐνδόξων αὐτῶν προγόνων μας, προετοιμάσθη ἐπιτυχῶς ἡ Ἐθνικὴ Παλιγγενεσία, γιὰ νὰ ἐκκινήσῃ ἡ Ἐπανάστασις, μέσα Μαρτίου 1821 στὰ Καλαβρυτοχώρια καὶ τὴν Ἁγία Λαύρα.

Καταγόμενος ἐκ τῆς Ἀροανίας (Σωποτό) Καλαβρύτων, τῆς ὁποίας δεσπόζει σήμερα ὁ καλλιτεχνικὸς Ἱ. Ναός του μετὰ τῶν ἄρτια ἐξωπλισμένων προσκτισμάτων του, προσφορὰ τοῦ Ἱδρύματος Προασπίσεως Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν, ἐμαρτύρησε τὴν 22 Μαΐου 1818, «σφάζοντάς» τον ὁ ἴδιος ὁ πασᾶς Τριπόλεως στὴν Τρίπολι, τῆς ὁποίας εἶναι Πολιοῦχος. Εἶναι ὁ μοναδικὸς Ἱ.Ναὸς τῆς ὑφηλίου ὅπου κυριαρχοῦν Νεομάρτυρες ἐξ ὅλης τῆς Οἰκουμένης.

Τὰ πολυτελέστατα ξυλόγλυπτα ἐπὶ ξύλου δρυὸς καὶ γενικὰ ὅλα τὰ ἔργα τὰ ἔχουν θαυμάσει πληθώρα προσωπικοτήτων τοῦ ἐξωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐσωτερικοῦ, ὅπως πχ. ὁ ἀείμνηστος τέως Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, Κωστὴς Στεφανόπουλος, ὁ ὁποῖος μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα διερωτᾶτο :

« ἀνθρώπινο ἤ θεῖο χέρι τὰ κατασκεύασε ὅλα αὐτά ; ; ; . . . ». Ὅλα αὐτὰ ἐπραγματοποιήθησαν μὲ ἀπερίγραπτους κατατρεγμούς, οἱ ὁποῖοι μᾶς δημιούργησαν ἀνυπόφορες ψυχικὲς ἀλγηδόνες καὶ τεράστια περιττά ἔξοδα.

Ἐὰν δὲν ἐβλέπαμε τὰ χειροπιαστὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου Παύλου, θὰ εἴχαμε διακόψει τὰ ἔργα εἰς αἰώνια καταισχύνη ὅλων τῶν δαιμονιωδῶς ἀντιδρώντων. Ὅμως τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου μᾶς ἐνεψύχωναν νὰ συνεχίσωμε. Ὁ Ἅγιος παρενέβαινε καὶ προσπαθοῦσε νὰ ἀνακαλέσῃ εἰς τὴν τάξιν τοὺς ἀντιδρῶντες στὴ κατασκευὴ τοῦ οἴκου του. Καὶ σὲ μας παρενέβαινε, ὥστε νὰ μὴ πτοούμαστε καὶ ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς ἀπελπισίας μας νὰ καταλήξωμε εἰς τὴν διακοπὴν αὐτοῦ τοῦ, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, θείου ἔργου. Μέχρι τοῦδε, ἐτιμώρησε ὀκτώ. Παρακαλοῦμε τὸν Ἅγιο Παῦλο, νὰ πάψῃ καὶ νὰ μὴ πάρῃ καὶ ἄλλους διότι ὁ δὲ παράνομος Ἰούδας «οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι». Ἐφαρμόζομε τὸ πασχαλινὸ δοξαστικό : «Ἀναστάσεως ἡμέρα καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ Πανηγύρει καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν, ἀδελφοί, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς, συγχωρήσωμε πάντα τῇ Ἀναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωμεν Χριστὸς Ἀνέστη…».

Ἐδῶ καὶ δέκα ἔτη πασχίζομε νὰ εὕρωμε μὶα εὐλαβῆ ὁμάδα μοναχῶν ἤ μοναζουσῶννέους ἀνθρώπους μὲ ἱκανότητες, ἦθος ἐργασίας καὶ μεράκι, νὰ συνεργασθοῦν, νὰ ὑποδέχωνται τοὺς προσκεκλημένους, νὰ τοὺς φιλοξενοῦν καὶ νὰ τοὺς κατηχοῦν εἰς τὰ νάματα τῆς Ὀρθοδοξίας. Διότι, ὄχι μόνον χωρικοί, ἀλλὰ καὶ κάτοικοι τῶν πόλεων ἔχουν γίνει παλιμβάρβαροι καί χρειάζονται ἐπανευαγγελισμοῦ.

Ὅλα αὐτὰ ἀποτελοῦν ἕνα ἕτερο εἶδος τοῦ «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» καὶ τοῦ «Μνημονευτέον Θεοῦ μᾶλλον ή ἀναπνευστέον» (Ἁγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος). Δηλαδή, ἐπιβάλλεται νὰ μνημονεύωμε τοῦ Θεοῦ περισσότερον ἀπ’ ὅ,τι ἀναπνέομε.

Αὐτὸ νὰ γίνῃ μέχρι νὰ κτισθῇ μία νέα πτέρυγα στὴν Ἱ. Μονὴ Φανερωμένης (ἀφοῦ ὑπερπηδηθοῦν καὶ τὰ ἀδικαιολόγητα ἐμπόδια μὲ τὸ δασαρχεῖο καὶ παύσῃ ἡ ἀδιαφορία τῶν ἰθυνόντων), γιὰ νὰ δύνανται νὰ διαβιοῦν ἀνθρώπινα οἱ μοναχοὶ ἤ οἱ μοναχές.

Δυστυχῶς ὅμως καὶ δεκάδες πνευματικοί-ἐξομολόγοι, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονται ὡς φίλοι, δέν ἐνδιαφέρθηκαν οὐσιαστικά. Εἶναι καὶ αὐτοὶ δυστυχῶς «θεωρία ἐπισκόπου καὶ καρδία μυλωνᾶ» ἀπὸ τὴν ὁποία εἶναι ὑπερχορτάτη ἡ κοινωνία μας. Δυστυχῶς καὶ δι’ αὐτοὺς ἐφαρμόζεται τό «ἀγρὸν ἠγόρασα …, ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε…, γυναῖκα ἔγημα…, ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον» (Λουκ. 14, 18). Ἀκόμη καὶ Ἁγιορεῖτες Πατέρες, περιορίσθηκαν νὰ παρηγοροῦν μόνον διὰ λόγων καὶ νὰ μᾶς συμβουλεύουν «καλύτερα νά παραμείνῃ ὁ Ναὸς καί τὰ προσκτισματά του κλειστά, παρὰ νὰ ἀναθέσωμε σὲ ἀκατάλληλα πρόσωπα καὶ νὰ δίδουν ἀφορμὴ σὲ κουτοπόνηρους, οἱ ὁποῖοι ρέπουν στὸ κουτσομπολιὸ καὶ εἶναι συνηθισμένοι νὰ κάνουν τὴν ,,τρίχα τριχιά,,»!!!…

Δυστυχῶς, ὅμως οὔτε Μητροπολίτες οὔτε Δήμαρχοι δὲν ἐπίστευσαν αὐτὰ καὶ δὲν ἐπίεσαν τὸ διεφθαρμένο κατεστημένο, νὰ σταματήσουν τὰ ὄργια τῶν σπαταλῶν καὶ τῶν προκλήσεων καὶ νὰ διατίθενται χρήματα διὰ τὴν παντοειδῆ στήριξι τῆς ὑπαίθρου καὶ τὴν ἐπανόρθωσι τοῦ κακοῦ, τὸ ὁποῖον διέπραξαν, υἱοθετῶντας τὰ ἀνθελληνικὰ, ἀντίχριστα καὶ ἀπάνθρωπα ξενοκίνητα σχέδια, μὲ τοὺς βαρύγδουπους τίτλους, «Καποδίστρια καὶ Καλλικράτη». Ἀπεδείχθη ὅτι εἶναι ὄντως ταφόπλακα γιὰ τὴν ὕπαιθρο. Οἱ φυσικοὶ νόμοι τονίζουν : τὸ κενὸν (ἀπὸ  Ἕλληνας) πληροῦται (ἀπὸ τοὺς εἰσβολεῖς ἀλλοφύλων, ἐποίκους καὶ λοιποὺς ἀλλοεθνεῖς ἐπιδρομεῖς).

Τόσον τὸν Ἱερὸν Ναό, ὅσον καὶ τὰ προσκτίσματά του τὰ διαθέτομε δωρεὰν εἰς πάντας διά :

α) βαπτίσεις,

β) γάμους (ἀκόμη καὶ νυφικὰ διαθέτομε δωρεάν),

γ) καὶ ὅλες τὶς ἱεροτελεστίες.

δ) ἱεροδιδασκαλεῖο διὰ γυναῖκες καὶ ἄνδρες.

Καὶ οἱ μὲν ἄνδρες ἱερεῖς νὰ τελοῦν τὶς ἱεροτελεστίες καὶ μετὰ νὰ διδάσκουν σὲ σχολεῖα, ὄχι μόνον τὰ μικρὰ παιδιά, ἀλλὰ καὶ μεγάλους διότι «Κάθε χωριὸ καὶ πολιτισμὸς» λένε γιὰ τὰ χωριά μας. Ὅμως, κατὰ τὸν Ὀδυσσέα Ἐλύτη : « χωρὶς παπὰ καὶ δάσκαλο εἶναι καταδικασμένα νὰ σβήσουν» .

ε) τὴν ἐπιμόρφωσιν γυναικῶν ὥστε νὰ γίνουν πρεσβυτέρες γιὰ νὰ συνδράμουν τὸν ἱερέα σύζυγόν τους στὸ δυσκολώτατο ἔργο διαπαιδαγωγήσεως καὶ ἐπανευαγγελισμοῦ ἤ νὰ γίνωνται κοινωνικοὶ λειτουργοί.

στ) κέντρον ἑλληνισμοῦ – διεθνῆ σεμινάρια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης.

Δυστυχῶς, ὅμως καὶ δι’ αὐτὰ οὐδεὶς συνεκινήθη, ἐθελοτυφλοῦντες οἱ ἁρμόδιοι γιὰ τὸν ἐπερχόμενον κίνδυνον, δηλαδὴ ὅτι κινδυνεύομεν μετὰ παρέλευσιν μερικῶν δεκαετιῶν νὰ μετακαλῶμε Βάσκους, Ἱσπανούς, Καταλανούς, Γερμανοὺς καὶ λοιποὺς ἑλληνιστὲς διὰ νὰ διδάσκωνται οἱ Ἑλληνόπαιδες ἑλληνικά! ! ! ! ! . . . . .

ζ) τὴν πραγματοποίησιν ἐπιστημονικῶν συνεδρίων ὅλων τῶν κλάδων.

η) τὴν πραγματοποίησιν συσκέψεων διὰ τὴν εἰρήνη, τὴν οἰκολογία, τὴν μείωσι-κατάργησι  τῶν ῥαντισμάτων ἐπιβλαβῶν χημικῶν, ὅπλων.

θ) τὴν λῆψι δρακοντείων μέτρων, διὰ τὴν  ἐξάρθρωσι καλλιεργείας, ἐμπορίας καὶ χρήσεως ναρκωτικῶν οὐσιῶν διὰ νὰ ἀπαλλαγῇ ἡ νεολαία καὶ οἱ μεγαλύτεροι ἀπὸ τῆς καταστρεπτικῆς μάστιγος τῶν ψυχοτρόπων οὐσιῶν καὶ νὰ λυτρωθῇ ἡ κοινωνία ἀπὸ τὰ σωματικὰ καὶ ψυχικὰ ράκη.

ι) τὴν λῆψι μέτρων πρὸς πρόληψι καὶ κατάργησι τὴς ἑτέρας μάστιγος, τοῦ ἀλκοολισμοῦ.

ια) τὴν λῆψι μέτρων γιὰ τὴν κατάργησιν τῶν εἰδεχθεστάτων ἐγκλημάτων σφαγιασμοῦ μιᾶς μεγαλουπόλεως ἄνω τῶν 500.000 ἄκακων καὶ ἀθώων ἀγγελουδιῶν ἐτησίως. Τοιουτοτρόπως θὰ λυθῇ καὶ τὸ μακροχρόνιο δημογραφικὸ πρόβλημα καὶ θὰ σταματήσῃ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ.

Προϋπόθεσις αὐτῶν εἶναι νὰ ἐκπαιδεύωνται οἱ ἄνθρωποι εἰς τομεῖς ὅπου ὑπάρχει ζήτησις ἐργατικῶν χεριῶν, νὰ ὑπάρχουν ἐργασίες, νὰ ἀμείβωνται δίκαια οἱ ἔχοντες ἦθος ἐργασίας, νὰ λαμβάνουν τὰ νέα ζεύγη σωστὰ κατασκευασμένες κατοικίες μὲ ἐπιτόκια καταθέσεων καὶ ὄχι λήψεως δανείων καὶ διὰ τοὺς τρίτεκνους καὶ ἄνω πρέπει νὰ χαρίζωνται τὰ δάνεια, γιὰ νὰ δύνανται νὰ ἐπιμορφώνουν καὶ νὰ τρέφουν τὰ τέκνα των.

Τέλος δὲν θὰ μένουν γυναῖκες καὶ ἄνδρες ἄγαμοι διὰ νὰ «παίζουν τοὺς παντρεμένους», οὔτε θὰ ὑπάρχῃ ἐκμετάλλευσις τοῦ ἑτέρου φύλου, οὔτε πορνεῖες, οὔτε μοιχεῖες, οὔτε ἄλλες σοδομητικὲς ἁμαρτίες ὅπως τῆς Πομπηΐας καὶ οἱ ἀνωμαλίες τῆς ἀρσενοκοιτίας καὶ τῶν λεσβίων. Θὰ ἐφαρμόζεται ἡ λαϊκὴ παροιμία : «ἤ μικρὸς παντρέψου ἤ μικρὸς καλογερέψου».

Δυστυχῶς ὅμως ἡ πανσεξουαλικὴ κοινωνὶα, ἡ ὁποία δὲν πιστεύει Χριστὸν, ἀλλὰ χρυσόν, ποὺ δὲν πιστεύει εἰς τὴν Ἁγία Τριάδα, ἀλλὰ εἰς ἑτέρα τριάδα :

α) ἄμετρο ἐγωισμό, οἴησι, ἀλαζονεία καὶ ἀναισχυντία,

β) γαστέρα: «ὧν  Θεὸς ἡ κοιλία» (Πρὸς Φιλιππησίους 3, 19) ἢ τὰ φαγητὰ καὶ τὰ ποτὰ εἶναι ὑψίστη ἡδονή – θεωρία τῶν ἐπικουρείων – « φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθανοῦμεν ». Μάλιστα δὲ οἱ Λουκούλειοι ἐπεξέτειναν χυδαῖα τὴν ἐν λόγῳ θεωρία, φθάνοντες μέχρι τοῦ σημείου νὰ λέγουν : «Δὲν χωρᾶ ἄλλο τὸ στομάχι σου, προσπάθησε νὰ ἐμέσῃς, γιὰ νὰ συνεχίσῃς ἀκαταπαύστως τὸ φαγοπότι »

γ ) ἐνῷ ὅλα τὰ ἄλλα ζῷα συνέρχονται μόνον γιὰ τὴν ἀναπαραγωγὴ εἰς ὡρισμένες ἐποχὲς τοῦ ἔτους, ὁ ἄνθρωπος τῆς ἡδονῆς ἔχει θεοποιήσει τὸ ὑπογάστριο καὶ τὸ ἔχει ὡς κεντρομόλο δύναμι καὶ ἀναδείξει, ὄχι μόνον εἰς μία ὡρισμένη ἐποχὴ ἀλλὰ καί τὶς τέσσερις ἐποχὲς τοῦ ἔτους καὶ τοὺς δώδεκα μῆνες καί τὶς 365 ἡμέρες τοῦ ἔτους – ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ νοσταλγεῖ καὶ πράττει τὸ πᾶν νὰ ἀπολάβῃ τῆς «ἐφαμάρτου ἡδονῆς». Καὶ τοῦτο, κάθε ἄλλο παρὰ γιὰ τὴν ἀναπαραγωγή, ἀπεναντίας λαμβάνει μέτρα – προφυλάσσεται παντοιοτρόπως, νὰ ἀποφευχθῇ ἡ σύλληψις, ἐὰν δὲ παρὰ ταῦτα συμβῇ, τότε τρέχει νὰ καταστρέψῃ ἢ σφαγιάσῃ τὰ ἀθῷα καὶ ἀνήμπορα νὰ ἀμυνθοῦν ἔμβρυα – οἱ εἰδεχθέστατοι ἐγκληματίες μαιευτῆρες! ! !

Διὰ τὴν πραγματοποίησι ὅλων τῶν ἀνωτέρω ἀπαιτεῖται ἐπανευαγγελισμὸς τῶν ἀνθρώπων, νὰ πάψουν νὰ εἶναι παλιμβάρβαροι, ἀλλὰ ἔμπρακτοι Χριστιανοὶ.

Διὰ τῆς πραγματοποιήσεως τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους, θὰ ἀναζοωγονηθῇ καὶ θὰ ἐνθαρρυνθῇ τὸ κατατρωθὲν ἠθικὸ καὶ ἐθνικὸ σθένος τῶν Ἑλλήνων.

Ἄν πράξωμε ἔργα μετανοίας διὰ νὰ ἐπανέλθωμε στὶς ρίζες μας, τὸτε, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θὰ ρυσθῶμε ἀπὸ τοῦ βαράθρου τῆς ἀβύσσου, ὅπου μᾶς ὡδήγησαν ἀνεγκέφαλοι ἤ δοτοὶ ἰθύνοντες.

Πλὴν ὅμως ἐμεῖς φρονοῦμε, ὅτι ἐπιβάλλεται νὰ διδάσκωμε διὰ τοῦ παραδείγματος.

Εὔχεσθε καὶ προσεύχεσθε, πατέρες καὶ ἀδελφοί, ὁ Θεὸς νὰ μᾶς τὰ φέρῃ κατ’εὐχὴν γιὰ νὰ ἀποδώσουν τὰ ἔργα ἀγλαοκάρπους καρπούς.

Ἐμεῖς ἐθυσιάσθημεν δι’ἀπεριγράπτων σωματικῶν καὶ ψυχικῶν ἀλγηδόνων καὶ στερἠσεων μιᾶς ζωῆς ὁλοκλήρου, ἐκ βάθους καρδίας, πρὸς δόξαν Θεοῦ, καὶ εἶναι μέγιστο κρῖμα νὰ μὴ ἀξιοποιῶνται τὰ ἔργα, γιὰ τοὺς ἀνωτέρω καὶ ἄλλους κοινωφελεῖς σκοπούς.


Ὁ θεμέλιος λίθος ἐτέθη τὴν 23ην Ἰουνίου 1996 καὶ ἀναγράφει :

ΕΙΣ ΤΙΜΗΝ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΝ ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΤΟΥ ΣΟΠΩΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΑΕΙΛΑΜΠΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ ΤΩΝ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΛΙΘΟΣ ΘΕΜΕΛΙΟΣ ΕΤΕΘΗ ΥΠΟ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ ΔΙΑ ΤΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΚΤΙΡΙΩΝ, ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΟΙΚΗΜΑΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ, ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ, ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ, ΔΑΝΕΙΣΤΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ, ΞΕΝΩΝΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΒΟΗΘΗΤΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ.

Εἰς τὴν γενέτειραν τοῦ Ἁγίου, εἰς τὴν Ἀροανίαν Καλαβρύτων, ὑπάρχει ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 20οῦ αἰῶνος μικρός (διαστάσεων 4 Χ 4 μέτρων περίπου) καλλιτεχνικὸς λιθόκτιστος Ἱ. Ναὸς βυζαντινοῦ ρυθμοῦ, εἰς τὴν θέσιν, ὅπου εὑρίσκετο παλαιότερον ἄλλος ἐρειπωθεὶς Ναὸς τοῦ Ἁγίου.

Ὑπὸ «τοῦ Ἱδρύματος Προασπίσεως Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν» ἄρχισε νὰ ἀνεγείρεται μεγαλοπρεπὴς Ἱ. Ναὸς πλησίον τοῦ γενεθλίου οἰκήματος τοῦ Ἁγίου. Ἡ κατασκευὴ τοῦ Ναοῦ ἐπραγματοποιήθη κάτω ἀπὸ πολὺ δυσμενεῖς συνθῆκες (καὶ λόγῳ τοῦ ἀπομεμακρυσμένου τῆς περιοχῆς καὶ λόγῳ ἀντιδράσεων, δυστυχῶς, ἀπὸ μερίδα συγχωριανῶν), εὐτυχῶς, ὅμως, μὲ τὴν ἀμέριστον ἠθικὴν συμπαράστασιν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου καὶ τὴν ἐκ θαύματος, εἰς κάθε δύσκολη στιγμήν, ἐπέμβασιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους (ὁ «κοντοχωριανὸς» ἐκ Καμενιάνων Καλαβρύτων Ὁσιολογιώτατος Μοναχὸς πατὴρ Μάξιμος Ἰβηρίτης {Νικολόπουλος} εὕρισκε λύσιν εἰς τὰ διάφορα ἀνακύπτοντα προβλήματα). Ἡ ἀρχικὴ ἐπιθυμία ἦτο νὰ γίνῃ ὁ Ναὸς εἰς τὴν θέσιν τοῦ γενεθλίου οἰκήματος, ἀλλὰ τοῦτο δὲν ἐπραγματοποιήθη ἐξ αἰτίας διαφόρων ἐξωγενῶν παραγόντων.