‘Ο Αἰών τῆς ἑωσφορικχῆς οἰήσεως, ἀλλά καί τῶν δα-
χρύων καί τοῦ αἵματος, τοῦ φόβου καί τῆς ἀγωνίας. Δύο-
ντος τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἣ εἰκών τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τραγι-
κή.Ἕνας ἄνθρωπος πονεμένος, ἐχνευρισμένος, ἀνήσυχος,
προδομένος, διότι ἤλπισε καί παρεδόθη μέ τυφλήν πίστιν
εἰς τάς ἐπαγγελίας. Ἕνας αἰῶνας παλιμβαρβαρισμοῦ,
χρεωχοπίας καί ὀπισθοδρομήσεως τοῦ ἀνθρώπου ὑπό
τήν πνευματικήν του ὑπόστασιν. Τόν τύπον τοῦ ἀθέου, ἣ
ἀνθρωπότης τόν ἀνήγαγε εἰς ἡγεμόνα τύπον. Ὑπουργός
Παιδείας καί Θρησχευμάτων ἐκαυχᾶτο ἅμα τῇ ἀναλήφει
τῶν καθηχόντων του(;) ὅτι ἧτο ἄθεος, καί ὁ Ἑλληνικός
λαός ἀφιονισμένος κατάπιε τήν «ὕβριν» ὡς καραμέλλα.
Καί ἡ γελοιοποίησις δευτέρωσε. ‘O Γχαγχάριν κάνοντας
δυό βήματα στό διάστημα ἀπεφαίνετο «Πῆγα στόν Οὐρα-
νό χαί δέν συνάντησα τόν Θεό». Πανηγύρισαν οἱ ἄθεοι,
προσποιούμενοι ὅτι ἀγνοοῦν ὅτι γιά νά πάη κανείς στό
διάστημα, στό ὅσο γνωστό στούς ἀστρονόμους. ἐχρειάζον-
τὸ ἑκατομμύρια ἔτη φωτός! Ἡ βλακεία, ἣ ἠλιθιότης, ἣ γε-
λοιοποίησις εἰς ὅλον τό κορύφωμά της! Πού στοίχισε τό-
σον εἰς ὅλην τήν ἀνθρωπότητα.
Καί ὁ Χριστιανός ἐθεωρεῖτο ἀφελής ἤ βλάξ. ‘O Μάρξ
Νορντάϊν παρεπονεῖτο, διότι ἡ θρησχεία ἐξισώνει τόν
ἄγριον μέ τόν λόρδον. Ὅ ἄνθρωπος τοῦ 2000 αἰῶνος δέν
ἐθίγη, διότι ὁ ἀθεῖσμός δέν ἐξομοιώνει τόν λόρδον πρός
τόν ἄγριον, ἀλλά τόν ἄνθρωπον πρός τό χτῆνος, τό
ὁποῖον, ἐπίσης, δέν πιστεύει εἰς τόν Θεόν.
Ἐπιθηκίσαμε ἐπί ἕνα αἰῶνα «Ἰδέας» πού μᾶς ἦλθαν
ἐδῶ παρηκμασμέναι ἀφοῦ γύρισαν ὅλο τόν Κόσμον καί
ἴσως εἶχον ξεχασθῆ ὡς ἀνόητοι. Δῆθεν «πνευματικοί ἡγέ-
ται» μετέβαλον εἰς κοσμοθεωρίαν τήν παραστρατημένην
ζωήν των. Δέν ἐπροσέξαμεν ὅτι οἱ ἄθεοι ὀρθολογισταί
ἦσαν οἱ ἴδιοι εἰς τήν ζωήν των προληπτιχοί καί δεισιδαί-
μονες, τόσον ὅσον οὐδέ αἱ ἀγράμματοι γριοῦλες. Ἐξηπά-
τησαῖν τόν λαόν, ὅτι τάχα ἣ ἐπιστήμη ἀπέδειξε τήν ἀνυ-
παρξίαν τοῦ Θεοῦ. Καί ἡ ἀπάτη ἦτο διαυγής. Διότι: Καί ὁ
μή πιστεύων εἰς τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ εἶναι πιστός,
ὅσον καί ὁ πιστεύων εἶναι πιστός. Διότι ὁ Θεός ὡς πνεῦμα
ἐκφεύγει τῆς ἐπιστημονικῆς ἐρεύνης (τῆς παρατηρήσεως,
τοῦ πειράματος, τοῦ μαθηματικοῦ λογισμοῦ).
Καί ἣ πνευματιχή σκλαβιά τοῦ λαοῦ ἦλθεν ἀπό τόν
φόβον ἑνός γέλιου ὑψηλῆς περιφρονήσεως. Θεολόγος εἰς
τό λεωφορεῖον δέν ἔκανε τόν σταυρόν του, διότι δίπλα του
ἦτο μία κοπελλίτσα. Οἱ λόγιοι κατήντησαν κόλακες, ἀξιο-
θρήνητα ἑρπετά καί ἔγιναν εἴτε δοῦλοι τυράννων εἴτε ἐξυ-
μνηταί ἐγχληματιῶν. Πιστοί σέ γελοιότητες καί δεισιδαι-
μονίες.
Καί ἰδού τό κατάντημα :
Οἱ λόγοι περιεστρέφοντο εἰς τήν ἔρευναν τοῦ «ὄντος»
καυχώμενοι ἐν ἑαυτοῖς καί οὐχί ἐν Κυρίῳ. Κομπασμοί,
ἐπίδειξις σοφίας, διά τάς διαπιστώσεις, καί τίποτε περισ-
σότερον. Φιγούρα καί πόζα. Οἱ μέν προφῆται δέν διεπί-
στωναν μόνον τήν τραγιχότητα τῆς ἐποχῆς των. Δέν προέ-
λεγον μόνον τά μέλλοντα. ἀλλά καί ὑπεδείκνυον εἰς τούς
ἄρχοντας καί τόν λαόν τό «δέον» γενέσθαι. Ἕνα δέον,
πού ἦτο τό μήνυμα τοῦ Οὐρανοῦ.
‘Ο 20ός Αἰών ἦτο στεῖρος ἀπό ἀναστήματα πνευματικά,
διά τά ὁποῖα θά ἠδύνατο νά καυχᾶται τό καθόλου ἀνθρώ-
πινον γένος. Αἰών ὀρφανός ἀπό ἀνταξίους τῶν γιγά-
ντων τῶν πρώτων αἰώνων τῆς Χριστιανοσύνης. Λιποτά-
κται ἤ δειλοί φρουροί τῶν ἐπάλξεων ἤ ἀνύπαρχτοι ἤ ἀνε-
δαφικοί. Διακηρύξεις «περί πίστεως εἰς τόν ἄνθρωπον»
χωρίς ἐπάνω του τίποτε τό ὑπεράνθρωπον, τίποτε τό
ὑπερφυσικόν.
‘Ο ἄνθρωπος «Der Mensch ist, was er isst» (‘O ἄνθρω-
πος εἶναι ὅ τι τρώγει…) (Feuerbach). Δηλαδή νερό,
ἄνθραξ, ἀσβέστιο, ὀξέα. λίπη καί λοιπές ὕλες.
Τίποτε περισσότερον. Δηλαδή ὅλα τελειώνουν εἰς τήν
πλάκα τοῦ τάφου.
Σπάνιοι διέκριναν ὅτι κριτήριον τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώ-
ποὺ καί ρυθμιστής τῆς παρούσης καί τῆς αἰωνίου του κα-
ταστάσεως δέν εἶναι τά συμβατικά ἀγαθά, ὡς ἣ σοφία, ὁ
πλοῦτος ἥ τά ἀξιώματα, ἀλλ᾽ ἣ ποιότης τῆς ψυχικῆς του
ἀνωτερότητος.
Ἔλα τώρα νά ζητήσῃς ἀπό τό «κρέας» δικαιοσύνην.
φιλανθρωπίαν, ἀλήθειαν, συμπόνοιαν, ἐλευθερίαν, ἰσότη-
τα, ἀδελφότητα….
«Τό μέν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γιγνώσχετε διαχρί-
νειν, τά δέ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι;»
(Ματθαῖος ΣΤΎ. Πῶς νά διαχρίνῃ μία «σάρξ» κενή πνεύ-
ματος; Μία τεχνική πρόοδος, πού ἐδημιούργησε μία «μη-
χανή». χωρίς νά μπορῇ νά τή δαμάσῃ; Μία μηχανή πού
σκοτώνει ἀντί νά ζωογονῇ; (Ὁ ἄνθρωπος συνεπαρμένος
ἀπό τάς τεχνιχάς ἀναχαλύψεις, πάνω στήν προσπάθειά
τοῦ νά καταχτήσῃ τήν φύσιν καί νά τῆς ἐπιβάλῃ τήν θέλη-
σίν του, ἐξέχασε ἐντελῶς τήν πνευματική του καταβολή,
τήν πνευματικχή του κληρονομίο, τόν πνευματικό του προ-
ορισμό. Ἐνόμισε ὅτι τοῦ ἀρκοῦσε «τό οὐράνιον» καί αἱ
πηγαί ἐνεργείας.
Ἐπλήσθη ὑπό πνεύματος αὐταρχείας πού τόν ὥθησε νά
κατολισθήσῃ εἰς τό βάραθρον τῆς ἀλαζονικῆς «ὕβρεως» τῆς
βλασφημίας : ‘O Θεός ἀπέθανεν! ‘O ἄνθρωπος, ὡς ὁ Ἑω-
σφόρος, εἶπεν ἐν τῇ διανοίᾳ αὐτοῦ : «Εἰς τόν οὐρανόν
ἀναβήσομαι, ἐπάνω τῶν ἀστέρων…»
Ἐπανῆλθεν εἰς τήν πολυθεΐαν. Ὕμνησε τόν Στάλιν, τόν
Χίτλερ, τόν Μουσολίνι, τόν Μαοτσετούγκ. Οἱ ὕμνοι τοῦ
Δαυΐδ πρός τόν Κύριον ὠχριοῦν μπροστά στά ὥσαννά τῶν
ὀπαδῶν τῶν ἀνθρωπαρίων τούτων καί τίς ζητωχραυγές
ἄλλων πρός τούς «χαρισματικούς πολιτικούς». Ἣ ἐθελο-
δουλεία τοῦ 2000 αἰῶνος ὑπῆρξεν τό μελανώτερον ση-
μεῖον τῆς πανανθρωπίνης ἱστορίας. Πρέπει νά δοξάζωμεν
τόν Θεόν. διότι τά πράγματα εὑρίσκονται εἰς τήν κατά-
στασιν πού εὑρίσχονται. Ἢ ἄρνησις ἐπί 150 περίπου χρό-
νια συστηματικά καί πειθαρχημένα ἔχαμεν ἔργον ὀλέ-
θριον. Τόσον βαθύ καί ἐχτεταμένον, πού δέν δύναται νά
διορθωθῇ ἀπό τῆς μιᾶς ἡμέρας εἰς τήν ἄλλην.
Ἧ ἀντίστασις τῆς καταστροφικῆς μανίας τῆς ἀρνήσε-
ὡς τῶν Πνευματικῶν Ἀξιῶν ὑπῆρξε χλιαρά, διασχορπι-
σμένη, χωρίς πειθαρχία, χωρίς σοβαρότητα, μέ ἀχρι-
σίαν καί προχειρότητα.
Ἐθεωρήσαμεν ὅτι μέ τήν «ψιλήν γνῶσιν» μόνον, μέ τά
πανεπιστημιαχά διπλώματα μόνον, θά ἐδημιουργούσαμε
Πολιτισμόν.
Καί ἦλθεν ἡ ὥρα ὅπου «ὁποῖον εἶναι τό ἔργον ἑκά-
στου, χρυσός ἄργυρος, πολύτιμοι λίθοι, ξύλον, χόρτος, κα-
λάμῃ, τό πῦρ δοκιμάσει». (Α΄ Κορ. 3, 12-13).
Καί ἡ ὥρα τῆς δοχιμασίας ἔφθασεν. Ἤδη γευόμεθα
τούς καρπούς τῆς «νέας ἐποχῆς» δύοντος τοῦ αἰῶνος μας.
Τουλάχιστον 250.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε ἑβδομάδα
μόνο στήν Ἀφρική ἀπό κακή διατροφή καί διάφορες ἀσθέ-
νειες, ἐνῷ τά ἑπόμενα δέχα χρόνια ἀναμένεται νά πεθά-
νοῦν 100.000.000 παιδιά, ἔγραφε τόν Ἀπρίλιο 1990 ἣ μη-
νιαία ἀφρικανική ἐφημερίς «Le carrefour Africain»,
400.000 λεπροί ὑπάρχουν σήμερα, μόνο στήν Ἰνδία.
Ἔ,λοιπόν, σεῖς οἱ Εὐρωπαῖοι, μᾶς ἐρωτοῦν, πῶς μπο-
ρεῖ νά τρέφεσθε καί νά χοιμᾶσθε ἥσυχοι, ὅταν ἑκατομμύ-
ρια ἀπό τούς δικούς μας θανάτους θά ἦταν δυνατόν νά
ἀποτραποῦν ἄν προορίζατε γιά μᾶς ἕνα μικρό ποσοστό
ἀπό αὐτά πού σπαταλᾶτε, ἄν προωρίζατε αὐτά ἀκόμη
πού πετᾶτε στά σχουπίδια σας ἤ θάβετε εἰς τίς χωματε-
ρές; (Ἔχουν γίνει, δυστυχῶς, καί τέτοιες στατιστικές, πού
ἐδημοσιεύθησαν πρό ἐτῶν στό περιοδικό «Vivante-Afri-
que» γιά τά «σκουπίδια τοῦ σκανδάλου»).
Λέτε, μᾶς ἐρωτοῦν πάλι, ὅτι εἶσθε χριστιανικοί λαοί
καί ἑτοιμάζεσθε νά πραγματοποιήσετε τή Μεγάλη
Εὐρωπαϊκή Ἰδέα γιά ἑνιαία Εὐρώπη. Καί λησμονεῖτε, ὅτι
γιά νά εἴμαστε ἄνθρωποι, πρέπει πρῶτα ἀπ΄ ὅλα νά
αἰσθανώμεθα ὅτι ἀνήκουμε στήν πανανθρώπινη οἰκογέ-
νεια, ὅπου «οὐχ ἔνι Ἕλλην καί Ἰουδαῖος, Βάρβαρος
Σκύθης, δοῦλος ἐλεύθερος, ἀλλά τά πάντα καί ἐν πᾶσι
Χριστός…» (;) (Κολασ. 3,11)
Δέν σᾶς ἀνησυχεῖ αὐτό, πού ὁ δικός σας ὁ Ραούλ Φα-
λερώ διεχήρυξεν: «Κανείς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά
εὐτυχῇ μόνος»;
Δέν σᾶς τρομάζει τό γεγονός, πώς χάθε δικός μας θά-
νατος εἶναι ἕνα ἀκόμη βῆμα, πού χάνει ὁ δικός σας πολι-
τισμός στόν θάνατο;
Ἀπό δημοσιευθέντα στοιχεῖα τῆς στατιστικῆς τῆς δι-
καιοσύνης τό 1990 προχύπτει, ὅτι περισσότερα ἀπό
50.000 εἶναι τά ἀνήλικα παιδιά (ἡλικίας 7-20 ἐτῶν) πού
ἀπασχολοῦν χάθε χρόνο τά Δικαστήρια Ἀνηλίχων, τήν
Ὑπηρεσίαν Ἐπιμελητῶν Ἀνηλίκων καί ὅτι τό σύνολον
σχεδόν τούτων προέρχεται ἀπό διαλελυμένας ἥ προβλη-
ματικάς οἰκογενείας. Εἶναι γνωστόν, ὅτι μέρος μόνον τῆς
ἐγκληματικότητος τῶν ἀνηλίκων φθάνει μέχρι τῶν ἑδρῶν
τῶν Ποινικῶν Δικαστηρίων Ἀνηλίκων καί ἕνα πολύ μικρό
μέρος τῶν παντοίας φύσεως σωματιχῶν καί ψυχικῶν
τραυματισμῶν τῶν ἀνηλίκων διαλελυμένων ἤ προβλημα-
τικῶν οἰκογενειῶν διολισθαίνει εἰς τά μέσα μαζιχῆς ἐνη-
μερώσεως.
Αφήστε μια απάντηση