Κων/νου Βαστάκη, Κιλκίς, Θεολόγου, πρώην Λυκειάρχου
«Ἤμουν χημικὸς ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καί … ἤμουν νέος καὶ καλὰ μορφωμένος καὶ ἠλίθιος….Δεν ἤμουν σοφός…δὲν ἠμπόρεσα νὰ δῶ τὴν πλάνη…» (ὁ ἴδιος διὰ τὸν ἑαυτό του).
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1. Προλεγόμενα
2. Ἡ ἐμφάνισις τῆς ἀπογοητεύσεως
3. Ἡ ἐπιστήμη εἰς τὶς δεκαετίες τοῦ 1960 καὶ τοῦ 1970
4. Ὁ ἐπηρεασμὸς ἑνὸς βιβλίου
5. Iacoboni: O ἐντυπωσιασμένος νεαρὸς ἐνήλικας
6. Ἡ ἐπιτροφὴ εἰς τὴν πίστιν
μὲ τὴν θεραπεία καρκινοπαθῶν
7. Τὸ ἀκόμη πιὸ δύσκολο
8. Ὁ δρόμος διὰ τὴν ἐπιστροφὴ εἰς τὴν πίστιν
9. Ὁ Iacoboni ἰατρὸς τοῦ Πάβελ
10. Ἔφτασε τὸ τέλος
11. Οἱ τελευταῖες στιγμὲς
12. Ἡ συγγραφὴ τοῦ βιβλίου “Telos”
13. Ἡ μεγάλη διαπίστωσις
14. Ἕνα «κάλεσμα εἰς τὰ ὅπλα».
1. Προλεγόμενα
Ὁ Δρ. Stephen Iacoboni εἶναι μέρος τῆς γενιᾶς τῶν baby boomer. Γεννήθηκε τὸ 1952 καὶ ἐνηλικιώθηκε τὴν δεκαετία τοῦ 1960, τότε ποὺ ἡ χώρα τῶν Η.Π.Α. ζοῦσε εἰς τὴν ἔξαρσιν τοῦ ἰδανικοῦ ἀμερικανικοῦ ὀνείρου. Ὁ ἴδιος ὁμιλὼν εἰς μία τηλεφωνική του ἐπικοινωνία εἰς τοὺς The Epoch Times εἶπε: «μεγάλωσα ὡς Ρωμαιοκαθολικὸς καὶ ἤμουν πολὺ πιστός, ἀλλὰ ὑπάρχουν κάποιες ἐγγενεῖς ἀντιφάσεις μὲ τὸ Χριστιανισμό, καὶ ὅταν εἶσαι νέος καὶ ἰδεαλιστής, εἶπε, δὲν καταλαβαίνεις ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀτελεῖς καὶ ἔτσι τοὺς κατηγορεῖς διὰ πράγματα ποὺ εἶναι ἁπλῶς μέρος τοῦ νὰ εἶσαι ἕνας ἀδύναμος ἄνθρωπος μὲ ἐλαττώματα.
2. Ἡ ἐμφάνισις τῆς ἀπογοητεύσεως
Δὲν ἄργησαν νὰ ἐμφανισθοῦν τὰ δύσκολα. Ὁ Iacoboni ἔνοιωσε νὰ τὸν πλημμυρίζει μεγάλη ἀπογοήτευσις εἰς τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1970. Ἦταν τότε, ποὺ τὰ κοινωνικὰ προβλήματα εἰς τὶς ἐσωτερικὲς πόλεις τῆς Ἀμερικῆς ἦρθαν εἰς τὴν ἐπιφάνεια μὲ διαμαρτυρίες διὰ τὰ πολιτικὰ δικαιώματα καὶ τὰ ἀντιπολεμικὰ κινήματα κατὰ τοῦ πολέμου τοῦ Βιετνάμ. Ὁ ἴδιος ὁ Iacoboni λέγει: «μεγάλωσα νὰ εἶμαι πατριώτης καὶ ἐπίστευα ὅτι ὅλοι ἦσαν ἴσοι. Ἔγινα νεαρὸς ἐνήλικας καὶ τότε διεπίστωσα καὶ συνειδητοποίησα ὅτι οἱ ἔγχρωμοι ἄνθρωποι δὲν ἔχουν τὰ ἴδια δικαιώματα καὶ ὅτι ἔχομε σφάξει ἀθώους ἀνθρώπους εἰς τὴν Νοτιοανατολικὴ Ἀσία (εἰς τὸν πόλεμο τοῦ Βιετνάμ)». Μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ χρόνια οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες (Η.Π.Α) ἀποχώρησαν ἀπὸ τὸ Βιετνάμ. Ἦταν τότε ποὺ τὰ θύματα τοῦ Ἀμερικανικοῦ στρατοῦ ἦσαν πάρα πολλὰ διὰ νὰ μεταφερθοῦν εἰς τὴν Χώρα. Ἐκεῖνα τὰ χρόνια οἱ Χριστιανοὶ τῶν Η.Π.Α. κατηγορήθηκαν γιὰ τὶς ἀντικομμουνιστικές τους πολιτικές, ποὺ ὡδήγησαν εἰς τὸν πόλεμο τοῦ Βιετνάμ, μὲ τὰ αὐξανόμενα θύματα, τοὺς τραυματισμένους βετεράνους, καὶ τὶς ἱστορίες διὰ τὶς βίαιες δολοφονίες τοῦ ἀμερικανικοῦ στρατοῦ ἐναντίον τῶν Βιετναμέζων ἀμάχων. Τὴν ἴδια ἐποχὴ ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη ἔκανε συναρπαστικὲς νέες ἀνακαλύψεις, πλαισιωμένες μὲ ἀφηγήσεις, οἱ ὁποῖες ἀρνοῦντο τὴν ὕπαρξιν ἑνὸς ἀνωτέρου Ὄντος. Αὐτὰ ὅλα ἀπογοήτευσαν τὸν εὐαίσθητο νεαρὸ γιατρὸ Iacoboni καὶ ἐκλόνισαν τὴν θρησκευτική του πίστιν.
3. Ἡ ἐπιστήμη εἰς τὶς δεκαετίες τοῦ 1960 καὶ τοῦ 1970
Ὁ Iacoboni διαπιστώνει ὅτι ἡ ἐπιστήμη τῶν δεκαετιῶν ’60 καὶ ’70 διεκήρυττε: «Λοιπὸν ἐλύσαμε τὸ αἴνιγμα τῆς ζωῆς: ὁ γρῖφος τῆς ζωῆς διαιρεῖται εἰς τὴν Βιοχημεία καὶ ὅ,τι κάνεις, δηλαδὴ κάθε σκέψις ποὺ ἔχεις, κάθε συναίσθημα ποὺ ἔχεις, ὅλα αὐτὰ βασίζονται εἰς τὸ DNA. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἁπλῶς μία χημικὴ μηχανή. Ἔτσι φαινόταν τότε. Ἀπὸ τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1950 μέχρι τὴν δεκαετία τοῦ 1970 οἱ ἀνακαλύψεις εἰς τὴν μοριακὴ βιολογία τοῦ DNA ἐξερράγησαν πλέον. Τὸ 1953 ὁ James Wapson καὶ ὁ Francis Crick ἀνεκάλυψαν ὅτι ἡ δομὴ τοῦ DNA ἦταν μιὰ διπλῆ ἑλικοειδὴς δομή. Ὁ Jerome Lejenne ἀπέδειξε τὸ 1959, ὅτι οἱ ἀσθένειες εἶναι γενετικές. Αὐτὸ τὸ τόνισε μὲ μελέτη, ἡ ὁποία δείχνει ὅτι τὸ σύνδρομο Down ἀποδίδεται εἰς τὴν γέννησιν μὲ ἕνα ἐπὶ πλὲον χρωμόσωμα εἰς κάθε κύτταρο. Ὁ Iacoboni λέγει διὰ τὸν ἑαυτό του: «Ἤμουν χημικὸς ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καί … ἤμουν νέος καὶ καλὰ μορφωμένος καὶ ἠλίθιος, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ὅτι δὲν ἤμουν σοφός. Δὲν ἠμπόρεσα νὰ δῶ τὴν πλὰνη σὲ αὐτὸ τὸ ἐπιχείρημα καὶ τὸ ἐπιχείρημα αὐτὸ ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νὰ μοῦ πῇ, ὅτι δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ πιστεύωμε εἰς τὸν Θεὸ τοῦ Ἀβραάμ», ὁπότε ἡ θρησκευτικὴ πίστις εἰς τὸν Θεὸ χάθηκε.
4. Ὁ ἐπηρεασμὸς ἑνὸς βιβλίου
Ὅταν ὁ Iacoboni ἐφοιτοῦσε εἰς τὴν Ἰατρικὴ Σχολή, ἔλαβε ἕνα βιβλίο, τὸ ὁποῖο ἄσκησε βαθειὰ ἐπίδρασιν ἐπάνω του καὶ διαμόρφωσε τὰ νεανικά του χρόνια. Αὐτὸ τό βιβλίο ἐπηρέασε καὶ πολλοὺς ἄλλους φοιτητὲς τῆς Ἰατρικῆς ἐκείνη τὴν ἐποχή. Ἦταν τὸ βιβλίο τοῦ Βιοχημικοῦ Jacques Monod μὲ τίτλο «Chance and Necessity», ἄθεο μὲ βραβεῖο Νόμπελ. Ὁ Monod μοιράσθηκε τὸ βραβεῖο μὲ τὸν Francois Jacob καὶ τὸν Andre Lwoff τὸ 1968. Οἱ τρεῖς αὐτοὶ ἀπέδειξαν, ὅτι οἱ πληροφορίες ποὺ μεταφέρονται εἰς τὸ DNΑ, μεταφράζονται εἰς πρωτεΐνες μέσῳ ἑνὸς ἀγγελιοφόρου, τὸν ὁποῖο τώρα γνωρίζομε ὡς ἀγγελιοφόρο RNA (mRNA). Ἔδειξαν ἐπίσης χρησιμοποιῶντες ὀπερόνιο Iac (ποὺ ἀπαιτεῖται διὰ τὴν μεταφορὰ καὶ τὸν μεταβολισμὸ τῆς λακτόζης) ἀπὸ τὸ Escherichia coli, ὅτι τὸ ἂν οἱ δράσεις τῶν ἐνζύμων (πρωτεΐνες ποὺ ἐπιταχύνουν τὶς χημικὲς ἀντιδράσεις) ἐνεργοποιοῦντο ἤ καταστέλοντο, αὐτορυθμίζονταν ἀπὸ τὸ DNA. Ὁ Monod χρησιμοποίησε αὐτὸ τὸ εὕρημα γιατί ἄραγε; Μὰ διὰ νὰ ἑδραιώσῃ τὸ ἐπιχείρημά του, ὅτι (τάχα) οἱ βιομοριακὲς δράσεις ἐλέγχονται ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὸ DNA μας καὶ ἑπομένως, κατ’αὐτόν, δὲν ὑπῆρχε κάποια ἀνώτερη Ὀντότητα. Σημείωσις: Ἂν τὸ καλοπροσέξῃ κανείς, διαπιστώνει ὅτι τὸ συμπέρασμα τοῦ Monod ἦταν αὐθαίρετο. Ἐπὶ πλέον τότε ἦταν μία ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία δὲν γινόταν σαφὴς διαχωρισμὸς ἐπιστήμης καὶ ἐπιστημόνων καὶ συχνὰ γνῶμες ἐπιστημόνων ἐκλαμβάνονταν ὡς ἐπιστημονικὰ συμπεράσματα. Ἂς προστεθεῖ ἐδῶ, ὅτι ἡ γνήσια ἐπιστήμη βλέπει πάλι τὸ παρελθόν της καὶ διορθώνει τὰ λάθη της, ἂν ὑπάρχουν, προσέχει τὸ παρόν της καὶ τὸ προφυλάσσει ἀπὸ ξένους καὶ ἀντιεπιστημονικοὺς ἐπηρεασμοὺς καὶ προχωρεῖ προσεκτικὰ καὶ ἀκριβόλογα πρὸς τὸ μέλλον. Ἂς προστεθεῖ ἐδῶ, ὅτι παρὰ τὴν ἀπομυθοποίηση τοῦ ἐπιχειρήματος τοῦ ἀθέου Monod, ἐπάνω ἀπὸ τριάντα (30) χρόνια ἀργότερα ἀπὸ ἕνα ἄλλον ἄθεο ἐπιστήμονα, μὲ τὴν ἀνακάλυψη τῆς ἐπιγενετικῆς, τὸ ἐπιχείρημα τοῦ Monod κατὰ τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ, παρέμεινε καὶ ἡ κληρονομιὰ τῆς ἀπομόνωσης ποὺ ἄφησε γιὰ τὸν ἄνθρωπο, παρέμεινε ἐπίσης.
5. Iacoboni ἐντυπωσιασμένος νεαρὸς ἐνήλικας
Ὡς ἐντυπωσιασμένος νεαρὸς ἐνήλικας ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὁ Iacoboni, ἔλαβε τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ Monod ὡς γεγονότα, ὡς ἀληθινά. Ἀπογοητευμένος γιὰ τὸ κόσμο, ἡ ἀντιθρησκευτικὴ ἀφήγηση, τόσον ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ὅσον καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη, τοῦ ἔκανε νόημα: Ὁ Iacoboni εἶπε: «ἐπειδὴ οἱ Χριστιανοὶ εἶναι ὑποκρικτές, ἡ θρησκεία τους βασίζεται σὲ ἕνα παραμύθι, γιὰ κάτι ποὺ συνέβη πρὶν ἀπὸ πολὺ καιρό, καὶ τώρα ἔχουμε ἀπόδειξη εἰς τὴν ἐπιστήμη ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός.» Γιὰ τὸν Iacoboni ἐκείνη τὴν ἐποχὴ κατὰ τὴν Marina Zhang, ἦταν εὔκολο καὶ πιθανῶς πιὸ ἄνετο νὰ ἀφήσει τὸν Θεό, παρὰ νὰ πιστέψει σὲ κάτι, ποὺ οἱ σεβαστοὶ ἀνώτεροι στὶς ἐπιστῆμες ἀρνοῦνταν ὁλόψυχα. Ὁ Iacoboni λέγει: «ὅταν εἶσαι 20 ἐτῶν, δὲν εἶναι δὰ καὶ τόσο δύσκολο νὰ ἀφήσεις τὸν Θεό, διότι ἡ πίστη στὸν Θεὸ συνεπάγεται ὁρισμένους περιορισμούς. Ἡ δεκαετία τοῦ 1970 ἦταν ἡ ἐποχὴ τῆς ἐλεύθερης ἀγάπης. Ὑπῆρχε ἔλεγχος τῶν γεννήσεων … ὅλοι ἀναζητοῦσαν ἀλλαγή.» Ὡστόσο ὁ Iacoboni ἀνακάλυψε σύντομα, ὅτι ἡ ἀπομάκρυνσή του ἀπὸ τὴν πίστη, στὶς ἀρχὲς τῆς ἡλικίας τῶν 20 ἐτῶν του, θὰ κατέληγε νὰ ἀπαιτήσει ἕνα μακρὺ καὶ πολὺ συναισθηματικὸ δρόμο, πίσω ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ξεκίνησαν ὅλα.
6. Ἐπιστροφή στὴν πίστη μὲ τὴν θεραπεία καρκινοπαθῶν
Ὅπως γράφει στὸ βιβλίο του ὁ Iacoboni μὲ τίτλο: «The undying Soul», τὴν πρώτη δεκαετία τοῦ 21ου αἰῶνα, κάπου γύρω στὸ 2000 ἕως τὸ 2010, ἦρθε πολὺ ἀργὰ καὶ ἐπέστρεψε στὴν πίστη. Αὐτὸ τὸ βιβλίο δημοσιεύτηκε τὸ 2010. Σ’ αὐτό ὁ Iacoboni γράφει γιὰ τὸ συναισθηματικὸ ταξίδι του πίσω στὴν πίστη, καθὼς ἀντιμετώπιζε καρκινοποαθεῖς, τεκμηριώνων τοὺς πρώτους ἀσθενεῖς του, ἐνῷ ἤταν ἀκόμη συνεργάτης, μέχρι τότε ποὺ ἔγινε ὀγκολόγος. Τὴν ὑποτροφία, ποὺ ἔλαβε, τὴν ἄσκησε στὸ MD Anderson, τὸ ὁποῖο παραμένει μέχρι σήμερα ἕνα παγκοσμίου φήμης πανεπιστημιακὸ ἐκπαιδευτικὸ νοσοκομεῖο καὶ μιὰ ἀπὸ τὶς κορυφαῖες ἐγκαταστάσεις ἔρευνας γιὰ τὸν καρκίνο σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Γράφει: «Ἀνήκω στὸ Anderson – φιλοσοφικὰ ἐννοῶ. Ὡς νέος, ἄθεος διανοούμενος, νέος ἀπὸ τὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ καὶ γεμάτος ὕβριν, ἐπέλεξα τὴν ὀγκολογία, διότι ἤθελα νὰ ἀποδείξω ὅτι ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ λογικὴ μποροῦσαν νὰ θριαμβεύσουν πάνω ἀπὸ ὁ,τιδήποτε – ἀκόμα καὶ τὸν καρκίνο.» Ὡστόσο σύντομα διαπίστωσε ὅτι τὶς περισσότερες φορὲς ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη δὲν μποροῦσε νὰ ἐμποδίσει τὸν καρκίνο νὰ καταστρέφει τὶς ζωὲς τῶν ἀσθενῶν του. Αὐτὸ τὸ διαπίστωσε ἀμέσως ἀπὸ τὸν πρῶτο ἀσθενῆ, ποὺ κούραρε στὸ Anderson.
7. Τὸ ἀκόμη πιὸ δύσκολο
Σύντομα ὁ Iacoboni συνειδητοποίησε τὸ ἑξῆς: ἐνῷ ἡ θεραπεία ἀσθενῶν ἦταν δύσκολη, ἔπρεπε ἐπιπλέον νὰ ἀντιμετωπίσει μὶα ἄλλη πρόκληση, γιὰ τὴν ὁποία δὲν ἦταν προετοιμασμένος. Καὶ νὰ ποιά: Οἱ ἀσθενεῖς του ἤθελαν κάτι παραπάνω ἀπὸ ἕνα γιατρό. Ἤθελαν παρηγοριά, δηλαδὴ ἤθελαν ἕναν συναισθηματικὸ θεραπευτὴ καὶ ὁδηγό. Μὲ λίγα λόγια ἤθελαν κάποιον εἰδικὸ νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸ θάνατό τους. Ὁ Iacoboni γράφει στὸ βιβλίο του: « ὄντας ἐγὼ ἄθεος, φυσικά, δὲ εἶχα νὰ τοὺς δώσω ἀπαντήσεις. Ὡς ἄθεος γιατρός, ποὺ ἀσχολεῖται μὲ ἀσθενεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶναι σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀγνωστικιστές, οἱ ἑτοιμοθάνατοι εἶναι πολὺ σκληροὶ γιὰ ὅλους. Οἱ ἀσθενεῖς μου, λέει ὁ Iacoboni, ποὺ δὲν ἐπέτρεπαν στὸν ἑαυτό τους νὰ ἔχουν πίστη, βασανίσθηκαν πολύ, πολὺ στὸ νεκροκρέββατό τους». Αὐτὴ ἡ σκληρὴ πραγματικότητα ταλαιπώρησε πολὺ τὸν Iacoboni. Συνειδητοποίησε, ὅτι κάτι τοῦ ἔλειπε. Ἔτσι, στὴ μέση τῆς καριέρας του ἄρχισε νὰ ψάχνει γιὰ ἀπαντήσεις, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ βοηθήσει τοὺς ἀσθενεῖς του στὸ συναισθηματικό τους ταξίδι.
8. Ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὴν πίστη
Τὰ πράγματα ἄρχισαν νὰ ἀλλάζουν γιὰ τὸν Iacononi ὅταν ἄρχισε νὰ ἀσκεῖται σὲ μιὰ μικρὴ ἀγροτικὴ πόλη. Ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα μέρος, στὸ ὁποῖο σχεδὸν ὅλοι οἱ ἀσθενεῖς του εἶχαν μία κάποια πίστη. Κανένας δὲν ἦταν ἄπιστος. Ὁ πρῶτος ἀσθενής του, ποὺ τὸν ὁδήγησε στὸ ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς του στὴν πίστη, ἦταν ἕνας ἄνδρας ἀπὸ τὴν Οὐκρανία μὲ τὸ ὄνομα Πάβελ. Ὁ Πάβελ ἦταν ἕνας ἁπλὸς ἀγρότης. Φρόντιζε τὰ ζῶα του καὶ τὶς καλλιέργειές του, πού – δυστυχῶς – βρίσκονταν κοντὰ στὸν πυρηνικὸ ἀντιδραστήρα τοῦ Τσέρνομπιλ, στὴν Οὐκρανία. Ὅταν συνέβη ἡ καταστροφή τοῦ Τσέρνομπιλ τὸ ἔτος 1986, ἡ ἀκτινοβολία μετέτρεψε τὶς ντομάτες του σὲ χρῶμα κίτρινο, τὰ πράσινα φασόλλια σὲ κόκκινα καὶ τὸ σιτάρι του συρρικνώθηκε. Ὡστόσο ἡ γυναῖκα τοῦ Πάβελ καὶ οἱ ἄλλες γυναῖκες ἄλεσαν τὰ δημητριακὰ σὲ ἀλεύρι γιὰ ψωμὶ καὶ τὰ ἔφαγαν ὅλα, καὶ τὰ λαχανικὰ μὲ τὰ παράξενα χρώματα. Δὲν εἶχαν ἄλλη ἐπιλογή, ἤ θὰ ἔτρωγαν ὅ,τι φύτεψαν ἢ θὰ λιμοκτονοῦσαν. Ἔτσι ὁ Πάβελ ἀνέπτυξε λευχαιμία προκαλουμένη ἀπὸ ἀκτινοβολία τοῦ μολυσμένου φαγητοῦ, ποὺ ἔτρωγε. Εἶχε Ρώσους συγγενεῖς στὴν Οὐάσιγκτον, τῶν ὁποίων ἡ Ἐκκλησία ἀνέφερε τὴν ὑπόθεση στὴν Πολιτεία καὶ στὸν τοπικὸ βουλευτή τους Τὸμ Φόλεϊ, τότε Πρόεδρο τῆς Βουλῆς. Ἔτσι ὁ Πάβελ μεταφέρθηκε στὴν Οὐάσιγκτον γιὰ θεραπεία.
(συνεχίζεται)
Αφήστε μια απάντηση