OMIΛΙΑ 27/6/99
Τοῦ Προέδρου τοῦ Δ.Σ. τοῦ Συνδέσμου κ. Ἰὠάννου Ἀναγνωστο-
πούλου κατὰ τὸ τελεσθὲν μνημόσυνον τὴν 27/6/99 εἰς τὸν Καθε-
δρικὸν Ναόν ᾿Ἀθηνῶν ὑπὲρ τῶν πεσόντων Σέρβων καὶ Κυπρίων
Σεβασμιώτατε,
Σεβαστοὶ πατέρες,
Ἐξοχώτατοι Κύριοι Ὑπουργοί, κύριοι Βουλευταί, κύρι-
οἱ Νομαρχιακοὶ καὶ Δημοτικοὶ Ἄρχοντες, Ἐξοχώτατοι Κύ-
ριοι Πρεσβευταὶ καὶ Διπλωματικοὶ ἐκπρόσωποι,
Κύριοι ἀκαδημαϊκοί, Κύριοι Καθηγηταί,
Κυρίες καὶ Κύριοι,
Μὴ θορυβεῖσθε!
Δὲν προτίθεμαι νὰ σᾶς ἀπευθύνω μαχρὸ λόγο μὲ πό-
μπώδεις ἐκφράσεις χωρὶς πνοὴν καὶ γνῶσιν, χωρὶς εἶδος
καὶ κάλλος.
«Ἵνὰ τί ἐφρύαξαν ἔθνη καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά;».
Θὰ ἐκφωνήσωμεν πολιτικὸν λόγον ἐναντίον τῶν ἐθνῶν ;
Μὰ ἐδῶ εἶναι Ἱερὸς Ναός !
Μὰ ἐδῶ γίνεται θρησκευτικὸν μνημόσυνον !
‘Ὁ τόπος καὶ ὁ χρόνος δὲν ἐπιτρέπουν πολιτικὲς ἀναλύ-
σεῖς τοῦ δράματος τῶν Σέρβων, ἀλλὰ καὶ τῶν Κυπρίων.
Ἄλλωστε ὃ ἐν εἴμεθα πολιτικοί, οὔτε καὶ πολεμιχοὶ ἀνα-
λυτές, ὃ ἐ v εἴμεθα οὔτε ἱστορικοὶ φιλόσοφοι, οὔτε διπλω-
Μάται, οὔτε θεολόγοι.
Εἴμεθα ἁπλοί Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι πολῖτες καὶ δέν
προτιθέμεθα νὰ γελοιοποιηθῶμεν παριστάνοντας καὶ τούς
δημοσιολόγους καὶ τοὺς κοινωνιολόγους καὶ κάνοντας
ἐρασιτεχνικὴν πολιτικὴν ἢ ἐρασιτεχνικὴν θεολογίαν. Πρό-
σπαθοῦμεν νὰ ὑλοποιήσωμεν τὴν Παραβολὴν τοῦ Καλοῦ
Σαμαρείτου καὶ τίποτε περισσότερον. Δὲν θὰ διολισθή-
σωμεν εἰς κρίσεις γύρω ἀπὸ τὰς πολιτικὰς ραδιουργίας,
τὰς προσβαλλούσας βαναύσως τὸ ἀνθρώπινον γένος φά-
ρισαϊκὰς ὑστεροβουλίας, ἰδιοτελείας καὶ σκοπιμότητας
τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων. Δὲν θὰ ἀσχοληθῶμεν μὲ τήν
«Ὕβρὶν κατὰ τοῦ Ὑφίστου». Οὔτε, βεβαίως, μὲ τοὺς δό-
λίους καὶ ὑποχθονίους περὶ τὸν χρυσόν, τὸ πετρέλαιον, τό
οὐράνιον καὶ λοιποὺς εὐτελεῖς ὑπολογισμοὺς τῶν ἰσχυρῶν
τῆς γῆς.
Οὔτε ἀκόμη μὲ τοὺς «παραλλήλους βίους» τοῦ κατα-
σφάξαντος τὰ νήπια Ἡρώδη, μὲ τοὺς εἰδεχθεστάτους δό-
λοφόνους νηπίων εἰς τὰ Νοσοχομεῖα τῆς Γιουγκοσλαβίας.
Κατὰ κανόνα οἱ ὁμιληταὶ σ᾽ ὅλον τὸν Κόσμον, ὅταν γί-
νωνται θρησκευτικά, πολιτικά, καλλιτεχνικά, ἱστορικά
κ.λ.π. μνημόσυνα, ἐξαίρουν μὲ πομπώδεις λυρισμοὺς τάς
προσωπικότητας τῶν ἡρώων τῶν πολιτικῶν τῶν ἐπιστημό-
νῶν, τῶν λογοτεχνῶν, τῶν καλλιτεχνῶν κ.λ.π. Ἐγώ, αὐτήν
τὴν στιγμήν, δὲν θὰ ἐξάρω τὸν ἡρωισμὸν τῶν ὁμοδόξων
μᾶς Σέρβων καὶ τῶν ὁμογενῶν μας Κυπρίων. Δὲν τὸ χρεί-
ἄζονται. Οἱ Σέρβοι καὶ οἱ Ἑλληνοκύπριοι ἔδωσαν ἕνα σῷ-
στὸ μάθημα εἰς τὸν Κόσμον, ἐφάμιλλον τῶν μαχητῶν τῆς
Βασιλίδος τῶν Πόλεων, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ τῶν
ἐλευθέρων πολιορκημένων τοῦ Μεσολογγίου. Ἐγὼ αὐτήν
τὴν στιγμὴν θὰ παραδειγματισθῶ ἀπὸ τὸν Θουκυδίδην
στόν Ἐπιτάφιο τοῦ Περικλέους.
Σ᾽ αὐτὸ τὸ μνημόσυνο δράττομαι τῆς εὐκαιρίας νά
ἐκδηλώσω τὴν εὐγνωμοσύνην τῶν Ἑλλήνων πρὸς τούς
Σέρβους διὰ δύο λόγους:
Πρῶτον : Εὐγνωμονοῦμεν τοὺς Σέρβους, διότι μᾶς
ἔδωσαν τὴν εὐκαιρίαν, ὥστε μὲ τὴν καθόλου στάσιν μας
ἀπέναντί των ν’ἀποδείξωμεν εἰς τὸν κόσμον, διὰ μίαν
ἀκόμη φοράν, ὅτι εἴμεθα γνήσιοι ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων
Ἑλλήνων. Ὄχι τόσον βεβαίως μὲ τὴν ἀνθρωπιστικὴν βοή-
θειαν, ἐνθυμίζουσαν τὸν θεσμὸν τῶν Ἀθηναίων ὑπὲρ τοῦ
ἀδυνάτου, – Λόγος τοῦ Λυσία -, ὅσον διότι ἣ βοήθεια
αὐτὴ εἶναι συνάρτησις τοῦ αἰωνίου Ἑλληνικοῦ πνεῦμα-
τὸς τῆς θυσίας.
Ἅς θυμηθοῦμε τὸ ἀπόφθεγμα τοῦ Goethe:
«Ὁ ἀκατάλυτος σύνδεσμος μεταξὺ τῆς θυσίας καὶ τῆς
δράσεως, τοῦ θανάτου καὶ τῆς δημιουργίας, εἶναι τὸ μέγα
μυστικόν, τὸ ὁποῖον περιέχεται καὶ ἀποκαλύπτεται εἰς τό
Ἑλληνικὸν θαῦμα».
Ξέρετε τί θὰ πῇ, κάθε λίγο καὶ λιγάκι πρωθυπουργοί,
ὑπουργοί Ἐξωτεριχῶν καὶ διπλωμάται τῶν μεγάλων Δύ-
νάμεων Εὐρώπης καὶ Η.Π.Α.., εἴτε oι ἴδιοι εἴτε φερέφωνά
τῶν, νὰ μᾶς φοβερίζουν: «Ἕλληνες, γιὰ καθῆστε φρόνι-
μά. Καθῆστε ἥσυχα, μὴ μιλᾶτε!». Θέλουν, ὄχι μόνο νὰ μή
τοὺς κατακρίνωμε γιὰ τὶς βάρβαρες συμπεριφορές τους,
ἀλλ᾽ οὔτε κἂν νὰ παραπονούμεθα, ὅταν κατὰ παράβασιν,
ὄχι μόνον τοῦ διεθνοῦς δικαίου, ἀλλὰ καὶ τῆς ἠθικῆς τάξε-
ὡς, μᾶς ἀδικοῦν. Ὅπὼς ὁ μπαμπούλας τρομάζει τὰ παῖ-
διά, ἔτσι μᾶς μεταχειρίζονται. Μᾶς ἀπειλοῦν, ἐμμέσως,
πλὴν σαφῶς, ὅτι, ἐὰν δὲν εἴμεθα «καλὰ παιδιά», θὰ ὑπο-
κινήσουν τοὺς Τούρκους νὰ μᾶς κηρύξουν πόλεμο, θὰ ξε-
σηκώσουν τὶς μειονότητες, θὰ μᾶς βγάλουν ἀπὸ τὸ NATO,
θὰ μᾶς κόψουν τὰ ἀναπτυξιακὰ κονδύλια, τὶς προμήθειες
γιὰ τὴν ἄμυνά μας, θὰ περιορίσουν τὰ σύνορά μας. δὲν θά
μᾶς βάλουν στὴν ONE, κ.λ.π.
Παρὰ ταῦτα ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, χωρὶς ὑποκινήσεις
καὶ προτροπές, χωρὶς ὑπολογισμὸν τῶν ἐθνικῶν κινδύνων,
ξεχύθηχε αὐθόρμητα καὶ αὐτοδύναμα στοὺς δρόμους, ξε-
νύχτησε στὶς πλατεῖες, στέρησε τὰ παιδιά του, γιὰ νά
στείλη φάρμακα καὶ τρόφιμα στοὺς ἀφαντάστως δοκιμα-
ζομένους Σέρβους. Ὠργάνωσε ἐχκδηλώσεις καλλιτεχνῶν,
γιὰ νὰ ἀντιταχθῆ στὸν Παλιμβαρβαρισμὸ τῶν πολιτι-
σμένων βαρβάρων, Εὐρωπαίων καί Ἀμερικανῶν !
Ἦλθὰν στὴ μνήμη μας τὰ λόγια τοῦ ἱερέως τῆς Αἰγύ-
πτοῦ πρὸς τὸν Σόλωνα :
Σόλων, σεῖς οἱ Ἕλληνες εἶσθε πάντοτε παιδιά».
Ναί! Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχουμε πάντοτε τὴν ἁπλότητα
παιδικῶν ψυχῶν.
Δεύτερον: Εὐγνωμονοῦμεν τοὺς Σέρβους, διότι μᾶς
ἔδωσαν τὴν εὐκαιρία νὰ δῶσῃ αὐτὸς ὁ μικρός, ἀλλὰ μέ-
γάλος φυσικὰ Ἑλληνικὸς Λαός, ἕνα ἀκόμη μάθημα εἰς τόν
Κόσμον. Ἐἂν ὁ Κόσμος δεὶξῃ καὶ πάλιν ἀσέβειαν,
«Ὕβρίν», πρὸς τὴν πνευματικήν του τροφὸν καὶ μητέρα.
Τὴν Ἑλλάδα, τόσον τὸ χειρότερον διὰ τὸν Κόσμον.
Οἱ ἥρωες νεκροὶ Σέρβοι καὶ Κύπριοι, ὑπὲρ τῶν ὁποίων
τελεῖται τὸ ἱερὸν τοῦτο μνημόσυνον, δὲν εἶναι νεκροί,
ζοῦν ὡς πνεύματα ἀθάνατα στὴν ἐπουράνια πατρίδα,
στὴν ἀχειροποίητη πόλη μὲ τὰ αἰώνια θεμέλια. Καὶ δέν
χρειάζονται ἐπαίνους! Οὔτε ὕμνους! Οὔτε κοπετούς!
θυσία γιὰ τὴν Πίστι, τὴν Πατρίδα καὶ τίς Ἦθικές
Ἀξίες εἶναι τὸ ὕφψιστον ἀπὸ τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων.
“Ἂς μὴ ἀναπαύωνται ol ἐπιτελεῖς τοῦ NATO καὶ οἱ κρά-
ταιοὶ τῆς Εὐρώπης καὶ τῶν Η.Π.Α.
Ἅμὰ ἐξετάσουν τὴν πορείαν τῆς πανανθρωπίνης ἵστο-
186 Φωτεινὴ Πραμμή
ρίας, θὰ βροῦν τὸ βαθύτερον νόημά της. Κάποτε ὑπῆρξαν
«ἐν πάσαις ταῖς δόξαις αὐτῶν» ἡ Βαβυλῶν ἡ Ἀθήνα, ἣ
Ἀλεξάνδρεια, ἣ Ρώμη, ἣ Ρωσία, τὸ Παρίσι, ἣ Θαλασσοκρά-
τειρα Ἀλβιών !
Τί εἶναι σήμερα; Καὶ τί θὰ εἶναι αὔριον ἣ Οὐάσιγκτον ;
Σοφοὶ καί Ἐπιστήμονες, ἐρευνηταὶ καὶ ἐφευρέται, θεμε-
λιωταὶ ἰδὶᾳ τῶν φυσικῶν ἐπιστημῶν, γνήσια παιδιὰ τῆς
ἀνθρωπότητος, ἀνεχάλυψαν καὶ διεκήρυξαν ὄχι μονον την
φυσικὴν ἀλλὰ καὶ ἠθικὴν νομοτέλειαν εἰς τὸν Κό-
σμόν. Εὐχόμεθα ὅλοι νὰ διακρίνωμεν τὴν ἠθικὴν νομοτέ-
λειαν εἰς τὸν Κόσμον. Εὐχόμεθα νὰ ἀντιληφθοῦν οἱ ἰσχυ-
ροὶ τῆς γῆς, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν μυκτηρίζεται, ἀλλ᾽ ἀνταποδί-
δεῖ κατὰ τὰ ἔργα.
Δὲν ἤλθομεν ἐδῶ διὰ νὰ κάνωμεν ἁπλῶς ἕνα μνημόσυ-
νὸν ἡρώων νεκρῶν εἰς ἕνα πόλεμον, ὅμοιον τοῦ ὁποίου δέν
ἐγνώρισεν ἡ οἰκουμένη, εἰς ἕνα πόλεμον, κατὰ τόν
ὁποῖον ἐν ἑωσφορικῷ κομπασμῷ πολιτισμοῦ καὶ περι-
φρουρήσεως δῆθεν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καταρ-
ρίπτονται αἱ Ἀξίαι, ποῦ ἐνέπνευσεν ὁ Δημιουργὸς τοῦ Κό-
σμού. Δὲν ἤλθομεν ἐδῶ διὰ μίαν τυπικὴν ἐκκλησιαστικήν
τελετήν. Δὲν ἤλθομεν ἐδῶ διὰ νὰ μοιρολογήσωμεν ἢ νά
χειροχροτήσωμεν τὰς ψυχὰς τῶν ἡρώων.
Ἐδῶ ἤλθομεν διὰ νὰ δοξάσωμεν ἄλλην μίαν φορὰν τόν
Θεόν, σὰν τὸν Φιλόσοφον Θαλῆ τὸν Μιλήσιον, ποῦ ἐγεννή-
θημεν Ἕλληνες. Ἐδῶἤλθομεν διὰ νὰ συναρπαχθῶμεν ἐπί
πτερύγων ἀνέμων, νὰ μεταβῶμεν ψυχικῶς εἰς τὰ βουνά
τῆς Σερβίας καὶ νὰ ἀκούσωμεν τοὺς παλμοὺς τῶν ὁμοδό-
ξὼν ἀδελφῶν μας, τοὺς κλαυθμοὺς τῶν νηπίων καὶ τούς
ἀναστεναγμοὺς τῶν γερόντων καὶ τῶν σωματικὰ καὶ ψυχι-
κὰ ἐξαθλιωμένων. Ἐδῶ ἤλθομεν διὰ νὰ ἐκφράσωμεν τήν
ἀηδίαν μας καὶ τὴν καταγανάκτησίν μας γιὰ τὴν πανα-
θλία ὑποκρισία τῶν πολιτισμένων παλιμβαρβάρων τῆς
Ζηλόφθονης, διεστραμμένης καὶ ἁμαρτωλῆς Δύσεως.
Ἐδῶ ἤλθομεν διὰ νὰ σαλπίσωμεν σάλπισμα καινόν: Τό
Λυχόφως τοῦ 2000 αἰῶνος ἐγγύς. Οἱ αἰῶνες θὰ παρέλ-
θούν. Ἀλλ᾽ αἱ θυσίαι τῶν λαῶν γίνονται σὺν τῇ παρόδῳ
τοῦ χρόνου συζυγία ἱστορίας καὶ θρύλου, σύνδεσμος
ἔπους καὶ τράγῳδίας, σύζευξις Λογικῆς καί Ὀνείρου, ἕνω-
σὶς καρδιῶν καὶ ἐξευτελισμὸς τῆς λογικῆς, θρίαμβος τοῦ
πνεύματος κατὰ τῆς ὕλης.
᾿Ἐδῶ ἤλθομεν διὰ νὰ ζητήσωμεν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Διότι ἐκεῖ, εἰς τὴν Σερβίαν, ἡμεῖς οἱ «πολιτισμένοι» Εὐ-
ρωπαῖοι συντελοῦμεν μὲ τοὺς «πολιτισμένους» Ἀμερικα-
νοὺς ὄχι μόνον τὴν καταπάτησιν κυριαρχίας ἐλευθέρου
χράτους χωρὶς τὴν παραμικρὰν ἀφορμήν, ὄχι μόνον τήν
κατάλυσιν ὅλων τῶν διεθνῶν συμβάσεων, κανόνων καὶ νό-
μών, ἀλλὰ βαπτίζοντας τὰ εἰδεχθέστατα ἐγκλήματα ὡς
«ἀνθρωπιστικὴν βοήθειαν καὶ συμβολὴν εἰς τὴν εἰρήνην»
πράττομεν τὴν ἀπαισιωτέραν «Ὕβρὶν» κατὰ τοῦ Αἰωνίου.
᾿Ἐδῶ ἤλθομεν διὰ νὰ παρακαλέσωμε τόν Ὕψιστον,
ὥστε τὸ καθημερινῶς χυνόμενον ἂἷμα νὰ γὶνῃ πνευματική
αἱμοδοσία, καὶ τὰ χυνόμενα δάκρυα νὰ γίνουν πνευματι-
κοὶ ὀρροὶ γιὰ τὴ θεραπεία τῶν παλιμβαρβάρων Εὐρωπαί-
v καί Ἀμερικανῶν.
Τέλος ἐδῶ ἤλθομεν διὰ νὰ ἀναπέμψωμεν εἰς τὸν σταύ-
ρωθέντα καὶ παθόντα καὶ ταφέντα καὶ ἀναστάντα Κύριον
τῆς δόξης τὴν Δαβίδειον δέησιν: «Μὴ ἡμῖν, Κύριε, μὴ ἡμῖν,
ἀλλ᾽ ἢ τῷ ὀνόματί σου δὸς δόξαν» (ὄχι σὲ μᾶς τοὺς εὐτε-
λεῖς καὶ ἀναξίους. Κύριε: ὄχι σὲ μᾶς, ἀλλὰ στὸ ὄνομά σου
δῶσε τὴν δόξαν, δι’ ὅλα τὰ καλὰ ποῦ ἐκάναμε, ἀλλὰ καί
ὅσα καλὰ πρόκειται νὰ κάνωμε μὲ τὴν ἰδικήν σου εὐλο-
γίαν καὶ βοήθειαν). Ἀμήν.
Αφήστε μια απάντηση