α) Τούς φυσικούς νόμους, παρ᾽ ὅλον πού δέν δυνάμεθα
νά τούς ἐξηγήσωμεν, τούς παραδεχόμεθα, διότι εἴτε ἔχουν
ἄμεσα ἀποτελέσματα (ὡς ὁ νόμος τῆς βαρύτητος) εἴτε
ἔχουν ἔμμεσα, ὅπως αἱ διάφοροι μολύνσεις- ἰώσεις.
Τούς πνευματικούς νόμους (ὡς ὁ νόμος τῆς δικαιοσύ-
νης, τῆς ἀγάπης, τῆς ἀληθείας, τῆς ἐντιμότητος κ.λ.π.) δέν
μποροῦμε καί αὐτούς νά τούς ἐξηγήσουμε, ὅμως τούς πα-
ραδεχόμεθα, διότι δέν ἔχουν ἄμεσα ἀποτελέσματα.
β) Θεοποιήσαμε τό λογικόν καί τάς αἰσθήσεις μας εἰς
τήν ἀντίληψιν τῆς πραγματικότητος. Πρό 50ετίας περίπου
εἰς μίαν ὡραίαν ἀκτήν τῆς Κερκύρας μία κοπέλλα ἔκανε
μπάνιο. Ἕνα σκυλόψαρο τῆς ἐπιτίθεται καί τήν καταβρο-
χθίζει μπροστά στά μάτια τῆς μητέρας της. Στά φυσικά
περιστατικά ἔρχεται καί μπαίνει ξαφνικά ὁ θάνατος, ἣ συ-
ντριβή τῆς μάνας. Τό φαινόμενο τῆς μητρότητος. ἣ παρα-
μυθία, πλῆθος ἀνθρωπολογικῶν ἐσωτερικῶν ἀοράτων
στοιχείων.
γ) Τό χέρι ὅλων τῶν ἀνθρώπων χάνει τάς ἰδίας κινή-
σεις. Καί ὅμως τοῦ ἑνός τό χέρι σφάζει τόν συνάνθρωπόν
του, τοῦ ἄλλου βοηθεῖ τόν συνάνθρωπόν του (μέ στερή-
σεις τῶν ἰδίων τῶν παιδιῶν του).
δ) Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐξωτερικῶς εἶναι ἴδιοι, κι ὅμως, ὁ
κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἕνα κέντρο ἀπ᾽ ὅπου ἐκπορεύεται ἣ
δύναμις πού τόν ἀνεβάζει ἤ τόν κατεβάζει. Ἢ δύναμις
τῶν Πνευματικῶν Ἀξιῶν καί ἣ δύναμις τῶν Πνευμα-
τικῶν Ἀπαξιῶν.
ε)Μία μητέρα βγάζει τό κορίτσι της στήν κοινωνία.
Ἐκεῖ ἐπιδεικνύεται.Εἶναι ὄμορφη, ἔξυπνη καί πλουσία.
Κάποτε θίγεται ὁ ἐγωισμός της καί θέλει νά μπῇ σέ μο-
ναστήρι. Κάποιος ψυχίατρος τῆς ἀπαντᾷ: «Παιδί μου, ἐσύ
εἶσαι ἤδη κλεισμένη σέ μοναστήρι». (ἡ θεώρησις τῆς ζωῆς
ἀπό μιά μόνο πλευρά – σάν ἀπό ἕνα φιλιστρίνι).
Ἐδῶ βλέπομεν ὅτι ἡ δύναμις τῶν Πνευματικῶν Ἀξιῶν
δέν εἶναι πρᾶξις πολυτελείας, ἀλλά τό μάνα τῆς ἀνθρωπί-
νης ὑπάρξεως. Εἶναι τό ἀτσαλένιο ψαλίδι πού κόβει τίς
ἁλυσίδες πού κρατοῦν τόν ἄνθρωπο πρός τά χάτω καί τόν
ἐμποδίζουν νά κοιτάξῃ πρός τά ἐπάνω.
Αἱ Πνευματικαί Ἀξίαι βοηθοῦν τόν ἄνθρωπον να
χάνῃ ἕνα ἀληθινόν – σωτήριον διάλογον μέ τόν
ἴδιον τόν ἑαυτόν του, τοῦ ἐγώ μέ τό ὑπερεγώ, τοῦ moi μέ τό σοἱ
(Παραβολή τοῦ Ἀσώτου).
Οἱ λόγιοι τοῦ 2000 αἰῶνος, μέ τάς ὑλιστικάς, μηχανο-
χρατικάς ἀντιλήψεις των, ἔκρυψαν τό φῶς, ὅπως οἱ φαρο-
φύλακες πού κρύβουν τό φῶς ἀπό εἷς τό πέλαγος κλυδω-
νιζόμενον πλοῖον (τόν ἄνθρωπον). Ὅλοι τους εἶναι ὑπο-
χρεωμένοι νά δώσουν λόγον διά τάς πράξεις των ἐνώ-
πιον τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀνθρωπότητος.
‘Ο βάρβαρος ἀποτελεῖ μίαν φυσιολογικήν ἐμφάνισιν.
Μοχθεῖ, κοπιάζει, πολλές φορές ἐν δακρύοις καί αἵματι να
περάσῃ ἀπό τήν βαρβαρότητα εἰς τόν Πολιτισμόν.
Ο παλιμβάρβαρος ἀποτελεῖ μίαν ἀντιφυσιολογιυκήν
ἐμφάνισιν. Μίαν ἐχτροπήν, μίαν ἀνωμαλίαν. Μίαν ὀπι-
σθοδρόμησιν, μίαν ἐπιστροφήν ἀπό τόν πολιτισμόν εἰς την
βαρβαρότητα. Καί ὁ παλιμβάρβαρος εἶναι ἀπείρως χειρό-
τερος τοῦ βαρβάρου. Διότι ὁ βάρβαρος, ὅταν ἐγκληματῇ
κάνει τό ἔγχλημα κατά τρόπον πρωτόγονον, «σκιντζίδι-
κον» καί πηγαίνει εἰς τήν φυλακήν.
‘Ο παλιμβάρβαρος. ὅταν ἐγκληματῇ, κάνει τό ἔγκλημα
κατά τρόπον ἐπιστημονικόν, καί στό τέλος-τέλος ὄχι μό-
νον δέν πηγαίνει εἰς τήν φυλακήν ἀλλά μετατρέπει ὁλό-
κληρὴ τήν κοινωνίαν σέ φυλακήν (π.χ. νοθεία τροφίμων,
οἰκολογικαί καταστροφαί κ.λ.π. ) ἤ ἐμφανίζει τό ἔγκλημα
ὡς νεωτερισμόν, ἐκσυγχρονισμόν, πρόοδον (π.χ. ἀποποι-
νικοποίησις μοιχείας καί ἐκτρώσεων, αὐτόματον διαζύ-
γίον, πολιτικός γάμος, ἡθική νομιμοποίησις προγαμιαίων
σχέσεων, πόλεμος ὑπό τό χάλυμμα τῆς προστασίας τῶν
ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων κ.λ.π.).
Πλάτων: O θεμελιωτής τῶν Πνευματικῶν Ἀξιῶν.
Αφήστε μια απάντηση