Μεγαλοπαρασχευϊάτικος θρῆνος δέν θά ἀκουστῇ ἀπό
τούς πιστούς μόνον κάθε Μεγάλη Παρασκευή. Δονεῖται ἣ
ἀτμόσφαιρα συμπάσης τῆς Ἑλλάδος νυχθημερόν ἀπό τόν
θρῆνον «φωνή ἐν Ραμᾷ ἠκούσθη, θρῆνος καί κλαυθμός καί
ὀδυρμός πολύς”
Ῥαχήλ κλαίουσα τά τέκνα αὐτῆς, καί οὐκ ἤθελε παρα-
κληθῆναι, ὅτι οὔχ εἰσιν». (Ματθ. 2.18)
«Ἔχασε | μάνα τό παιδί καί τό παιδί τή μάνα». «Ἢ
Ἑλλάδα ἔχασε τά παιδιά της».
Πόθεν;
– Ἐκ τῆς μιχρότητος τῶν μεγάλων.
– Ἐκ τῆς σπανιότητος τοῦ φαινομένου τῆς ὡριμότητος, ἐξ
ἧς τά παιδαρολογήματα τῶν ἐνηλίκων. Δέν δύνανται νά
ἐμπνέουν, διότι οἱ γονεῖς των ἐνηλικιώνονται χωρίς ὡρί-
μανσιν καί πεθαίνουν ἄγουροι.
– Ἐκ τῆς ἀντιστρόφου ἀναλογίας τῆς κοινωνικῆς θέσεως
καί τῆς ἐντιμότητος.
– Ἐκ τῆς μή ἐπιστροφῆς εἰς τάς ἐπάλξεις τοῦ «ἀσώτου
πατρός» καί τῆς ἀσώτου μητρός (ὑπό τήν κυριολεκτικήν
χαί μεταφορικήν ἔννοιαν).
– Ἐκ τῆς καμπίσιας ζωῆς ὅλων μας καί τῆς διατροφῆς μας
μέ τά «κεράτια».
– Ἐκ τῆς ἐπιστρατεύσεως τῆς κακοηθείας διά τήν κατα-
πολέμησιν τῆς ἀληθείας, ὡς μή ὥφελε, καί οὐχί ἀντι-
στρόφως.
– Ἐκ τῆς ἀσυνεπείας «λόγων και ἔργων» τῶν δῆθεν
ταγῶν τῆς κοινωνίας καί τῆς ἐντεῦθεν ὑπό τῶν νέων
ἀναπληρώσεως τῶν νεανικῶν ἰδανικῶν διά πληθύος
ἐρζάτς, εὐτελοῦς-μηδαμινῆς ἀξίας.
– Ἐκ τῆς ἀφθόνου προώρου χομματικοποιήσεως τῶν νέ-
ων μας.
– Ἐκ τῆς σαρχοποιήσεως πάσης τῆς ἀνθρωπίνης ὑποστά-
σεως «..«καί θέλω ἀποστρέφει στό πρόσωπό μου ὅτι
σάρχες εἰσί…»
– Ἐκ τῆς ἀποποινιχοποιήσεως τῶν ἐχτρώσεων χκαί τῆς
μοιχείας.
– Ἐκ τῆς θεσμοθετήσεως τοῦ αὐτομάτου διαζυγίου.
– Ἐκ τῆς ὡραιοποιήσεως τῆς συζυγιχῆς ἀπιστίας.
– Ἐκ τῆς ἐξυμνήσεως τῶν προγαμιαίων σχέσεων καί δή
διά χειλέων Ἱεραρχῶν ἀχόμη.
– Ἐκ τῆς εἰδωλοποιήσεως τοῦ σέξ καί τῆς ἀναγωγῆς τού-
του ἀπό μέσου χαί ὀργάνου ὑψίστης λειτουργίας τοῦ
ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ εἰς σκοπόν τῆς ζωῆς.
– Ἐκ τῆς ἐμπνεύσεως πνεύματος ἀνευθυνότητος καί
πνεύματος «ἀγέλης».
– Ἐκ τῆς ψυχικῆς διαστροφῆς, ὥστε τό χαχόν νά θεωρῆται
καπατσοσύνη.
Τί φρίκη !
᾿Αληθινή τραγωδία ἑνός πανταχόθεν πικραμένου
λαοῦ. Ποῖος σύγχρονος Σοφοκλῆς, Εὐριπίδης ἤ Αἰσχύ-
λος θά δυνηθῇ νά διατραγωδήσῃ τήν τραγική μοῖρα
αὐτοῦ τοῦ λαοῦ;
«Ἄν μέ ρωτήσουν, εἶπε ὁ Ἀλεξάντερ Ζολτσενίτσιν τό
1978 ὁμιλῶντας πρός τούς Ἀμερικανούς φοιτητάς στό Πα-
νεπιστήμιο Χάρβαντ, ἄν μέ ρωτήσουν μήπως θέλω νά προ-
τείνω στή χώρα μου σάν πρότυπο τή Δύση, ὅπως εἶναι σή-
μερα, θά πρέπει νά ἀπαντήσω μέ εἰλικρίνεια ἀρνητικά.
Ὄχι, δέν μπορῶ νά συστήσω τήν κοινωνία σας, σάν την
ἰδανική γιά τήν μεταμόρφωσιν τῆς δικῆς μας. Εἰς τήν Δύσιν
ὑπάρχει ἣ ἐξασθένισις τοῦ χαραχτῆρος τοῦ ἀνθρώπου, εἰς
τήν Ἀνατολή ἣ ἀτσάλωσίς του. Γιά τόν λόγον αὐτόν, ἣ με-
ταμόρφωσις τῆς κοινωνίας μας, σύμφωνα μέ τήν δικήν σας,
σήμαινε μέν ἀνύψωσιν σέ ὡρισμένα σημεῖα, σέ μερικά
ἄλλα ὅμως – ἀλλά τόσο πολύτιμα- θά σήμαινε πτῶσιν».
Εἰς τό Κίεβον ξεκαρφώνουν τά πατώματα τῶν οἰκιῶν
τῶν διά νά κατασκευάσουν τά φέρετρα τῶν ἐκ τοῦ Τσέρ-
νομπίλ νεχρῶν οἰκείων των.
Αὐτές οἱ ἀποσπασματικές «ἐν πολλοῖς ἀφοριστικῶς»
εἰκόνες συμπληρώνουν κάπως διαγραμματικῶς τό τραγι-
κό «πορτραῖτο» τοῦ αἰῶνος μας. Αὐτός θά εἶναι περίπου
ὁ ἀπολογισμός τοῦ αἰῶνος μας. Αὐτός θά εἶναι μᾶλλον ὁ
«ἐπικήδειος», πού θά ἁρμόζῃ εἰς τήν θανήν τοῦ 20οῦ
αἰῶνος μας. Μέ αὐτάς τάς ἀποσκευάς ὁ 20ός αἰών, ὁ αἰών
μας, θά ὑποδεχτῆ τόν 21ον αἰῶνα. Ἀλλοίμονον ! Θεέ μας…
Αφήστε μια απάντηση