Εἰς ἕνα βιβλίον μὲ τίτλον «Σκυλάνθρωποι» (Δημ. Μοσχοπούλου) εἶναι καταγεγραμμένη ἡ ἐνδιαφέρουσα ἀφήγησις μιᾶς Ἑλβετίδος, ἡ ὁποία ἐπεξηγεῖ διατί οἱ Εὐρωπαῖοι καὶ γενικώτερον οἱ ξένοι, συμπεριφέρονται μὲ ἐλεεινὸν τρόπον κατὰ τῶν Ἑλλήνων. Ἡ κοπέλλα ἀναφέρεται εἰς κάποιον πλούσιον θεῖον της, ὀνόματι Ἀλμπέρ, ὁ ὁποῖος ἐζη πλησίον τῆς Λωζάννης, ὑπεραγαπὼν τὰ ζῶα καὶ προστατεύων εἰς τὴν βίλαν του πολλὰ ἀπὸ αὐτά. Ἕνας φίλος του ἰατρὸς ἀπ’ τὴν Γενεύην τοῦ ἐδώρησε ἕνα κουτάβι ράτσας «μποξέρ», ποὺ ἄκουγε εἰς τὸ ὄνομα «Τέλος», ἐνημερώνων αὐτόν, ὅτι ἅμα μεγαλώσῃ τὸ καθαρόαιμον σκυλί, χρειάζεται προσοχή, διότι εἶναι ἐπικίνδυνον!…
Πράγματι, εἰς ἕν ἔτος εἶχε δυναμώσει τόσον πολύ, ποὺ ἦτο ἀπλησίαστον. Ὁ πρῶτος, ποὺ τὴν ἐπλήρωσε, ἦτο ὁ κηπουρός, ποὺ ἐδέχθη ἐπίθεσιν ἀπὸ τὸ σκυλί, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μείνῃ ἕνα μῆνα ἀκίνητος εἰς τὴν κλινικὴν ἔχων χάσει τὴν γάμπαν, ποὺ τὴν εἶχε φάει ὁ σκύλος καὶ θὰ ἔμενε κουτσὸς εἰς ὅλην του τὴν ζωὴν μὲ καρφιὰ εἰς τὸ πόδι του!
Ὁ Ἀλμπὲρ ἀπεφάνθη ὅτι ὁ σκύλος ἔπρεπε νὰ ἐκπαιδευθῇ γιὰ νὰ ἀποκτήσῃ σωστὴν συμπεριφοράν. Ἔφερε Γερμανὸν σκυλοδαμαστὴν καὶ πράγματι εἰς 6 μῆνες ὁ «Τέλος» ἦτο «ἀρνάκι». Περιέργως ὅμως, εἰς μίαν δεξίωσιν ὁ σκύλος ξαναεπιτέθη αἱμοβόρικα εἰς ἕνα ὑπηρέτην καὶ εὐτυχῶς, δι᾿ αὐτόν, ὁ ὁδηγὸς τῆς βίλας ἐπυροβόλησεν τὸν «Τέλος» καὶ ἔβαλεν τέλος εἰς τὴν ἄτακτην ζωήν του!
Ἡ στεναχώρια τοῦ Ἀλμπὲρ ἦτο ἀπερίγραπτος, ὥσπου τὸν ἐπεσκέφθη ὁ δωρητὴς τοῦ σκύλου, ὁ ἰατρός, ὁ ὁποῖος ἐξήγησε εἰς τὸν περίλυπον φίλον του, ὅτι ὁ σκύλος, ὅσον καλὰ καὶ νὰ δαμασθῇ, κρατάει μέσα του κακίαν, ζήλειαν, μῖσος, καὶ ἐκδικεῖται: «Τὰ ζῶα δὲν συγχωρᾶν ποτέ, εἰς τὸν ἄνθρωπον, τὴν βελτίωσιν τῆς συμπεριφορᾶς των, διότι νοιώθουν ὅτι αὐτὴ ἡ βελτίωσις τ᾿ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν φύσιν των… καὶ ὅποτε δίδεται ἡ εὐκαιρία, τὸ μῖσος ἐκρήγνυται».
Διὰ νὰ κατανοήσῃ ὁ Ἀλμπὲρ καλλίτερα τὴν συμπεριφορὰν τοῦ σκύλου, ὁ ἰατρὸς κάμνει τὸν ἑξῆς ἐκπληκτικὸν παραλληλισμόν: «Εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ συμβαίνει μ’ ἐμᾶς τοὺς Εὐρωπαίους καὶ τοὺς Ἕλληνας! Ἂν ὑπάρχῃ μία φυλὴ εἰς τὸν κόσμον, ποὺ κυριολεκτικῶς τὴν μισῶ ἀφόρητα, αὐτὴ ἡ φυλὴ εἶναι οἱ Ἕλληνες»! Καὶ τεκμηριώνει τὴν ἄποψίν του λέγων ὅτι εἰς τὰ γυμνασιακά του χρόνια ἐνιωθε «ψυχικὰ καταπιεσμένος. Διότι δὲν μᾶς ἐδιδάξαν τίποτε οἱ σοφοί μας διδάσκαλοι, ποὺ νὰ μὴ τὸ εἶχαν ἐξηγήσει, νὰ μὴ τό εἶχαν ἀνακαλύψει, νὰ μὴ τόεἶχαν πετύχει, νὰ μὴ τὸ εἶχαν τελειοποιήσει οἱ Ἕλληνες! Καί ἂν κάποτε ἀνέφερον κανένα ἄλλον πτωχὸν συγγενῆ τῆς γνώσεως καὶ τῆς σοφίας, ὄχι Ἕλληνα, εἰς τὸ τέλος προσέθεταν, ὅτι αὐτὸς ὁ κάποιος, ὁ «φουκαρᾶς», ἐβασίσθη διὰ τὴν ἀνακάλυψίν του ἐπάνω εἰς ἕνα θεώρημα προγενέστερον κάποιου Ἕλληνος, ἐπάνω εἰς μίαν παλαιὰν σκέψιν κάποιου ἄλλου Ἕλληνος, ἐπάνω εἰς ἕνα ἔργον αἰώνας πρὶν παραδομένον ἀπὸ κάποιον ἄλλον Ἕλληνα!…
Σιγά-σιγὰ ἔνοιωθα, πώς αἱ γνώσεις μου, αἱ σκέψεις μου, τὰ αἰσθήματά μου, ἡ προσωπικότης μου, ὁ κόσμος μου, ἡ ὕπαρξίς μου, ἕως τὸ ἔσχατον μόριον, διεβρώνετο καὶ ἐχρωματίζετο ἀπ’ αὐτό, ποὺ χαρακτηρίζομεν μὲ τὴν κλασσικὴν πλέον ἔκφρασιν ‘’ἑλληνικὸν παρελθόν’’. Αὐτὰ ὅλα κατεστάλαζαν εἰς τὰ βάθη τῆς ψυχῆς τοῦ ἰατροῦ «ἕνα φλογερὸν μῖσος διὰ καθετὶ τὸ ἑλληνικόν»! Καὶ ἡ συνέχεια: «Ἀργότερα εἰς τὸ πανεπιστήμιον, ἡ κατάστασις ἔγινε δραματική. Ὁ Ἀσκληπιὸς ἀπὸ τὴν μία, ὁ Ἱπποκράτης ἀπ’ τὴν ἄλλην! Ὁ Γαληνὸς τὴν μίαν ἡμέραν, ὁ Ὀρειβάσιος τὴν ἑπομένην! Ἀέτιος τὸ πρωί, Ἀλέξανδρος Τραλλιανὸς τ’ ἀπόγευμα! Παῦλος ὁ Αἰγινίτης ἀπὸ ἐδῶ, Στέφανος ὁ Ἀθηναῖος ἀπὸ ἐκεῖ… Δὲν ἠμποροῦσα ν’ ἀνοίξω βιβλίον χωρὶς νὰ εὕρω ἔμπροσθέν μου τὴν ἑλληνικὴν παρουσίαν. Δὲν ἐτολμοῦσα νὰ πιάσω εἰς τὰ χέρια μου λεξικὸν διὰ νὰ εὕρω μίαν δύσκολην, σπάνιαν, μίαν χρήσιμην, μίαν ἔξυπνην, μίαν ὄμορφην, μίαν μεστωμένην λέξιν. Ὅλαι ἑλληνικαί! Καὶ ἄλλαι ἀμέτρηται, ὡσὰν τὴν ἅμμον τῶν θαλασσῶν καὶ τῶν ποταμῶν, ἑλληνικῆς κι αὐταὶ προελεύσεως!
Ἄρχισα και ἐγὼ μὲ τὴν πάροδον τοῦ χρόνου νὰ νοιώθω ἀπέναντι εἰς τοὺς Ἕλληνας, ὅπως ὁ ‘’Τέλος’’. Πρόκειται διὰ φαινόμενον ὁμαδικόν! Ἔτσι αἰσθανόμεθα ὀλίγον πολὺ ὅλοι μας ἀπέναντι εἰς τοὺς Ἕλληνας. Τοὺς μισοῦμε, ὅπως τὰ ζῶα τοὺς θηριοδαμαστάς. Καὶ μόλις μᾶς δίδεται ἡ εὐκαιρία ὁρμοῦμε, τοὺς δαγκώνομε καὶ τοὺς κατασπαράζομεν. Διότι εἰς τὸ βάθος γνωρίζομεν, ὅτι κάποτε ἤμεθα ζῶα μ’ ὅλην τὴν σημασίαν τῆς λέξεως και εἶναι αὐτοί, οἱ Ἕλληνες, πάλι οἱ Ἕλληνες, πάντα οἱ Ἕλληνες, ποὺ μᾶς ἔξωσαν ἀπὸ τὴν ζωώδικην ὑπόστασιν καὶ μᾶς ἀνέβασαν εἰς τὴν ἰδίαν μὲ τοὺς ἑαυτοὺς των ἀνθρώπινη βαθμίδα!… Δὲν ἀγαπᾶμε κάτι ποὺ θαυμάζομεν… Ρίξε μία ματιὰ εἰς τὴν ἱστορίαν καὶ θὰ διαπιστώσῃς ὅτι ὅλοι οἱ Εὐρωπαῖοι, μὲ ἀρχηγοὺς τοὺς Λατίνους καὶ τὸ Βατικανόν, «ἐλυσσάξαμε» νὰ τοὺς ἐξαφανίσωμε τοὺς Ἕλληνας ἀπὸ τὸ πρόσωπον τῆς γῆς! Δὲν θὰ εὕρῃς καὶ δὲν θὰ φαντασθῇς συνδυασμὸν καὶ συγκέρασμα ἐγκλήματος, πλεκτάνης καὶ παγίδας, ποὺ δὲν τὸ «σκαρφιστήκαμε» καὶ δὲν τὸ ἐπραγματώσαμε διὰ νὰ τοὺς ἐξολοθρεύσωμεν!… ἡ ἱστορία μὲ τὸ μῖσος κατὰ τῶν Ἑλλήνων δὲν ἐξέπεσεν. Ὁ σύγχρονος ‘’πολιτισμένος’’ ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἴδιος καὶ χειρότερος… Δὲν θὰ ἐπιτρέψῃ ποτὲ τὸ Βατικανόν, Ἀλμπέρ μου, νὰ ἐπιβιώσῃ εἰς τὴν αὐλόπορταν τῆς Εὐρώπης, εἰς τὰ πλευρὰ τῆς Ἀσίας καὶ εἰς τὸ κατώφλι τῆς Ἀφρικῆς ὁ ἑλληνισμὸς κι ἡ ὀρθοδοξία του, ἡ μόνη πραγματικότης, ἡ μόνη γνήσια χριστιανικὴ πίστις…
Εἶναι ὁ μόνος λαός, ποὺ κατώρθωσε νὰ συνταιριάξῃ ἁρμονικὰ τὸν ἀρχαῖον του πολιτισμόν, τὴν ὑπεράνθρωπον πνευματικότητά του μὲ ὅλα τὰ θετικὰ στοιχεῖα τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ νὰ γεννήσῃ αὐτὸς ὁ θεϊκὸς συνδυασμός μίαν βαθείαν πίστιν, μίαν θεμελιωμένην θρησκείαν, μία τρομερὰν ἑνωτικὴν ἰσχύν. Ἡ ἰδική μας ἡγεσία, οἱ ἰδικοί μας ταγοί, ἡ ἰδική μας ἐκκλησία δὲν θὰ ἐπιτρέψουν ποτὲ τὴν προκοπήν των, διατί ἂν μονοιάσουν καὶ εἰς τὸ κοινωνικὸν πεδίον, ἐχαθήκαμε! Ποῖος τοὺς πιάνει, ἂν βλαστήσῃ εἰς τὴν γῆν των μία στάλα κοινωνικὴ δικαιοσύνη και ὁ λαός των, ποὺ στενάζει κι ἀναστενάζει, φθάσει νὰ «κουμαντάρῃ» τὸν τόπον του! Θὰ λάβουν πάλι τὸ πολιτιστικὸν μαστίγιον εἰς τὰ χέρια των καὶ θὰ τοὺς θωρῶμεν πάλιν ἀπὸ τὸ ὕψος τῶν ἀστραγάλων των ἐμεῖς τὰ σκαθάρια αὐτοὺς τοὺς γίγαντες»!
Ὁ φιλέλλην Ἀλμπὲρ εἰς ὅλα αὐτὰ ἠρκέσθη νὰ ἀπαντήσῃ μὲ νόημα: «Δι’ αὐτὸ θὰ τοὺς ἀγαπῶ πάντα, θὰ τοὺς θαυμάζω καὶ θὰ τοὺς σέβωμαι…».
ΠΗΓΗ
* Στρατὴς Ἀνδριώτης
5 Ὀκτωβρίου 2010
Ἱστοσελὶς
http://stratisandriotis.blogspot.com/2010/10/blog-post_7972.html#more
Αφήστε μια απάντηση