ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΥ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ
ΤΟΥ ΕΞ ΑΡΟΑΝΙΑΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ
22 ΜΑΪΟΥ 2011
Καὶ ἐφέτος ἑορτάσθη μὲ μεγαλοπρέπειαν ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου μας.
Ὁ Σεβασμιώτατος μας ἐκάλεσεν τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Κυθήρων καὶ Ἀντικυθήρων κ. Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος καὶ ἐχοροστάτησεν καὶ τὸν Σεβασμιώτατον Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίαν, ὁ ὁποῖος καὶ ἐκήρυξεν τὸν κατωτέρω πανηγυρικόν :
1. Τὴν σημερινὴν ἡμέραν, ἀδελφοί μου χριστιανοί, 22 τοῦ μηνὸς Μαΐου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει ἕνα νεομάρτυρα, πού δὲν πρέπει, ἐμεῖς τοὐλάχιστον, νὰ μὴ τὸν γνωρίζομε, διότι κατήγετο ἀπὸ τὴν Πελοπόννησον, ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν τῶν Καλαβρύτων. Πάντοτε, ἀγαπητοί μου, ἡ Ἐκκλησία ἔχει μάρτυρες, διότι πάντοτε ἡ Ἐκκλησία διώκεται. Καὶ διὰ νὰ σᾶς τὸ πῶ καθαρά, ὅταν διώκεται ἡ Ἐκκλησία γίνεται ἡρωική, καί, ὅταν παύει νὰ διώκεται, χάνει κάτι ἀπὸ τὴν δόξα Της. Γι᾽ αὐτὸ καί, ὅταν ἐσταμάτησαν τὰ μαρτύρια εἰς τήν ἐποχήν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἡ Ἐκκλησία εὑρῆκε ἄλλον τρόπον μαρτυρίου, τήν ἄσκησιν. Οἱ μάρτυρες ἔχυναν τό αἷμα των διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ Μοναχοὶ χύνουν τὸν ἀσκητικόν των ἱδρῶτα καὶ τὰ δάκρυα τῆς ἀγάπης των διά τὸν Χριστόν!
Ὁ μάρτυρας, διὰ τὸν ὁποῖον θὰ σᾶς ὁμιλήσω σήμερα μὲ ὀλίγα λόγια, λέγεται Παῦλος ὁ Πελοποννήσιος καὶ ἐμαρτύρησε εἰς τὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας τό ἔτος 1818. Ἡ ἐποχή αὐτή, ἀδελφοί, παρὰ τὸ ὅτι εἰς αὐτὴν εἴχαμε μαύρη σκλαβιὰ καὶ δουλεία, ὅμως ἀνέδειξε ἁγίους καὶ μάρτυρες καὶ ἐκράτησε καθαρὴ τὴν ὀρθόδοξην παράδοσίν μας. Ἐνῷ ἐμεῖς σήμερα, εἰς τὴν ἐλεύθερη πατρίδα, κατεστρέψαμε τὴν ὀρθόδοξη ἀτμόσφαιρα καὶ οἱ χριστιανοί μας δὲν ἔχουν πόθον μαρτυρίου. Ἐπάθαμε ζημιά. Αὐτὸ ἔκανε τὸν εὐλαβέστατον συλλειτουργόν, ἀδελφὸν καὶ δυνατὸν θεολόγον πατέρα Γεώργιον Μεταλληνὸν νὰ πεῖ κάποτε εἰς ἕνα δυνατόν του κήρυγμα, μιλὼν διὰ τοὺς Βορειοηπειρῶτες ἀδελφούς: «Ἄν πρόκειται νὰ ἐλευθερωθοῦν καὶ νὰ πάθουν τὴν ζημιά, τὸ νὰ χάσουν τὸ γνήσιον ὀρθόδοξον φρόνημα ποὺ ἔχουν, ζημιὰ ποὺ ἐπάθαμε ἐμεῖς σὰν ἐλεύθερον κράτος, καλύτερα νὰ μείνουν ἐκεῖ ποὺ εἶναι»!
2. Ὁ Ἅγιος Παῦλος ὁ Πελοποννήσιος κατήγετο ἀπὸ τὸ χωριὸ Σοπωτὸ τῶν Καλαβρύτων· ἐγεννήθη εἰς ἐνάρετη χριστιανικὴν οἰκογένειαν καὶ ἀνετράφη μὲ εὐσέβειαν. Ἀλλά ὅταν ἐμεγάλωσε καὶ ἔμαθε τέχνην διὰ νὰ ζῇ, ὁ πονηρὸς τὸν περιέπλεξε εἰς ἀντιδικίαν μὲ τὸν ἰδιοκτήτην τοῦ ἐργαστηρίου του καὶ αὐτὸ τὸν ἠνάγκασε νὰ ἀλλαξοπιστήσῃ. Ἡ ψυχή του ὅμως ἦταν ποτισμένη μὲ τὴν γνήσια εὐσέβειαν τῆς οἰκογενείας του καὶ δι᾽ αὐτό ἦταν συνεχῶς εἰς πόνον καὶ ταραχὴ δι᾽ αὐτὸ ποὺ ἔκανε. Ἔτσι ἐπῆγε εἰς πνευματικόν πατέρα καὶ ἐξομολογήθη τὸ μεγάλο του ἁμάρτημα τῆς ἀλλαξοπιστίας. Καὶ δὲν ἀρκέσθη μόνον εἰς αὐτό. Δὲν τοῦ ἔφθανε ἡ ἁπλῆ ἐξομολόγησις, γιὰ νὰ σβήσῃ τὴν ἁμαρτία του. Ἤθελε νά δηλώσῃ καθαρὰ εἰς τὸ τουρκικὸν δικαστήριον τὴν μετάνοιάν του διὰ τὴν ἀλλαξοπιστίαν του, ἤθελε νὰ ὑβρίσῃ τὸν Μωάμεθ καὶ νὰ δηλώσῃ φανερῶς τὴν πίστιν του εἰς τὸν Χριστόν. Ἤθελε νὰ χύσῃ τὰ αἷμα του διὰ τὸν Χριστόν, διὰ νὰ ξεπλύνῃ μὲ αὐτὸ τὴν ἁμαρτίαν τῆς προδοσίας του. Δι᾽ αὐτὸ κατέφυγε εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ εὑρῆκε ἐκεῖ ἔμπειρον πνευματικὸν πατέρα καὶ τοῦ ἐξομολογήθη τὸν πόθον του. Ὁ πνευματικὸς ὅμως δὲν τὸν προέτρεψε ἀμέσως διὰ τὸ μαρτύριον, διότι ἤθελε νὰ τὸν προετοιμάσει πρῶτα μὲ κατάλληλον ἄσκησιν, ὥστε νὰ ἀποκτήσῃ πλούσια τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀντέξῃ τὸ μαρτύριον.
3. Τὸ νὰ ἀντέξῃ κανείς, ἀδελφοὶ χριστιανοί, εἰς τό μαρτύριον δὲν εἶναι θέμα ἀνθρώπινης παλληκαριᾶς, ἀλλὰ εἶναι θέμα Χάριτος Θεοῦ, ἡ ὁποία ἱκανώνει αὐτὸν ποὺ τὴν ἔχει νὰ κατανικᾶ τὰ φυσικά, διότι ζῆ τὴν παρουσίαν τοῦ ὑπερφυσικοῦ. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ὅμως ἔρχεται εἰς αὐτὸν ποὺ ἔχει καθαρὰν τὴν καρδίαν. Διὰ τοῦτο πάντοτε, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως τὴν ἐποχὴν ἐκείνην τῆς Τουρκοκρατίας, ὑπῆρχαν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος ἐπιστήμονες πνευματικοί, οἱ ὁποῖοι ἐγνώριζαν τὴν τέχνην πῶς νὰ ἐκπαιδεύσουν τὸν ὑποψήφιον μάρτυρα, διὰ νὰ γίνῃ ἱκανὸς νὰ ἀντέξῃ τὸ μαρτύριον. Καὶ ἡ τέχνη αὐτὴ ἦταν ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἄσκησις διὰ τὸν καθαρμὸν τῆς ψυχῆς καὶ διὰ τὸν ἐρχομὸν εἰς αὐτὴν τῆς πλούσιας Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ἔγινε καὶ εἰς τὸν Ἅγιον μας, τὸν Ὁσιομάρτυρα Παῦλον. Ὁ πνευματικὸς τοῦ εἶπε νὰ προσεύχεται εἰς τὴν Παναγία καὶ τοῦ ἔδωσε κανόνα ἀσκήσεως. Αὐτὰ τὰ δύο, ποὺ μὲ πιστότητα τὰ ἐφήρμοσε ὁ μοναχὸς Παῦλος, τὸν ἔκαναν νὰ ποθήσῃ ἀκόμη περισσότερον τόν μαρτύριον, δεῖγμα αὐτὸ ὅτι ἐκαθάρθη ἡ ψυχή του καὶ τοῦ ἦλθε πλούσια ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Μάλιστα εἶδε τὴν Κυρίαν Θεοτόκον εἰς θεοπτίαν, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος πάλιν εἰς κάποιον ἀδελφόν, ὁ ὁποῖος τὸν ἐμπόδιζε νὰ μαρτυρήσῃ, τοῦ ἐνεφανίσθη κρατὼν ἕνα ποτήρι αἷμα καὶ τοῦ εἶπε: «Ἀδελφέ, πιέ, εἶναι γλυκό, εἶναι πολὺ γλυκό! Διατὶ μὲ ἐμποδίζεις νὰ μαρτυρήσω;»!
4. Εἶναι πολὺ συγκινητικὸς καὶ πολὺ διδακτικὸς ὅλος ὁ βίος τοῦ Ὁσιομάρτυρος Παύλου, ποὺ ἑορτάζομε σήμερα, ἀδελφοὶ χριστιανοί. Ἰδιαιτέρως μᾶς κάνει ἐντύπωσιν ἡ μετάνοιά του διὰ τὴν ἀλλαξοπιστίαν του, ὁ πόθος του διὰ το μαρτύριον καὶ ἡ παρρησία του εἰς τὸν Τοῦρκον δικαστήν, ὅπου ὕβριζε τὸν Μωάμεθ ἀποκαλὼν αὐτὸν ψεύτην. Εἰς δὲ τὸν Τοῦρκον δήμιον, διὰ νὰ τὸν προκαλέσῃ νὰ προχωρήσῃ διὰ τὴν σφαγήν του, τοῦ εἶπε τολμηρά: «Τώρα θὰ εἰδῶ ἄν εἶσαι γενναῖος, ὅπως τὸ καυχᾶσαι»! Ὁ ἅγιος ἀπεκεφαλίσθη καί οἱ ἀκάθαρτοι ὑπηρέτες τοῦ ἀντίχριστου Μωάμεθ ἐπέταξαν τὸ λείψανόν του εἰς ἀκάθαρτον τόπον, ἀλλὰ δυό φίλοι τοῦ μάρτυρος τὸ ἀπέσυραν ἀπὸ ἐκεῖ καὶ τὸ ἐνεταφίασαν μὲ τιμήν.
5. Θὰ ἤθελα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, τώρα εἰς τὸ τέλος τοῦ κηρύγματός μου νὰ σᾶς εἰπῶ ὀλίγα λόγια, μὲ ἀφορμήν τὸν Νεομάρτυρα διὰ τὸν ὁποῖον ἐμιλήσαμε, τὸν Ἅγιον Παῦλον τὸν Πελοποννήσιον.
(α) Ὄχι μόνον τότε, ἀλλὰ καὶ σήμερα πολλὰ πράγματα μᾶς καλοῦν διὰ διωγμὸν καὶ διὰ μαρτύριον. Ἡ καθαρὰ ὀρθόδοξος ἀτμόσφαιρα, πού ὑπῆρχε ἄλλοτε εἰς τὴν γλυκύτατη πατρίδα μας τὴν Ἑλλάδα, ἔχει τώρα χαλάσει. Τὸ αἱρετικὸν παπικὸν πνεῦμα ἔχει εἰσχωρήσει εἰς τὸν χῶρον μας καὶ ἔχει μάλιστα ἐπηρεάσει, φεῦ!…, καὶ ὀρθόδοξους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι, αὐτοὶ κυρίως, πρέπει νὰ εἶναι οἱ φρουροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ γνήσια πνευματικότητα, ὅπως τὴν ἐδίδαξαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἔχει ἀλλοιωθῆ σοβαρὰ εἰς τὸν τόπον μας. Ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων παραθεωρεῖται καὶ ἀντ᾽ αὐτῆς ἔρχεται μία ἄλλη λογικὴ θρησκευτικὴ διδασκαλία, συμβιβαζομένη μὲ τὰ «μοντέρνα» τῆς ἐποχῆς. Ἡ πνευματικὴ ζωὴ τῆς προσευχῆς καὶ τῶν δακρύων σὰν νὰ γίνεται σήμερα μία πολιτιστικὴ ζωὴ καὶ μία δράσις διὰ καλὰ κοινωνικὰ ἔργα. Μὲ ὕπουλον τρόπον θέλουν νὰ μᾶς ἐγκλωβίσουν – νὰ μᾶς «φακελλώσουν» θέλω νὰ πῶ – καὶ νὰ μᾶς αἰχμαλωτίσουν εἰς δικτατωρικὸν καθεστώς. Καὶ περισσότερον ἀπ᾽ ὅλα αὐτά, ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού, κατὰ τὸν μακαριστὸν Γέροντα τῆς Φλωρίνης π. Αὐγου στῖνον, εἶναι «ἕνα παπούτσι ποὺ χωράει σ᾽ ὅλα τὰ πόδια»!
(β) Ὅποιος τώρα θίξει αὐτὴν τὴν κατάστασιν, θά πρέπῃ πρῶτα νὰ πάρῃ τὴν ἀπόφασιν ὅτι θὰ γίνῃ μάρτυρας. Διότι θὰ περιφρονηθῇ ὡς καθυστερημένος, θὰ ὑβρισθῇ καὶ θὰ διωχθῇ. Ἀλλὰ δι᾽ αὐτὸ τὸ μαρτύριον τῆς περιφρονήσεως καὶ τῆς διώξεως πρέπει νὰ ἑτοιμαζώμεθα ὅλοι καὶ ἰδιαιτέρως ἐμεῖς οἱ κληρικοί, ἄν φορᾶμε συνειδητά τὸ τίμιον μαῦρο ράσο καὶ ἄν θέλωμε νὰ εἴμεθα γνήσια τέκνα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Πρέπει νὰ ἑτοιμαζώμεθα διὰ μαρτύριον, πρέπει νὰ βλέπωμε τοὺς ἑαυτούς μας ὡς «ὑποψήφιους μάρτυρες», ἔλεγε πάλι ὁ ἀγωνιστὴς πατὴρ Αὐγουστῖνος.
(γ) Ὅμως, ἀπὸ τὸν βίον τοῦ σημερινοῦ Ἁγίου, τοῦ Ὁσιομάρτυρος Παύλου τοῦ Πελοποννησίου, μαθαίνομε ὅτι ὁ πόθος μαρτυρίου καὶ ἡ ἀντοχὴ εἰς αὐτὸ δίδεται μὲ τὴν προσευχὴν εἰς τὴν Παναγία καὶ μὲ τὴν ἀσκητικὴν ζωήν. Μὲ αὐτὰ τὰ δύο πρέπει νὰ ἑτοιμάζωνται οἱ χριστιανοὶ διὰ τὸ μαρτύριον. Ἀλλὰ τὸ κακὸν σήμερα εἶναι ὅτι τὰ γεγονότα καλοῦν τὸν λαόν μας εἰς μαρτύριον, χωρίς ὅμως ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ νὰ τὸν ἔχωμε προετοιμάσει δι᾽αὐτό. Ἀδελφοὶ χριστιανοι! Νὰ τηρῆτε τὶς ἀσκητικὲς ἐντολὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴν ἐγκράτειαν καὶ τὶς νηστεῖες, καὶ νὰ προσεύχεσθε εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον: «Παναγία μου, ἔχε με κάτω ἀπὸ τὴν Σκέπη Σου καὶ μὴ ἀρνηθῶ ποτὲ τὴν πίστιν μου καὶ τὴν ἀγάπη μου εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν».
Μὲ πολλὲς εὐχές.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ
(ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ -ΚΥΘΗΡΩΝ)
Αφήστε μια απάντηση