Ἕνας «μεγαλόσχημος» πολιτικὸς ὡμίλησεν ἐνώπιον τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου καὶ εἶπεν πολλά. Ἀνεφέρθη καὶ εἰς τὸν πολιτισμόν. Εἶπεν δηλαδὴ ὅτι ἐνδιαφέρεται νὰ γίνῃ κτῆμα τοῦ λαοῦ. Ἄρα διεπίστωσεν ἐλλείψεις. Ἡ διαπίστωσις αὐτὴ πάντως εἶναι κοινή-διάχυτος εἰς ὅλους μας. Προκύπτει ὅμως τὸ ἐρώτημα, ἐὰν ἐνδιαφέρεται πράγματι ὁ πολιτικὸς κόσμος διὰ τὴν προαγωγὴν τοῦ πολιτισμοῦ, δηλαδὴ τὴν ἀναμόρφωσιν-ἐξανθρωπισμὸν τῆς κοινωνίας γενικώτερον.
Πρὸς τὴν κατεύθυνσιν αὐτὴν συμβάλλει τὰ μέγιστα τὸ δημοκρατικὸν πολίτευμα. Ποῖος σήμερον πιστεύει, ὅτι εἶναι ὑγιές ; Ἡ ὑπερβολικὴ ἐλευθερία-ἀσυδοσία ἀποτελεῖ τροχοπέδην-ἐμπόδιον, σοβαρὸν λίαν, εἰς τὴν προσπάθειαν διὰ τὸ δυνάμωμα τῆς δημοκρατίας μας. Αὐτή (ἡ ἀσυδοσία) γεννᾶ τὴν ἀσωτίαν, τὸ ψεῦδος. Ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἀδιαφορίαν εἰς τὰ κοινά, εἰς τὴν καταπάτησιν τῶν δικαιωμάτων τοῦ πολίτου, τὴν ἀνηθικότητα, τὴν κραιπάλην τῆς νεότητος, τὴν κλεπτομανίαν. Δημοκρατία σημαίνει: σεβασμὸς εἰς τὴν προσωπικότητα τοῦ πολίτου, πολλῷ μᾶλλον δὲ σεβασμὸς εἰς τὸν Θεόν. Αὐτὸς ὁ ὁποῖος δὲν σέβεται τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια εἶναι ἀκράτητος εἰς τὴν παρανομίαν-τὸ κακόν. Πάσχει εἰς πολλά, ἀσθενεῖ ἡ δημοκρατία μας. Ἄρα δὲν βοηθεῖται ὁ πολιτισμός μας πρὸς τὸ καλλίτερον.
Τί συμβαίνει σήμερον μὲ τὴν ἱστορίαν τοῦ Ἔθνους μας; Ἡ συμβολή της εἶναι ἀποφασιστικὴ εἰς τὴν προαγωγὴν τοῦ πολιτισμοῦ-τὴν πρόοδον τῆς κοινωνίας μας. Νὰ θυμηθῶμεν τὸν Εὐριπίδην, ὁ ὁποῖος θεωρεῖ εὐτυχισμένον ὅποιον γνωρίζει τὴν ἱστορίαν τῆς πατρίδος του. Ἡ εὐτυχία=πολιτισμός, ὄχι ὀπισθοδρόμησις. Νοεῖται πολιτισμένος ὁ Ἕλλην, ὅταν ἀγνοῇ τὴν ἱστορίαν τοῦ Ἔθνους του ; Κάποιοι τὴν προσφέρουν ἀλλοιωμένην εἰς τὰ ἑλληνόπουλα. Θέλουν ὁπωσδήποτε νὰ τὴν ξεχάσουν οἱ Νεοέλληνες. Νὰ ξεχάσουν τὴν ὑπερηφάνειαν των, τὰς ἡμέρας δόξης – ἀνδραγα- θήματα – περιπετείας-ἀπειλάς-ὑποδουλώσεις-κατοχήν, ἀπὸ ἐχθρούς-ἄγρια θηρία. Διατί νὰ ξεχάσουν; Διὰ νὰ μὴ διεκδικοῦν, νὰ μὴ ἀπαιτοῦν, ὁπότε εὐκόλως ὑποχωροῦν εἰς τὰς τῶν ἐχθρῶν παρανόμους ἀξιώσεις. Αὐτὴν τὴν στιγμὴν κινοῦνται ὑπούλως «φίλοι» μας. Λαοὶ οἱ ὁποῖοι ξεχνοῦν τὴν ἱστορίαν των, χάνονται, πεθαίνουν. Διὰ ποίαν προαγωγὴν τοῦ πολιτισμοῦ ἠμποροῦμε νὰ ὁμιλῶμεν, ὅταν ἡ ἱστορία τοῦ λαοῦ διαστρεβλώνεται, παραποιεῖται βαναύσως ;
Ἡ γλῶσσα δὲν προάγει τὸν πολιτισμόν ; Μέσῳ αὐτῆς δὲν ἀνέτειλεν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα εἰς τὴν ἀντίπεραν-τὴν Μικρὰν Ἀσίαν καὶ εἰς τὸν κόσμον ὁλόκληρον; Μεγίστη ἡ τιμὴ διὰ τοὺς Ἕλληνας, διότι εἰς τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν ἐγράφη τὸ Εὐαγγέλιον. Θεῖον δῶρον ἡ γλῶσσα μας. Θαῦμα θαυμάτων. Ἀκαταγώνιστη δύναμις εἰς ὅλους τοὺς αἰῶνας. Ποῦ νὰ ἀντιληφθοῦν αὐτὴν τὴν πραγματικότητα οἱ ἐντὸς τῶν τειχῶν ἐχθροί της! Ἡ ἀνθρωπότης ἅπασα τὴν εὐλαβεῖται. Ἐὰν δὲν τὴν πολεμοῦσεν μὲ πεῖσμα ἀνυποχώρητον ὁ παπισμός, θὰ εἶχε κυριαρχήσει εἰς ὅλους τοὺς λαοὺς τῆς Εὐρώπης. Ἄσχετοι, εἰς τὰ κανάλια, ἄλλοι μὲ τὸν γραπτὸν ἢ τὸν προφορικὸν λόγον συναγωνίζονται, ποῖος θὰ τὴν ἰσοπεδώσῃ, θὰ τὴν κάμῃ περισσότερον ἀγνώριστη, θὰ τὴν ὁδηγήσῃ εἰς τὸ περιθώριον. Ἰδοὺ μερικὲς φράσεις διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλὲς :
«Θὰ στηριχθοῦν καὶ γιὰ τὴν ζημιὰ καὶ γιὰ τὸ πρόβλημα, ποὺ ἔπαθαν» (φράσις Ὑπουργοῦ μας). «Θέλω νὰ μοῦ πῇ ὁ Καραμανλῆς ἢ ἕνας … ἀντάμειψε μία προοπτική;». Φράσις ἑνὸς μεγάλου πολιτικοῦ εἰς ἕνα κανάλι. «Θυμᾶμαι εἰς τὰ αὐτιά μου». Τοῦ «μεγαλοδημοσιογράφου» φράσις εἰς μεγάλον κανάλι.
Τὸ 1980 καὶ ἑξῆς, νόμοι τοῦ κράτους προσπαθοῦν νὰ ἐξαφανίσουν τὴν γλῶσσαν μας . Δηλαδὴ οἱ ἐπιτήδειοι βάλλουν κατ᾿ εὐθείαν εἰς τὴν καρδίαν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Διὰ νὰ τῆς ἐπιτίθενται μὲ τόσον μίσος, ὑπολογίζουν εἰς τὴν δύναμίν της. Πράγματι εἶναι πλοῦτος ἀτίμητος δι᾿ ἡμᾶς καὶ τὸν κόσμον ὁλόκληρον, διὰ τοῦτο ἡ εὐθύνη μας πίπτει βαρεία εἰς τοὺς ὤμους μας.
Εἶναι ἀστεῖον νὰ ἀκούουν οἱ πολῖται, ἀπὸ τοῦ βήματος τῆς Βουλῆς, πολιτικούς, ὅτι ἐνδιαφέρονται διὰ τὴν ἀνάπτυξιν τοῦ πολιτισμοῦ, ὅταν ἡ γλῶσσα τοῦ λαοῦ περιφρονεῖται κατὰ τρόπον προκλητικόν. Εἶναι τοῦτο φαρισαϊσμός.
Τί συμβαίνει μὲ τὴν παιδείαν; Ποῖος τὴν προσέχει; Μὲ χέρσαν γῆν ὁμοιάζει ἡ παιδικὴ ψυχή. Ὁ ρόλος τῆς παιδείας εἶναι νὰ τὴν καλλιεργήσῃ διὰ νὰ καρποφορήσῃ καρποὺς πολλαπλασίονας. Αὐτοὶ οἱ καρποί της εἶναι ὁ πολιτισμός, ὁ ὁποῖος ἀναμορφώνει τὴν κοινωνίαν, τὴν κάμει γῆν τῆς ἐπαγγελίας. Ἡ παιδεία, μᾶς λέγει ὁ Πλάτων, ὡσὰν εὔφορος χώρα, πάντα τὰ ἀγαθά φέρει. Ὄχι ἡ πανούργα-ἡ δαιμονικὴ παιδεία. Γνῶσις ναί, ἀλλὰ μὲ ἀρετήν, μὲ Χριστόν. Ἡ ἄθεος παιδεία κάμει τὴν νεολαίαν ἀτίθαση. Ὑπάρχει σήμερον νεολαία καλλιεργημένη ψυχικῶς; Ἡ Ἑλλὰς εἰς τὰς ἡμέρας μας εἶναι δακτυλοδεικτουμένη. Τὴν σχολιάζουν δυσμενῶς, ἀπρεπῶς, Εὐρωπαῖοι καὶ μή. Ἐγίναμε παιγνίδι-περίγελοι, εἰς τὰς τηλεοράσεις ἁπανταχοῦ τοῦ κόσμου. Ἰδοὺ τὰ ἀποτελέσματα, οἱ καρποὶ αὐτῆς τῆς προσφερομένης εἰς τὴν νεότητα παιδείας. Πολιτισμὸς χωρὶς παιδείαν Ἑλληνοχριστιανικήν, ὑστερεῖ -ἐπικινδύνως (βλάπτει τὸν λαόν). Αἰσθάνεται σήμερον ὁ λαὸς ἀσφαλής;
Ποῖος ἀγνοεῖ τὴν προσφορὰν τοῦ Χριστιανισμοῦ εἰς τὸν κόσμον;
Ἡ συνύπαρξις Ἑλληνισμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ παρήγαγε πολιτισμὸν σωτήριον διὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Τὸν Ἑλληνοχριστιανικόν. Κέντρον του ἡ Βασιλεύουσα Πόλις. Τί εἶναι ὁ Χριστιανισμὸς διὰ τὸν κόσμον ὁλόκληρον; Ὅ,τι ἡ ψυχὴ εἰς τὸ σῶμα. Χωρὶς αὐτὴν νεκρώνεται. Ἀνακαινιστική-νεάζουσα δύναμις. Διὰ τοῦτο καὶ τὰ συντάγματα ὅλων τῶν κρατῶν περιέχουν διατάξεις εὐεργετικὰς δι᾿ ὅλους τοὺς λαούς· ἀρχαὶ αὗται-θεῖα διδάγματα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ Μέγας Εὐεργέτης τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ Ὀρθοδοξία μας πολεμεῖται δυστυχῶς ἀνυποχώρητα καὶ ἀπὸ Ἕλληνας ἐμπαθεῖς-δαιμονόπληκτους. Ἀκολουθεῖται ἡ ἰδία πολιτικὴ τοῦ ἐνσαρκωτοῦ – τοῦ σατανᾶ, Ἰουλιανοῦ τοῦ παραβάτου καὶ τοῦ ψυχοπαθοῦς Νίτσε. Ἤθελαν καὶ οἱ δύο τὴν ἐξαφάνισιν τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅμως αὐτοὶ δὲν ὑπάρχουν πλέον. Ὁ Χριστιανισμὸς ζεῖ. Διαλαλοῦν ἄνθρωποι, ὅτι ἐνδιαφέρονται νὰ γίνῃ ὁ πολιτισμὸς κτῆμα τοῦ λαοῦ καὶ περιφρονοῦν, ἐμπαίζουν τὴν Ἐκκλησίαν, τὸν κλῆρον καὶ τὸν Ὀρθόδοξον λαὸν τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶναι αὐτὸ ἀσυνέπεια;
Δὲν εἶναι ἡ οἰκογένεια βασικὸς παράγων προαγωγῆς τοῦ πολιτισμοῦ; Ποῖος σήμερον ἱκανοποιεῖται, αἰσθάνεται εὐχαριστημένος δι᾿ ὅ,τι συμβαίνει εἰς τὸ σπίτι; Τελεία διάλυσις εἰς τὰ περισσότερα. Συγκρούσεις, διαμάχες, διαζύγια!
Δὲν βοηθοῦν τὴν οἰκογένειαν οἱ νόμοι τῆς πολιτείας εἰς τὴν στερέωσίν της καὶ τὴν προκοπήν. Δὲν βλέπουν οἱ νέοι καλὸν παράδειγμα τῶν ὑψηλὰ ἱσταμένων, κυρίως, οὔτε ζωηρὸν ἐνδιαφέρον διὰ τὴν λύσιν τῶν πολλῶν προβλημάτων των. Αἱρέσεις, παραθρησκεῖαι εἰς τὴν χώραν, κυκλώματα ὑποσκάπτουν τὰ θεμέλια τῆς οἰκογενείας. Δηλητήριον, πρὸ πάντων, τὰ θεάματα εἰς τὴν τηλεόρασιν. Προκαλοῦν οἱ τῆς τηλεοράσεως καὶ εἰρωνεύονταιι συγχρόνως τοὺς ἀκροατὰς εἰς τὴν ἀντίδρασιν των, τοὺς κατεξευτελίζουν, τοὺς ἰσοπεδώνουν.
Πάσχει ἡ οἰκογένια, ἄρα πάσχει καὶ ἡ κοινωνία. Αὐτὴ περιμένει ἐνίσχυσιν ἀπὸ ὑγιῆ μέλη, και αὐτὰ θὰ τῆς τὰ προσφέρῃ τὸ πρῶτον κύτταρον τῆς κοινωνίας, ἡ οἰκογένεια. Ὑπάρχει λοιπὸν ἡ οἰκογένεια; Πῶς θὰ ἐνισχυθῇ ὁ πολιτισμός; Πάλιν ἐδῶ φαρισαΐζουν οἱ πολιτικάντηδες, ὅταν λέγουν ὅτι ἐνδιαφέρονται διὰ τὴν ἀνάπτυξιν τοῦ πολιτισμοῦ. Τὰ ὑγιᾶ μέλη τῆς κοινωνίας δημιουργοῦν πολιτισμόν, ὄχι τὰ ἀποχαυνωμένα!
Παύλου Ἀριστοτέλης, Φιλόλογος
Αφήστε μια απάντηση