Οἱ Πρωτόπλαστοι σέρνοντας τὰ πόδια τους ἔξω ἀπὸ τὸν Παράδεισο, πορεύθηκαν «ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν» (Ῥωμ. α΄ 24). Περιέπεσαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, οἱ ἀπόγονοί τους ἔκτοτε σὲ ἀτιμία καὶ περίμεναν στὸ σκοτάδι τῆς φθορᾶς νὰ ἐνσαρκωθεῖ ὁ Φωτοδότης Κύριος, νὰ τοὺς φωτίσει τὰ σκότη καὶ νὰ τοὺς τιμήσει μὲ τὸ ἄδυτο φέγγος, μὲ τὴν αἰώνια ζωή. Ἀπὸ κύριοι τοῦ Παραδείσου γίναμε δοῦλοι τῶν παθῶν καὶ περιμέναμε τὸν ἐλευθερωτή μας, νὰ μᾶς χαρίσει τὴν ἐλευθερία. Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἠγοράσθητε τιμῆς» (Α΄ Κορίνθ. στ΄ 20), ἐξαγορασθήκατε μὲ βαρὺ τίμημα, μὲ τὸ ἀτίμητο αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος ὅλων μας.
Ὑπάρχει ἐδῶ μία ἀντίθεση. Ὁ ὑπέρτιμος Θεάνθρωπος πέθανε μὲ ἀτιμωτικὸ τρόπο πάνω στὸ Σταυρό, γιὰ νὰ τιμήσει μὲ ἀφθαρσία τὸ «πεπτωκός» πλάσμα τῶν χεριῶν Του. Γιὰ μᾶς, γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, σταυρώθηκε ἀνάμεσα σὲ δύο λῃστὲς ὡς κακοῦργος. Ἔχει σημασία καὶ πρέπει νὰ τονισθεῖ ὅτι δὲν περίμενε ὁ Χριστός μας νὰ τὸν τιμήσουν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ Αὐτὸς πρῶτος τίμησε τὸ ἀνθρώπινο γένος δίνοντάς μας παράδειγμα ζωντανὸ καὶ ἀφήνοντάς μας παρακαταθήκη ἱερὴ μὲ τὰ Παύλεια λόγια: «Τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι» (Ῥωμ. ιβ΄ 10). Γιὰ νὰ κινήσει τὴν ἀγάπη μας καὶ νὰ μᾶς διδάξει ὅτι ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε ὑποχωρητικοὶ ἔκανε Ἐκεῖνος τὸ πρῶτο μεγάλο βῆμα. Ἂν καὶ Θεὸς δὲν περίμενε ἐμᾶς, ποὺ τοῦ πταίσαμε, νὰ κάνουμε πρώτοι τὴν κίνηση. Ἡ εὐσπλαχνία καὶ ἡ φιλανθρωπία Του δὲν περίμενε ἄλλο. Μᾶς πῆρε ἀπὸ τὸν Ἅδη, τὸν ὁποῖο κατέτρωσε μὲ τὴ σταυρική Του θυσία καὶ μᾶς χάρισε τὴν ἀβράδιαστη ἡμέρα τῆς οὐράνιας Βασιλείας Του.
Ἐκεῖνος μᾶς ἐτίμησε! Ἐμεῖς προβαδίζουμε στὴν ἀπόδοση τιμῆς στοὺς ἄλλους; Βλέπουμε στὰ πρόσωπα τῶν ἄλλων τὸν ἴδιο τὸ Χριστό μας, ἀφοῦ εἴμαστε πλασμένοι κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσή μου; Προσέξατε! Τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας προηγεῖται σὲ κάθε τιμὴ ἀπὸ κάθε ἄλλο πρόσωπο. Εἶναι τὸ τιμιώτερο, τὸ ἀπείρως τιμιώτερο πρόσωπο. Ὅσο ἐμποιεῖ σὲ μᾶς τιμὴ τὸ νὰ τιμᾶμε τὸ Χριστό, ἄλλο τόσο ἐμποιεῖ σὲ μᾶς τιμὴ τὸ νὰ τιμᾶμε τοὺς ἄλλους. Ἡ τιμὴ ἀναφέρεται στὴν ἀξία ποὺ ἔχει κάθε ἄνθρωπος, ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας λέγουν: «Εἶδες τὸν ἀδελφόν σου, εἶδες Κύριον τὸν Θεόν σου». «Τῆ τιμῇ ἀλλήλους πρηγούμενοι» σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ σπεύδουμε νὰ τιμήσουμε κάθε πρόσωπο τοῦ περιβάλλοντός μας χωρὶς νὰ περιμένουμε νὰ μᾶς ἐπιστρέψουν τὴν τιμή. Τιμώντας τοὺς ἄλλους τιμᾶμε τὸ Θεό μας. Ἡ τιμή, ὅπως καὶ ἡ ἀγάπη, πρέπει νὰ εἶναι ἀνιδιοτελής. Πρῶτοι πάντοτε νὰ ἀπευθύνουμε χαιρετισμό, πρῶτοι νὰ καλολογοῦμε τοὺς ἄλλους, πρῶτοι νὰ βρίσκουμε καὶ νὰ τονίζουμε τὰ προτερήματά τους, νὰ εἴμαστε πάντοτε καταδεκτικοὶ καὶ γλυκόλογοι.
Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι οἱ τιμὲς εἶναι φθαρτὲς καὶ προσωρινὲς καὶ τελειώνουν μαζὶ μὲ τὴν παροῦσα ζωή, πολλὲς δὲ φορὲς πρὶν αὐτὴ τελειώσει. Μᾶς τὸ λέει πάλι ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος: «Πᾶσαι τιμαὶ φθαρταὶ καὶ ἐπίκηροι καὶ τῷ παρόντι συγκαταλύονται βίῳ, πολλάκις δὲ καὶ πρὸ τοῦ παρόντος βίου τέλος λαμβάνουσι» (Εἰς Ἀδριάντας ὁμιλ. ΙΖ΄ 2, ΕΠΕ, 32, 532). Ἔτσι τὴν προσγενομένη κάποιες φορὲς τιμὴ πρὸς τὸ πρόσωπό μας νὰ τὴ θεωροῦμε ἐξαιρετικὴ εὔνοια τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς καὶ νὰ τὴ χρησιμοποιοῦμε γιὰ βελτίωση τοῦ πνευματικοῦ ἔργου, τῆς σωτηρίας τῶν συνανθρώπων μας καὶ τῆς προόδου τῆς κοινωνίας μας.
Ἀξιότιμε Κύριε Ἀναγνωστόπουλε, τὸ αὐτονόητον κάθε πιστοῦ Ὀρθοδόξου Ἕλληνος εἶναι νὰ ἀγωνιζόμεθα διὰ τὴν πραγμάτωσιν τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους μας. Οὐδὲν πλέον τοῦ αὐτονοήτου ἐγὼ ἐποίησα. Παρ’ ὅλα αὐτὰ ποδεξάμενος τὴν προγενόμενη τιμὴ πρὸς τὸ πρόσωπό μου σᾶς διαβεβαιῶ ὅτι δὲν θὰ παύσω νὰ συνεχίσω τὸν ἀνηφορικὸ Γολγοθᾶ τῆς διακηρύξεως τοῦ ὅρκου τοῦ Κολοκοτρώνη ἄχρι πραγματοποιήσεως τοῦ τάματός του ὁμοῦ μετὰ τοῦ προσωπικοῦ μου Γολγοθᾶ, ἐν ᾧ ἔχω Κυρηναῖον τὸ ταπεινὸν Ἰησοῦν, τὸν δωρούμενον πᾶσι τὸ μέγα καὶ πλούσιον ἔλεος.
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
Αφήστε μια απάντηση