Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΑΪΚΟΣ ( Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΝΑΓΟΡΕΥΘΗΚΕ ΕΠΙΤΙΜΟΣ ΚΑΘΗΤΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ) ΣΥΝΕΒΑΛΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΛΟΙΜΩΞΙΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ 11.10.2017
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΗ ΛΕΤΣΙΟ
Ένας σπουδαίος άνθρωπος και επιστήμονας, ο κ. Γεώργιος Δάικος ομότιμος καθηγητής Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών αναγορεύθηκε επίτιμος καθηγητής τῆς Σχολής Επιστημών Υγείας τον Ιούνιο του 2017 στην Μεγάλη Αίθουσα του Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Και μπορεί να πλησιάζει στο 100ο έτος της ζωής του, αλλά κάθε άλλο προδίδει κάτι τέτοιο η εμφάνισή του. Και αυτό επειδή ο κ. Γεώργιος Δάικος, επίτιμος καθηγητής Παθολογίας και Λοιμώξεων, παραμένει ακόμη και σήμερα πνευματικά ανήσυχος και δημιουργικός, με πλήργη διαύγεια σκέψης αλλά και πρόθυμος να απαντήσει σε όσους συνομιλήσουν μαζί του. Στην περίπτωση του κ. Δάικου επιβεβαιώνεται ο άνθρωπος που έχει αφιερωθεί στην επιστήμη της ιατρικής και την διακονεί με συνέπεια και ήθος, ενώ συγχρόνως αποτελεί υπόδειγμα και για την αταλάντευτη θρησκευτική του πίστη.
Ο Γεώργιος Κ. Δαΐκος, γεννήθηκε το 1918 στη Ζαχάρω, στο νομό Ηλείας, εισήχθη στην Ιατρική και απέκτησε την ειδικότητα της Παθολογίας στην Αθήνα. Ήταν από τους πρώτους που αποφάσισε μέσα σε δύσκολες συνθήκες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να μεταβεί στις ΗΠΑ για να συνεχίσει τις σπουδές του.
ΤΟ ΘΑΥΜΑ
Τον Ιανουάριο του 1947 σώθηκε απο θαύμα, όταν ναυάγησε το πλοίο που τον μετέφερε στις ΗΠΑ μαζί με άλλους έλληνες έξω απο το λιμάνι της Μασσαλίας, στη Νότια Γαλλία. Χαραγμένα ακόμη και σήμερα παραμένουν στη μνήμη τα γεγονότα εκείνης της εποχής: «Τότε, ο έλληνας πρόξενος αφού άμεσα ειδοποιήθηκε μέσω ασυρμάτου έστειλε χωρίς καθυστέρηση να μας παραλάβει ένα μικρό πλοιάριο, το οποίο μας μετέφερε κατόπιν στο παλιό λιμάνι της Μασσαλίας. Ήταν ανήμερα των Τριών Ιεραρχών, όταν βγαίναμε σώοι στην προκυμαία» θυμάται σήμερα ο κ. Δάικος και προσθέτει συγκινημένος: « Εκεί κοντά βρίσκονταν η εκκλησία των ορθόδοξων ελλήνων, και εκείνη την ώρα περνούσαν οι έλληνες, αφού είχε τελειώσει η θεία λειτουργία. Ήρθανε τότε κοντά μας για να βοηθήσουν και να ρωτήσουν ευγενέστατα τί άλλο χρειαζόμασταν. Πίστεψα ότι είχε συμβεί ένα θαύμα και σε αυτό οφειλόταν η σωτηρία μας απο το ναυάγιο!»
ΗΠΑ
Το ταξίδι στις ΗΠΑ αναβλήθηκε προσωρινά, αλλά ωστόσο αυτό πραγματοποιήθηκε μετά απο λίγο καιρό. Όταν έφθασε εκεί μετεκπαιδεύτηκε αρχικά στη Βοστώνη και πήρε την ειδικότητα στις Λοιμώξεις και κατόπιν στην Αντιμικροβιακή Χημειοθεραπεία. Στην Αμερική παρέμεινε συνολικά για πέντε χρόνια. Ανεξίτηλη έχει παραμείνει η ανάμνηση απ την γνωριμία του με τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο, που τον είχε συναντήσει στη Βοστώνη μαζί με άλλους έλληνες: «Μας είχε ζητήσει να τον βοηθήσουμε αναλαμβάνοντας απο την πλευρά μας την διεξαγωγή μαθημάτων στα ελληνικά σχολεία, αλλά και να κάνουμε μαθήματα για την Ορθοδοξία. Πράγμα που φυσικά και έγινε». Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα πρόσφερε τις πολύτιμες υπηρεσίες του στην Δ’ Παθολογική Κλινική του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» με τον αείμνηστο Βασίλειο Μαλάμο.
Τον ακολούθησε, μάλιστα, μετά την εκλογή του ως καθηγητής της Θεραπευτικής Κλινικής στο Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα». Εκεί συγκροτήθηκε μια επιστημονική ομάδα από νέους γιατρούς, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, στην οποία είχε ενεργό συμμετοχή, δημιουργώντας τον πρώτο πυρήνα για την ανάπτυξη της Λοιμωξιολογίας στη χώρα μας. Το 1985 αποχώρησε συνταξιοδοτούμενος από την ενεργό δράση. Είναι παντρεμένος απο το 1954 με την αγαπημένη του Μαρίκα και όπως σημειώνει χαρακτηριστικά: «Δεν μας έδωσε ο Θεός παιδιά, εθεώρησα παιδιά τους φοιτητές μου».
Μιλώντας στην «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» ο κ. Δάικος μας αποκαλύπτει ότι είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί αρκετές φορές με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, απο τον οποίον μάλιστα είχε βραβευθεί σε εκδήλωση στην Παλαιά Βουλή με την απονομή τιμητικού σταυρού: «Είχαμε πολύ στενό σύνδεσμο και τον συναντούσα συχνά στην Αρχιεπισκοπή. Όσο μπορούσα βοηθούσα και εγώ στο φιλανθρωπικό έργο της Αρχιεπισκοπής. Θυμάμαι ακόμη και σήμερα τον Μακαριστό ως έναν πολύ ζωντανό, δραστήριο και σπουδαίο άνθρωπο!» Απο τις επισκέψεις του στο Άγιο Όρος φέρνει στην σκέψη του τις συναντήσεις του με τον Άγιο Παίσιο. «Τον είχαμε νοσηλεύσει στο Λαικό Νοσοκομείο, μάλιστα έχει αναφέρει και ο ίδιος ότι τον εξέτασα. Θυμάμαι μάλιστα ότι κάποια περίοδο νοσηλευόταν και ένας άλλος μοναχός στο Λαικό, ο π. Αθανάσιος, με ανίατο νόσο. Είχε έρθει, λοιπόν, να τον δεί ο Παίσιος και μας ρώτησε: «Του το είπατε ότι έχει ανίατο νόσο;». «Όχι, δεν το κάναμε» του απάντησα. «Ε, τότε θα του το πω εγώ. Πρέπει να το κάνουμε, επειδή όταν πηγαίνουμε στο Όρος οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι έχουμε εγκαταλείψει τα εγκόσμια» μου είπε με αποφασιστικό ύφος ο Παίσιος». Ένας άλλος μοναχός απο τον οποίο διατηρεί έντονες αναμνήσεις είναι και ο γέροντας Γαβριήλ απο την Ιερά Μονή Διονυσίου στο Άγιο Όρος. Ιδιαίτερη εντύπωση είχε κάνει στον κ. Δάικο το εξής περιστατικό:
«Όταν με είχε επισκεφθεί ο γέρων Γαβριήλ του είπα ότι ήταν αναγκαίο να ακολουθήσει ειδική θεραπεία. Αυτός όμως δεν δέχθηκε να ακολουθήσει τις συμβουλές μου και μου είπε ότι θα πήγαινε να αποθάνει στο Όρος! Όπως ακριβώς και έγινε». Δοξάζει τον Θεό επειδή του αποκαλύφθηκε η πίστη νωρίς απο τα φοιτητικά του χρόνια, αφού αυτό θεωρεί πως υπήρξε η μεγάλη δύναμη για τον ίδιο τονίζοντας χαρακτηριστικά: «Με αξίωσε ο Κύριος να δείχνω την πίστη μου». Οι αγαπημένες του φράσεις απο τα εκκλησιαστικά κείμενα είναι: «μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» αλλά και το «ο θέλων είναι πρώτος εν υμίν έστω πάντων διάκονος».
Είναι μελος της «Χριστιανικής Ένωσης Επιστημόνων», ενώ έως σήμερα δεν έχει σταματήσει να εκκλησιάζεται τακτικά στις αγαπημένες του εκκλησίες, που είναι ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στο Κολωνάκι και η Αγία Τριάδα στο Κορωπί. Ο κ. Δάικος είναι επίσης στενός συνεργάτης του σωματείου «Oι Φίλοι τουΤάματος του Έθνους», από το οποίο βραβεύθηκε το 2006, όπως και ιδρυτικό μέλος του Διορθοδόξου Συνδέσμου «Ο Απόστολος Παύλος».
Οἱ σεβαστοὶ καθηγηταὶ κ. Γεώργιος Δαΐκος καὶ Παῦλος Τούτουζας παραλαμβάνουν τίς βραβεύσεις των ὑπὸ τοῦ τότε Προέδρου τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Ρωμύλου Κεδίκογλου. (Φιλολογικὸς Σύλλογος Παρνασσός, 14.1.2006)
Αφήστε μια απάντηση