Ὁμότιμος Καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν,
πρώην Πρύτανις τῆς Παντείου Σχολῆς,
πρώην Πρόεδρος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν,
δὶς πρώην Ὑπουργὸς Παιδείας
(Σμύρνη, 8.2.1913 – Ἀθήνα, 7.2.2016)
Ὁ σημαντικότερος πλατωνιστὴς φιλόσοφος, ὀξυδερκὴς μελετητὴς καὶ ἐκφραστὴς τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πνεύματος ἐπέρασεν εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς αἰωνιότητος.
Ἦτο ὁ μόνος, ποὺ ἐπέζησεν τῆς φρικτῆς καταστροφῆς τῆς Σμύρνης καὶ τοῦ σφαγιασμοῦ τῶν Χριστιανῶν κατοίκων της. Τοιουτοτρόπως ἠδύνατο μὲ τὰ βιώματά του νὰ ἀντικρούῃ μὲ ἀτράνταχτα ἐπιχειρήματα τὰ σατανικὰ φληναφήματα τῆς ψευδοδιανοουμένης Ρεπούση, ἡ ὁποία ἐβάπτισεν ἀναισχύντως καὶ ἀνερυθριάστως τὴν φρικτοτάτην σφαγὴν τῶν Χριστιανῶν καὶ τὸν ἐμπρησμὸν τῆς Σμύρνης ὡς «Συνωστισμόν».
Μὲ τὰς προφορικὰς καὶ γραπτὰς ἐξιστορήσεις του ἀντέκρουσεν τόσον ἐπιτυχῶς τὴν κ. Ρεπούση, ὥστε δὲν ἐτόλμησαν παρόμοιοι «διανοούμενοι» καὶ διαστροφεῖς τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας νὰ συμπαρασταθοῦν εἰς τὴν ἐν λόγῳ κυρίαν, ὅπως τῆς συμπαρεστάθησαν ἄλλοι ἀνεγκέφαλοι, π.χ. ἡ κ. Θάλεια Δραγώνα, ὁ κ. Πέτρος Τατσόπουλος καὶ ἄλλοι «γενίτσαροι τοῦ πνεύματος».
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι οἱ Τοῦρκοι προέβησαν πρῶτον εἰς τὸν σφαγιασμὸν τῶν Χριστιανῶν ἀλλὰ ὄχι καὶ εἰς τὸ κάψιμον τῶν οἰκιῶν καὶ τῶν ἐπιχειρήσεων των, διότι ὁ ἄνεμος δὲν ἦτο εὐνοϊκὸς καὶ θὰ ἐκαίγετο καὶ ἡ συνοικία τῶν Τούρκων. Μετὰ ἀπὸ τέσσερις ἡμέρας, ὅταν ὁ ἄνεμος τοὺς ηὐνόησεν (καὶ δὲν ἐκινδύνευον ἡ τουρκική, ἡ ἑβραϊκὴ καὶ ἡ λεβαντίνικη, ὅπου ἦσαν Γάλλοι, Ἄγγλοι, Ἰταλοὶ κ.λπ,) ἤρχισαν νὰ πυρπολοῦν τὴν συνοικίαν τῶν Ἀρμενίων καὶ μετὰ ὅλας τὰς ἑνορίας καὶ συνοικίας τῶν Ἑλλήνων, ὅπως καὶ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, ὅπου ἐζοῦσεν ἡ οἰκογένεια τοῦ ἀειμνήστου Κων/νου Δεσποτοπούλου. Εἰς μίαν νύκτα κατεστράφησαν ἡ ἑλληνικὴ καὶ ἡ ἀρμενικὴ συνοικία.
Ὁ ἀείμνηστος Κων/νος Δεσποτόπουλος διακατείχετο ἀπὸ τοιοῦτον θάρρος καὶ παρρησίαν, ὥστε ἔλεγεν καὶ ἔγραφεν τὴν γνώμην του χωρὶς προσωποληψίας καὶ χωρὶς φόβον. Ὅταν τὸ συγκρότημα Λαμπράκη, τὴν 17ην/18ην Ἰουνίου 2006, ἠγκωμίαζεν τὸ βιβλίον τοῦ Μεχμὲτ Τζοράλ «Πολλὲς ζωὲς στὴν Σμύρνη», ἐτόλμησεν νὰ τὰ βάλῃ καὶ ἐναντίον τοῦ πανίσχυρου ὀργανισμοῦ Λαμπράκη, ὁ ὁποῖος ἀνέβαζεν καὶ κατέβαζεν, σχεδὸν ἕνα αἰῶνα ὁλόκληρον, Ὑπουργοὺς καὶ Κυβερνήσεις καὶ κατέρριψεν τὰ μυθεύματα τοῦ Μεχμὲτ Τζοράλ, ὅτι δῆθεν τὴν Σμύρνην τὴν ἔκαψαν οἱ Ἀρμένιοι καὶ οἱ Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν σφαγιασθῆ ἢ αἰχμαλωτισθῆ πέντε ἡμέρες ἐνωρίτερον, ὅταν εἰσῆλθεν ὁ τουρκικὸς στρατὸς εἰς τὴν Σμύρνην.
Ἐπίσης ἠναντιώθη πρὸς τὴν διαστροφὴν τῆς ἀληθείας τοῦ κ. Κρεμμυδά, ὁ ὁποῖος ἐχαρακτήρισεν «παραμυθάκια» τὰ ὅσα οἱ ἱστορικοὶ καὶ οἱ ἀπομνημονευματογράφοι τοῦ ἀγῶνος Ν. Σπηλιάδης καὶ Μ. Οἰκονόμου ἔγραψαν.
Μέσῳ Λέσβου ἦλθεν καὶ ἡ οἰκογένεια τοῦ Εὐπατρίδου Δεσποτοπούλου καὶ ἐγκατεστάθη εἰς τὸν προσφυγικὸν οἰκισμὸν τοῦ Βύρωνος. Ἐφοίτησεν εἰς τὸ Πρῶτον Γυμνάσιον Ἀθηνῶν, ὅπου εἶχαν φοιτήσει καὶ οἱ περισσότεροι Πρωθυπουργοὶ τῆς Ἑλλάδος. Διακατείχετο ἀπὸ αὐτοεμπιστοσύνην καὶ συναίσθησιν εὐθύνης ὅτι ἔπρεπε πάντοτε νὰ διακρίνεται, ὅπως καὶ διεκρίθη.
Τὸ 1945 ἀνεδείχθη Πρόεδρος τοῦ Ἑλληνοσοβιετικοῦ Συνδέσμου Νέων καὶ εἶχε συμβάλει, ὥστε ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωσις νὰ ὑποστηρίζῃ τὰς ἑλληνικὰς θέσεις καὶ ἀπόψεις. Αὐτὸ συνέβαλεν τὸ 1947 νὰ ἀπολυθῇ ἀπὸ τὴν θέσιν του εἰς τὸ Πανεπιστήμιον καὶ νὰ ἐκτοπισθῇ εἰς τὴν Μακρόνησον μέχρι τὸ 1950. Πέραν τῶν πολλῶν δοκιμίων του καὶ ἄρθρων του εἰς διαφόρους ἐφημερίδας καὶ περιοδικά, συνέγραψεν καὶ 40 βιβλία φιλοσοφίας, ἱστορίας καὶ κοινωνιολογίας. Δὲν ἔκανεν διακρίσεις καὶ ἐσέβετο τὸν ἄνθρωπον ὡς ὑπερτάτη ἀξία. Ἐτάχθη ἐναντίον τῆς ἀνοήτου ἀντιθέσεως μεταξὺ ἰδεαλισμοῦ καὶ ὑλισμοῦ, ὡς νὰ ἦτο ὁ ἰδεαλισμὸς ἡ συντήρησις καὶ ὁ ὑλισμὸς ἡ ἀριστερὰ ἢ ἡ ἐπανάστασις.
Συνέβαλεν τὰ μέγιστα διὰ τὴν κατάργησιν τῆς θανατικῆς ποινῆς. Ἠγωνίσθη καὶ ἐξεδιώχθη διὰ τὴν κατάργησιν τοῦ Ὅρκου. Ἠγωνίσθη διὰ τὴν ἰσοπολιτείαν ὅλων τῶν Ἑλλήνων, πλὴν ὅμως ἡ ἀριστερὰ συνεχίζει νά «ξύνῃ» πληγὰς καὶ νὰ ἐκδικῆται. Ὁ ἐνσυνείδητος Χριστιανὸς λόγιος Κωνσταντῖνος Δεσποτόπουλος διεκήρυττεν ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς καὶ ἐδιώχθη, διὰ νὰ μὴ παραβῇ τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεανθρώπου «…μὴ ὀμόσαι ὅλως» (Ματθ. 5, 34).
Ἐτάσσετο φανερῶς ὑπὲρ τῶν ἀπόψεων καὶ σκοπῶν τῶν φορέων μας, ὡς παραδείγματος χάριν :
α) νὰ βραβευθῇ ὑπὸ τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν τὸν Δεκέμβριον τοῦ 1990 τὸ ἔργον τοῦ ἱεραποστόλου εἰς τὸ Ζαΐρ ἀειμνήστου μάρτυρος Κοσμᾶ Γρηγοριάτη
β) νὰ βραβευθῇ ὁ εἰς πάντα διαπρέψας Θρυλικὸς Γέρος Αὐγουστῖνος Καντιώτης διὰ τὸ συγγραφικὸν καὶ κοινωνικόν του ἔργον, τὸ ὁποῖον ὅμως ποὺ δὲν ἐπραγματοποιήθη λόγῳ τῆς σφοδρᾶς ἀντιδράσεως τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Σεραφεὶμ Τίκα καὶ ἄλλων τινῶν Ἀρχιερέων.
γ) νὰ πραγματοποιηθῇ ἄμεσα τὸ μνημεῖον δοξολογίας, εὐχαριστίας, εὐγνωμοσύνης καὶ λατρείας εἰς τὸν Ἐλευθερωτὴν Σωτῆρα Χριστὸν – τὸ Τάμα τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ τῶν ἄλλων ἡρώων τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας. Ἀδυνατῶν νὰ προσέλθῃ εἰς τὴν μεγάλην συγκέντρωσίν μας εἰς τὸ Σπόρτινγκ τὴν 31.3.2013 μᾶς ἀπέστειλεν τὸ ἑξῆς σημείωμά του:
«Παρακαλῶ νὰ θεωρηθῶ ἠθικῶς παρὼν στὴν εὐλαβικὴ ἐκδήλωσι ἐθνικῆς εὐγνωμοσύνης πρὸς τὰ θύματα καὶ τοὺς ἥρωες τῆς Ἐθνεγερσίας τοῦ 1821.
Κωνσταντῖνος Δεσποτόπουλος, πρώην Ὑπουργὸς Παιδείας», τὸ ὁποῖον ἐδημοσιεύσαμε εἰς τὴν Πανηγυρικὴν Ἔκδοσιν τεῦχος 57 (Ὀκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2013) σελ. 53.
Προτείνομε εἰς τὰς πόλεις/δήμους τῆς Ἑλλάδος νὰ δώσουν τὸ ὄνομά του εἰς μίαν Πλατεῖαν ἤ μίαν Λεωφόρον.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ
τοῦ ἐγνωσμένου Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ, Ἁγνοῦ Πατριώτου, Ἀθανάτου Ἐπιστήμονος καὶ Ἀκαδημαϊκοῦ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΥ,
ὁ ὁποῖος ἀπῆλθεν τὴν 7.2.2016 εἰς ἡλικίαν 103 ἐτῶν
ΥΠΕΡΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΟΥ
Αφήστε μια απάντηση