Προβληματισμένοι εἶναι οἱ φίλοι τοῦ Συλλόγου, διότι τὸ Μικρασιατικὸν ζήτημα ἕκαστον ἔτος « θάβεται » καὶ περισσότερον, ἰδίως μετὰ καὶ τὴν ψήφισιν τοῦ «ἀντιρατσιστικοῦ νόμου».
Μαζὶ μὲ τοὺς λοιποὺς πολιτιστικοὺς συλλόγους τῶν ἀλησμόνητων πατρίδων, ἀγωνίζονται μὲ τὰ πενιχρά των μέσα διὰ νὰ κρατήσουν τὴν μνήμην ζωντανὴν καὶ διὰ τὰς ἑπομένας γενεάς. Ἐγαλουχήθησαν καὶ ἀνδριώθησαν μὲ τὴν ἀνάμνησιν τοῦ μεγαλείου τῆς πατρίδος μας, τὴν Βυζαντινὴν Αὐτοκρατορίαν, καὶ δὲν ἐπιτρέπουν οὔτε εἰς τὸν ἑαυτόν των, οὔτε εἰς τὴν νέαν γενεὰν νὰ σκεφθοῦν ὅτι αὐτὰ εἶναι « χαμένα» . Δὲν σταματοῦν νὰ διδάσκουν εἰς τὰ παιδιά των τὴν ἱστορίαν, τὸν σεβασμὸν εἰς τοὺς προγόνους, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα, καὶ προσπαθοῦν νὰ σώσουν τὸν πολιτισμὸν καὶ τὴν παράδοσιν.
Ἡ δραστηρία Πρόεδρος κ. Δήμητρα Δελημιχάλη Γεωργιάδη μὲ τὸ συγγραφικόν της χάρισμα συμβάλει τὰ μέγιστα. Τὰ ἔργα της Σμύρνη Ἀγάπη μου καὶ Σμυρναϊκὰ καλούδια στό τραπέζι μας εἶναι ἕνα ζωντανὸ βίωμα, μία μνήμη ἀλλὰ καὶ μία ἐλπίδα.
Διὰ νὰ θυμοῦνται οἱ παλαιοὶ καὶ μαθαίνουν οἱ νέοι, ἀναδημοσιεύομε κατωτέρω ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἔργον Σμύρνη Ἀγάπη μου.
Διὰ περισσοτέρας πληροφορίας δι’ὅσους ἐνδιαφέρονται διὰ τὰς δραστηριότητας τοῦ ἀξιολόγου αὐτοῦ φορέως καὶ διὰ νὰ προμηθευθοῦν τὰ βιβλία, τὰ τηλέφωνα τῆς κ. Γεωργιάδη εἶναι 2810-250401, 6973234658.
Ἐπαναλαμβάνομεν :
Ἡ ἰσχὺς ἐν τῇ ἑνώσει.
Η κατάληψη της Σμύρνης από τον ελληνικό στρατό.
Τι όνειρο γλυκό!!
2 Μαΐου 1919. Ο στρατός μας αποβιβάζεται στη Σμύρνη. Όλη νύχτα αυτοκίνητα ναύτες αγγελιοφόροι αμάξια ασύρματους και αγρυπνία. Ποιος κλείνει μάτι σε τέτοιες μεγάλες στιγμές. Ο στρατός μας φώναζαν όλοι και τα μάτια βούρκωναν. Το πρωί στις 8:00 το πολεμικό μας «Αβέρωφ» και το «Κιλκίς» και η «Λήμνος» σημαιοστολισμένα μπαινοβγαίνουν στο λιμάνι της Σμύρνης. Όταν φάνηκε το πατρίς με το στρατό μας τι αλαλαγμός! Τι σημαίες! Τι λουλούδια! Τι δάκρυα! Ενα φόντο από σημαίες τα μπαλκόνια στα παράθυρα στις ταράτσες οι δρόμοι πλημμυρισμένοι από καπέλα κι λουλούδια όπου πετάγονταν απ’ όλα τα μπαλκόνια και παράθυρα. Ο στρατός προχωρεί ρυθμικά από τη Πούντα ως το Κουμερκάκι. Η σημαία του Συντάγματος με την εφόπλου λόγχη και τη τιμητική φρουρά της. Ο μητροπολίτης Χρυσόστομος με τα κατάχρυσά του άμφοια περιστοιχιζόμενος απ’ τον κλήρο της Μητροπόλεως γονατίζει και φιλεί τη σημαία. Αυτή τη στιγμή βρέχει λουλούδια. Ένα κοριτσάκι φορούσε ένα πρώτυπο καπέλο στο κεφάλι του, ήταν ένα τσαρούχι μπλε με άσπρο. Ο λούστρος της Σμύρνης από τη χαρά του εγυάλιζε αράδα από το πρωί έως το βράδυ τα παπούτσια των στρατιωτών μας χωρίς να πάρει δεκάρα. Μια υπηρέτρια διαδήλωνε τον ενθουσιασμό της προς δύο τσολιάδες μας κρατώντας μια ανθοδέσμη 
για να την πάει στη κύρά της. Από τη χαρά της τη χώρισε στα δύο και έδωσε στους τσολιάδες μας λέγοντας «για να δείτε πως αγαπούμε εμείς τσ’ ευζόνιδοι». Μια φτωχή χανούμισσα κοιτάζει περίεργα σαν κάτι να θέλει να πει. «Τι θέλεις χανούμ, βοήθημα;» «Όχι» απαντάει. «Τότενες που ήμουνα στη Κρήτη ήρθενε ο στρατός σας. Τώρα πάλε που ’ρθα εδώ ήλθε ο στρατός σας. Όλο δικό σας στρατό βλέπω. Ξέρω και γω μαθές; Το ποδαρικό μου το ’χει;» Σε κάθε συνοικία σε κάθε σοκάκι, σε κάθε τερσέκι έβλεπες λουκούλια γεύματα στρατιωτών που παρέθεταν οι κυρίες της Σμύρνης από κείνα που περιγράφει ο Όμηρος μυθώδες εις πλούτον. Τα παρέθεταν στους στρατιώτες μας οι Σμυρναίες με κατάλευκες ποδιές όλο χαρά κι ευχαρίστηση. Αδέλφια και παιδιά τους ήταν οι Έλληνες στρατιώτες και κοιτούσαν να τους ευχαριστήσουν όσο γίνεται περισσότερο. Κανείς δεν μπορεί να νιώσει τον ενθουσιασμό αυτόν αν δεν έχει νιώσει τον πόνο της σκλαβιάς. Σε διάστημα λίγων στιγμών μέγαρα, μαγαζιά, βερχανέδες, αμάξια, τραμ, βαπόρια, δρόμοι, άνθρωποι, έμψυχα και άψυχα κινητά και ακίνητα εκαλύφθησαν με την γαλανόλευκη. Που βρέθηκαν τόσες σημαίες!! Που τις είχαν κρυμμένες με ευλάβεια θρησκευτική. Έβγαιναν στις πόρτες γριούλες, νέες, παιδιά, γέροι και τα μάτια τους λαμπήριζαν βουρκωμένα από δάκρυα χαράς. Οι κυρίες της ενορίας του Αγ. Ιωάννου της Σμύρνης ανέλαβαν τη φροντίδα να χορηγούν 3 φορές την εβδομάδα στούς στρατοπεδευμένους άνδρες γλυκίσματα. Επήγαν στο μεγαλύτερο ζαχαροπλαστείο και συμφώνησαν οι πάστες να γίνονται πιο μεγάλες από τις συνηθισμένες και ας στοιχίζουν παραπάνω διότι είπαν είναι για τα παιδιά μας. Στην άκρη του. Και είναι ένα ζυθοζαχαροπλαστείο το έλεγαν Πάρκ γύρω του έγινε καταυλισμός τμήματος του στρατού μας. Το τι περιποίηση έτυχε από τον διευθυντή και το προσωπικό του καταστήματος δεν περιγράφεται. Όταν οι στρατιώτες έλαβαν διαταγή να φύγουν για το εσωτερικό της Μ. Ασίας άνδρες και γυναίκες του εφόρτωσαν από ένα μπογαλάκι με εσώρουχα, μανδήλια, γλυκά και τους φιλούσαν με δάκρυα σαν αδέλφια τους και παιδιά τους. Τα παιδιά φόρεσαν άσπρες και μπλε κορδέλες. Οι κυρίες στόλισαν τα σπίτια, τα σαλόνια τους με άσπρα και μπλε. Οι κύριοι με μια σημαιούλα ελληνική στην μπουτουνιέρα τους. Στα μαγαζιά άσπρα και μπλε μανδήλια, κάλτσες, καπέλα, παρασόλια (ομπρέλες), όλα άσπρα και μπλε. Έτσι έδειχναν τη χαρά τους και την αγάπη τους προς τη γαλανόλευκη που τους ελευθέρωσε και μέσα σ’ όλα αυτά και η φωτογραφία του Ελευθερίου Βενιζέλου του πατέρα τους, όπως τον έλεγαν. Ο Βενιζελισμός τους έχει περωνιάσει ως το κόκκαλο. Καταντά λατρεία, η εκτίμηση και η αγάπη που του έχουν, αυτό φαίνεται σε πολλά είδη όπου έχουν τυπώσει τη μορφή του. Την ημέρα του Πάσχα τους δρόμους πουλούσαν αυγά με την εικόνα του Βενιζέλου. Στα καφενεία της προκυμαίας από το πρωί ως το βράδυ λατέρνες, μπάντες, μανδολινάτες, βιολιά και κλαρίνα έπαιζαν τον ύμνο του Βενιζέλου και τον εθνικό Ύμνο. Όταν κάποιος έκανε καλά τη δουλειά του έλεγαν: «αυτός μωρέ μάτια μου είναι άξιος και πετυχαίνει τις δουλειές του σαν το Βενιζέλο». Σ’ ένα σπίτι είχαν μια εικόνα του Βενιζέλου και γύρω με χρυσά γράμματα είχαν γράψει «Εν τούτω νίκα». Τώρα η Σμύρνη είναι δική μας και η μεγάλη πατρίδα Ελλάδα απλώνεται από την Χειμμάρα ως το κέντρο της Μ. Ασίας και από τη Κρήτη ως τη Μαύρη θάλασσα. Η Μ. Ασία έπρεπε να ελευθερωθεί και να ενωθεί με τη μητέρα Ελλάδα μετά από τόσες θυσίες και παθήματα που πέρασε. Και έμεινε Ελληνική χάρις το σχολείο και την Εκκλησία. Χάρις της γλώσσας και της θρησκείας. Χάρις τους δασκάλους και τους ιεράρχες.
Αφήστε μια απάντηση