ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ 55-ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ (29 ΜΑΪΟΥ 1453)

«ΟΛΒΙΟΣ ΟΣΤΙΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΗΣ ΕΣΧΕΝ ΜΑΘΗΣΙΝ»,
Ἱστορικὸς Ἡρόδοτος,
δηλαδή:
«εἶναι εὐτυχεῖς οἱ ἄνθρωποι,
ἐὰν γνωρίζουν τὴν ἱστορίαν των».

Ὅμως ἡ ἀντικειμενικὴ γνῶσις τῆς ἱστορίας δημιουργεῖ ἰδεολόγους πατριώτας, ταπεινοὺς καὶ εὐλαβεῖς Χριστιανούς, ἐντίμους, ἠθικούς, ἐναρέτους, χρηστοὺς καὶ στοργικοὺς οἰκογενειάρχας καὶ ἐν γένει λίαν ἐποικοδομητικὰ διὰ τὸ κοινὸν καλὸν στελέχη τῆς κοινωνίας μὲ αὐταπάρνησιν, ἀλτρουϊσμὸν καὶ ἰδεολόγους πολίτας, ποὺ εἶναι διατεθειμένοι νὰ ἐργάζωνται διὰ τὸ κοινὸν καλὸν πρὸς δόξαν Θεοῦ.

Αὐτὸ ὅμως δὲν ἀρέσει εἰς τὰς ποικιλωνύμους παραφυάδας τῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων καὶ πασχίζουν νὰ δημιουργοῦν πειθήνια δοτὰ τυφλὰ ὄργανα- «γενίτσαρους» τοῦ πνεύματος, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον εἶναι διατεθειμένοι νὰ γίνωνται ἐξωμόται, προδόται, ἀλλὰ καὶ διαπρύσιοι κήρυκες ἀπανθρώπων καὶ ἀντικοινωνικῶν ἰδεῶν καὶ συστημάτων. Αὐτοὶ οἱ ἀνιστόρητοι ἱστορικοὶ γίνονται «παπικώτεροι τοῦ πάπα καὶ βασιλικώτεροι τοῦ βασιλέως» καὶ κάνουν «πλύσιν ἐγκεφάλου» ὅλων τῶν ἁπλοϊκῶν καὶ ἀδαῶν ἀνθρώπων, ὅπως ὁ Θεάνθρωπος τοὺς ἐντοπίζει καὶ τοὺς χαρακτηρίζει:
«γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς; ποιήσατε οὖν καρπὸν ἄξιον τῆς μετανοίας, καὶ μὴ δόξητε λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, πατέρα ἔχομεν τὸν Ἀβραάμ· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ» (Ματθ. 3, 5-9).

Εὐτυχῶς ὅμως, ποὺ ἔχομεν ἀκόμη μερικοὺς ἀντικειμενικοὺς καὶ ἀνιδιοτελεῖς ἰδεολόγους, ὅπως ὁ ἐπίτιμος Ἀρχηγὸς τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων καὶ Ὑπηρεσιακὸς Ὑπουργός, Στρατηγὸς ἐ.ἀ. Φραγκούλης Σ. Φράγκος, τὸν ὁποῖον ἄς παρακολουθήσωμεν κατωτέρω.

ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ (29 ΜΑΪΟΥ 1453)
Ὁμιλία Στρατηγοῦ Φραγκούλη Σ. Φράγκου*

1. Πεντακόσια ἑξήντα χρόνια πέρασαν μέχρι σήμερα ἀπὸ τὴν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα τῆς 29ης Μαΐου 1453. Ἀπὸ τότε ποὺ ἀκούσθηκε ἡ κραυγὴ «Ἑάλω ἡ Πόλις» καὶ ἡ Βασιλεύουσα, ἡ Πόλις τῶν Ἁγίων, τῶν Αὐτοκρατόρων καὶ τῶν θρύλων, πέρασε στὴν κατοχὴ τοῦ Ὀθωμανοῦ δυνάστη. Ἔτσι ἄρχισε ἡ Τουρκοκρατία. Τὸ Γένος μας ἀπεβίωσε προσωρινά, ἀλλὰ ἡ Κωνσταντινούπολις καὶ ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ συνεχίζουν νὰ παραμένουν σὲ ξένα χέρια. Ἔτσι τὸ Βυζάντιο, ἡ κιβωτὸς τοῦ πνευματικοῦ πλούτου τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος καὶ τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας, ἔπεσε. Δίκαια λοιπόν, ὁ Βυζαντινολόγος Στῆβεν Ράνσιμαν ἀπεκάλεσε τὴν πτῶσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὡς αἶσχος τῶν Λατίνων, γιατί ὅταν σὲ λίγο ἡ ὀθωμανικὴ πλημμυρίδα θὰ χτυπήσῃ τὶς πύλες τῆς Εὐρώπης, τότε πλέον οἱ Δυτικοὶ θὰ συνειδητοποιήσουν τὴν ἐνοχή τους ἢ τὴν συμμετοχὴ τους, καλλίτερα, σ’ αὐτὸ τὸ ἱστορικὸ ἀνοσιούργημα, σ’ αὐτὴ τὴν τρομερὴ καταστροφή. Τότε ἐπιτέλους θὰ ἀκούσουν οἱ Δυτικοὶ τὸ θλιβερὸ ἀπόηχο αὐτῆς τῆς μεγάλης συμφορᾶς.
α. Πρέπει νὰ θυμόμαστε τὴν Ἅλωσιν γιὰ νὰ ἀποτίωμε ἕνα διαρκῆ καὶ μεγάλο φόρο τιμῆς στὸ Βυζαντινὸ κράτος, τὴν Ρωμανία ὅπως τὴν ἀναφέρουν τὰ κείμενα τῆς ἐποχῆς, τὸ ἐκχριστιανισθὲν Ρωμαϊκὸ κράτος τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ὅπως τὸ χαρακτηρίζει ὁ νεώτερος βυζαντινολόγος ὁ Διονύσιος Ζακυνθηνός. Ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία μὲ πρωτεύουσα τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἡ Νέα Ρώμη ἄντεξε ἐπὶ 11 αἰῶνες. Μετὰ τὴν Ἅλωσιν ὅμως ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους τὸ 1204 ἡ ἐδαφική της ἔκτασις καὶ τὸ σφρίγος της περιορίσθηκαν σημαντικά. Παρέμεινε ὅμως καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ βίου της τὸ κράτος στὸ ὁποῖο πραγματοποιήθηκε ἡ ἐπιτυχημένη καὶ δημιουργικὴ συνάντησις Χριστιανισμοῦ καὶ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ Ἑλληνορθόδοξη παράδοσις ὑπῆρξε τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συναντήσεως καὶ τὸ Βυζάντιο τὴν διέδωσε μὲ εἰρηνικὸ τρόπο στοὺς γειτονικοὺς λαούς του. Αὐτὴ τὴν ἱεραποστολικὴ δρᾶσιν τῶν Βυζαντινῶν προγόνων μᾶς καταδεικνύουν καὶ μαρτυροῦν οἱ πολιτισμοὶ τῶν σημερινῶν λαῶν τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Ὁ Ρῶσος Πατριάρχης Ἀλέξιος παραδέχθηκε, ὅταν εὑρέθηκε τὸ 1992 στὴν Ἀθήνα, ὅτι ἡ Ρωσία εἶναι πνευματικὸ τέκνο τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ τοῦ Βυζαντίου. Ὁ Ρουμάνος Ἱστορικὸς καὶ πολιτικός του 20ου αἰώνα Νικολάϊ Γιόργκα χαρακτήρισε τὴν Μολδοβλαχία μετὰ τὴν Ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὡς «τὸ Βυζάντιο μετὰ τὸ Βυζάντιο». Καὶ τὸ κυριλλικὸ ἑλληνογενὲς ἀλφάβητο, ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ σλαβικοὶ λαοὶ ἀποτελεῖ ἔμπρακτη ἐπιβεβαίωσιν τῆς ἀκτινοβολίας τοῦ Βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ. Ἀπὸ αὐτὸ λοιπὸν τὸν πολιτισμὸ πρέπει νὰ διδασκόμαστε ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες.
β. Πρέπει νὰ θυμόμαστε τὴν Ἅλωσιν, διότι μέσα ἀπὸ τὶς διηγήσεις τῶν ἱστορικῶν τῆς ἐποχῆς ξετυλίγεται ἡ Ἑλληνικὴ Διάρκεια καὶ ἡ διαχρονικὴ πορεία τῶν ἀξιῶν τοῦ οἰκουμενικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος πρὶν ἀπὸ τὴν τελικὴ ἐπίθεσιν τῶν Ὀθωμανῶν στὶς 28 Μαΐου 1453 στὸ συγκλονιστικὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε στὴν Ἁγία Σοφία μεταξὺ ἄλλων ἀνέφερε:
“Διὰ τοῦτο λέγω καὶ παρακαλῶ ὑμᾶς ἴνα στῆτε ἀνδρείως καὶ μετὰ γενναίας ψυχῆς, ὡς πάντοτε ἕως τοῦ νῦν ἐποιήσατε, κατὰ τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως ἠμῶν. Παραδίδωμι δὲ ὑμῖν τὴν ἐκλαμπροτάτην καὶ περίφημον ταύτην πόλιν καὶ πατρίδα ἠμῶν καὶ βασιλεύουσαν τῶν πόλεων. Καλῶς οὒν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διὰ τέσσερα τινὰ ὀφείλεται κοινῶς ἐσμεν πάντες ἴνα προτιμήσωμεν ἀποθανεῖν μᾶλλον ἢ ζῆν, πρῶτον μὲν ὑπὲρ τῆς πίστεως ἡμῶν καὶ εὐσεβείας, δεύτερον δὲ ὑπὲρ πατρίδος, τρίτον ὑπὲρ τοῦ βασιλέως ὡς Χριστοῦ Κυρίου, καὶ τέταρτον ὑπὲρ συγγενῶν καὶ φίλων. Λοιπόν, ἀδελφοί, ἐὰν χρεῶσται ἐσμεν ὑπὲρ ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου πολλῷ μᾶλλον ὑπὲρ πάντων ἡμεῖς, ὡς βλέπετε προφανῶς, καὶ ἐκ πάντων μέλλομεν ζημιωθῆναι.”.
Δηλαδὴ ἀγωνιζόμαστε: γιὰ τὴν Πίστιν, γιὰ τὴν Πατρίδα, γιὰ τοὺς συγγενεῖς μας. Προσθέτει καὶ τὸν βασιλέα, διότι ἐκεῖνο ἦταν τὸ πολίτευμα τῆς ἐποχῆς. Ὅμως τὸ τρίπτυχο Πίστις, Πατρίς, συγγενεῖς, ποὺ ἀναφέρει ὁ τελευταῖος Αὐτοκράτωρ, μᾶς συνδέει μὲ τὸν ὅρκο τῶν ἀρχαίων Ἀθηναίων ἐφήβων καὶ μὲ τὸν παιᾶνα τῶν Σαλαμινομάχων, τὸ «Ἴτε παῖδες Ἑλλήνων» καὶ φθάνει αὐτὴ ἡ Ἑλληνικὴ Διάρκεια μέχρι τὴν προκήρυξιν τοῦ Ἀλεξάνδρου Ὑψηλάντη, ποὺ ἔγραφε τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1821 «Μάχου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος», καὶ μέχρι τὰ λόγια του Κολοκοτρώνη πρὸς τοὺς μαθητὲς τοῦ πρώτου Γυμνασίου τῆς Ἐλεύθερης πλέον Ἀθήνας: «Ὅταν πιάσαμε τ’ ἅρματα εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως καὶ ὕστερα ὑπὲρ Πατρίδος». Αὐτὲς εἶναι οἱ διαχρονικὲς ἀξίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Αὐτὸς ὁ ἠθικὸς δεσμὸς ἑνώνει τὸν Παλαιολόγο μὲ τοὺς Σαλαμινομάχους καὶ μὲ τὸν Κολοκοτρώνη καὶ μὲ τὸ 1940. Μαχόμεθα γιὰ τὴν Πίστιν, τὴν Πατρίδα, τὴν Οἰκογένεια ὅσο κι ἂν κάποιοι μᾶς χαρακτηρίζουν ….ἀναχρονιστικούς. Τιμώντας τὴν μνήμη τῶν προδρόμων καὶ τῶν μαρτύρων τῆς Ἑλληνικῆς Διάρκειας ἐμεῖς γι’ αὐτὰ θὰ συνεχίζωμε νὰ ἀγωνιζώμαστε!
γ. Θυμόμαστε τὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς πρὶν καὶ γύρω ἀπὸ τὴν ἅλωσιν, διότι μᾶς διδάσκουν τὴν πολύτιμη συμβολὴ τῆς Ὀρθόδοξης ἐκκλησίας μας στὴν ἐπιβίωσιν τοῦ Γένους μας. Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν ἅλωσιν, ἡ αὐτοκρατορικὴ ἐξουσία πίστεψε μάταια, ὅτι ἂν ὑπογράψωμε τὴν ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν Πάπα, θὰ ἔχωμε τὴ μεγάλη βοήθεια ἀπὸ τὴν Δύσιν κατὰ τῶν Ὀθωμανῶν. Μεταξὺ 1438 καὶ 1439 στὴ Φερράρα καὶ στὴ Φλωρεντία, διότι παρὰ τὴν ὑπογραφὴ τῆς ψευτοενώσεως τὰ καράβια τοῦ Πάπα δὲν φάνηκαν ποτὲ στὴν μαχόμενη Βασιλεύουσα. Ὁ Βρετανὸς ἱστορικὸς Στῆβεν Ράνσιμαν στὸ περισπούδαστο ἔργο του «Ἡ Μεγάλη ἐκκλησία ἐν Αἰχμαλωσίᾳ» δικαιώνει ἐν μέρει τοὺς ἀνθενωτικοὺς λέγοντας ὅτι διέσωσαν τὴν ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας καὶ μονάχα ἔτσι ἐπεβίωσε ὁ Ἑλληνισμός. Καὶ στὸ ἄλλο σπουδαῖο ἔργο του, τὴν «Ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως» διαψεύδει ὅλους τους ἐπικριτὲς τῆς ἐκκλησίας καὶ τοῦ μοναχισμοῦ τονίζοντας ὅτι στὰ θαλάσσια τείχη τῆς Βασιλεύουσας ἕνα ἀπὸ τοὺς πύργους τὸν ὑπεράσπιζαν Ἕλληνες μοναχοί.
δ. Θυμόμαστε τὴν Ἅλωσιν, διότι ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι ὅταν οἱ λίγοι ἀποφασίσουν νὰ ἀντισταθοῦν κατὰ τῶν πολλῶν, μπορεῖ νὰ ἡττηθοῦν πρόσκαιρα, ἀλλὰ τελικὰ σὲ βάθος χρόνου κερδίζουν. Ἡ ἀντίστασις στὰ τείχη τῆς Βασιλεύουσας τῶν 5.000 χιλιάδων Ἑλλήνων καὶ τῶν 2.000 ξένων συμμάχων τους, ἔμεινε στὶς ψυχὲς τῶν ὑποδούλων ὡς τίτλος τιμῆς καὶ δέσμευσις γιὰ νέους ἀγῶνες. Ἡ θυσία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στὴ πύλη τοῦ Ρωμανοῦ ἔθεσε τὶς βάσεις γιὰ τὸν ἀγώνα τοῦ 1821. Τὰ πολλὰ κινήματα τῶν ὑπόδουλων ἐνάντια στὸν Ὀθωμανὸ δυνάστη, τράφηκαν ἀπὸ τοὺς θρύλους τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ καὶ τῆς Κόκκινης Μηλιᾶς. Ἐὰν οἱ ἀγωνιστὲς τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶχαν παραδοθῆ τὴν 29η Μαΐου 1453, δὲν θὰ ὑπῆρχε οὔτε ἀντίστασις στὸν κατακτητή, οὔτε ἐθνεγερσία. Ἡ συνθηκολόγησις θὰ ἦταν μία ἀνεξίτηλη ντροπή. Ἐνῷ ἡ ἠρωϊκὴ ἄμυνα γέννησε τὴν ὑπομονή, τὴν ἐλπίδα, τὴν προσδοκία.
Αὐτὴ τὴν ἐλπίδα ἐκφράζει καὶ ὁ Ποντιακὸς θρῆνος λέγοντας:
«…Ἡ Ρωμανία περασεν, Ἡ Ρωμανία πόρθεν,
Ἡ Ρωμανία κι ἂν περασεν ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο…»
ε. Ἄλλωστε καὶ ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ἔλεγε πολλὲς φορὲς πρὸς τοὺς ξένους συνομιλητές του: «Ὁ βασιλεύς μας συνθήκην δὲν ἔκαμε, ἡ φρουρὰ του πολεμᾶ ἀκόμη καὶ στὸ φρούριό του ἀντιστέκονται». Καὶ ἐξηγοῦσε ὅτι ἀναφερόταν στὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, στοὺς κλέφτες ἀρματωλούς, στὸ Σούλι καὶ στὴ Μάνη. Οἱ πεσόντες κατὰ τὴν ἅλωσιν μᾶς δώρισαν τὸ δικαίωμα στὴν Μεγάλη ἰδέα. Καὶ χωρὶς Μεγάλες ἰδέες τὰ ἔθνη δὲν πᾶνε μπροστά.
στ. Ἡ ἀντίστασις τῶν τελευταίων μαχητῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἡ ἀπάντησίς τους στὸν Μωάμεθ τὸν Πορθητὴ ἐμπνέει πάντοτε τὸ ΟΧΙ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἐμπνέει τὸ ἔπος τοῦ 1940 κατὰ τοῦ Μουσσολίνι, τὸ ἔπος τοῦ 1941 κατὰ τοῦ Χίτλερ. Καὶ σήμερα ὅμως ὀφείλομε νὰ συνεχίζωμε καὶ νὰ ἀντιστεκόμαστε μὲ κάθε τρόπο. Οἱ σημερινὲς ἁλώσεις εἶναι μικρὲς καὶ καθημερινές. Ἄρα ὕπουλες μέν, ἀλλὰ καὶ ἐξίσου ἐπικίνδυνες. Ἡ ὑπονόμευσις τῆς γλώσσας μας, ἡ ἄγνοια τῆς ἱστορίας μας, ἡ ξενομανία, οἱ συκοφαντίες κατὰ τῆς Παραδόσεώς μας, οἱ κατὰ καιροὺς ὑποχωρήσεις ἀπέναντι σὲ Τούρκους, Σκοπιανοὺς καὶ πολλοὺς ἄλλους, ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα ἀποτελοῦν μικρὲς ἁλώσεις ποὺ ἀπαιτοῦν γνῶσιν, ἀντίστασιν καὶ μαχητικότητα. Δὲν ἀρνού­­μαστε τὴν ἐπικοινωνία καὶ τὴν συνεργασία μὲ ἄλλους λαοὺς καὶ πολιτισμούς. Ὁ Ἑλληνισμὸς ποτὲ δὲ κλείσθηκε στὸ καβούκι του. Θὰ ἀρνηθῶμε ὅμως τὴν ἀφομοίωσιν, τὴν ἀλλοτρίωσιν, τὶς γκρίζες ζῶνες καὶ θὰ ὑποστηρίξωμε τὰ κεκτημένα μας δίκαια, τὰ ἐδάφη μας, τὰ πελάγη μας, τὴν ταυτότητά μας. Θὰ ἀγωνισθῶμε μὲ ὅπλα πρώτιστα πνευματικὰ καὶ ἠθικά. Καὶ θὰ διδασκώμαστε ἀπὸ τὴν Παράδοσιν καὶ τὸ βίωμα τῆς ἐκκλησίας μας. Ἡ Ἅλωσις καὶ οἱ μετέπειτα ἐξελίξεις μᾶς διδάσκουν ὅτι τελικὰ ἐπιβιώσαμε μέχρι σήμερα χάρις στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Διότι ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοσις εἶναι Σταυροαναστάσιμη. Μᾶς θυμίζει ὅτι μετὰ ἀπὸ τὴν κάθε Σταύρωσιν τοῦ Γένους ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάστασις. Ἀρκεῖ νὰ τὸ πιστέψωμε!
2. Ἡ πτώσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως παρέμεινε μέσα στὸν θρύλο καὶ τὶς παραδόσεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ μάλιστα ἡ 29η Μαΐου θεωρεῖται ἀποφράδα ἡμέρα. Πρόκειται γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ τραγικώτερα γεγονότα τῆς ἱστορίας μας. Ἡ 29η Μαΐου κατὰ τὴν ἄποψίν μου, μπορεῖ νὰ ὁρισθῇ ὡς μεταίχμιο μεταξύ τῆς ἔνδοξης Ρωμηοσύνης καὶ τῆς πονεμένης Ρωμηοσύνης. Γιατί ἡ Ρωμηοσύνη ἔζησε καὶ μετὰ τὴν πτῶσιν τῆς Ρωμανίας, ἀλλὰ μὲ διαφορετικὴ μορφή. Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι ἡ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία δημιούργησε ἕνα πολιτισμό, ὁ ὁποῖος μεγαλούργησε, ἰδιαίτερα ὅσο ἡ Αὐτοκρατορία αὐτὴ ὁδηγεῖτο πρὸς τὸ τέλος της ἢ καλλίτερα τὴν τελείωσίν της, καὶ αὐτὸς ὁ πολιτισμὸς παρέμεινε καὶ μετὰ τὴν πτῶσιν της μέχρι καὶ σήμερα.
3. Ἱστορικὰ λοιπόν, τὴν 21η Μαΐου 1453, ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, ὁ Μωάμεθ ἔστειλε στὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο πρέσβεις μὲ τὴν πρότασιν νὰ τοῦ παραδώσῃ τὴν Πόλιν μὲ ἀντάλλαγμα τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν περιουσία τοῦ ἴδιου καὶ τῶν ἀρχόντων του. Ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ’ Παλαιολόγος ἀπέρριψε ἀμέσως τὴν πρότασιν τοῦ Μωάμεθ καὶ τοῦ ἀπήντησε μὲ ἕνα ἠρωϊκὸ ὄχι, ποὺ περιγράφεται στὴν παρακάτω ἀπάντησιν: «Τὸ δὲ τὴν Πόλιν σοὶ δοῦναι οὒτ’ ἐμὸν ἔστι οὒτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν αὐτῇ, κοινὴ γὰρ γνώμη πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν».
4. Τελικὰ ἡ Πόλις ἔπεσε. Πῶς ἔπεσε ὅμως; Ἔπεσε σὰν θρυλ­λικὴ ἠρωΐδα, πολεμώντας ἡρωϊκὰ μέχρι τὸ τέλος. Συνεχίζομε ὅμως νὰ πονᾶμε καὶ θὰ πονᾶμε πάντοτε γιὰ τὴ μαύρη Τρίτη ποὺ ὅλοι οἱ Ἕλληνες, συνεχίζουν νὰ θεωροῦν «ἀποφράδα ἡμέρα» καὶ οἱ ψυχές μας θὰ συνεχίσουν νὰ σκιρτοῦν, τὸ θάρρος μας θὰ συνεχίσῃ νὰ δυναμώνῃ, ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὸν τελευταῖο αὐτοκράτορα, ποὺ ὄρθιος, ἀτρόμητος καὶ ἐγκαταλελειμμένος ἀπ’ ὅλους ἀπέκρουε τοὺς ἄπιστους, μέχρι ποὺ ὁ ἀριθμὸς τους τὸν συνέθλιψε μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πέσῃ ἔχοντας γιὰ σάβανό του τὴ δόξα τῆς αὐτοκρατορίας του.
Ἀξίζει νὰ σημειωθῇ ὁ ἡρωισμὸς τῶν 170 Σφακιανῶν τοῦ Μανούσου Καλλικράτη ἀρχηγοῦ σώματος ἐθελοντῶν, ποὺ τὸ Μάρτη τοῦ 1453 ξεκίνησε νὰ βοηθήσῃ στὴν ἄμυνα τῆς Πόλεως καὶ πολεμοῦσαν ἀσυγκράτητοι μόνοι αὐτοὶ ἀκόμη καὶ ὅταν «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ»
Ὅπως τὴν περιγράφει στὸ Χρονικό του ὁ Γεώργιος Φραντζής:
«…καὶ ἐγκρατεῖς πάντων ἐγένοντο, ἄνευ δὲ τῶν πύργων τῶν λεγομένων Βασιλείου, Λέοντος καὶ Ἀλεξίου, ἐν οἷς ἑστήκεισαν οἱ ναῦται ἐκεῖνοι οἱ ἐκ τῆς Κρήτης. Αὐτοὶ γὰρ γενναίως ἐμάχοντο μέχρι καὶ τῆς ἕκτης καὶ ἑβδόμης ὥρας καὶ πολλοὺς Τούρκους ἐθανάτωσαν καὶ τοσοῦτον πλῆθος βλέποντες καὶ τὴν πόλιν δεδουλομένη πᾶσαν, αὐτοὶ οὐκ ἤθελον δουλωθῆναι, ἀλλὰ μᾶλλον ἔλεγον ἀποθανεῖν κρεῖττον ἢ ζῆν. Τοῦρκος δέ τις τῷ ἀμηρᾷ ἀναφορὰν ποιὴσας περὶ τῆς τούτων ἀνδρείας, προσέταξεν ἵνα κατέλθωσιν μετὰ συνηβάσεως καὶ ὦσιν ἐλεύθεροι αὐτοί τε καὶ ἡ ναῦς αὐτῶν καὶ πᾶσα ἀποσκευή, ἥν εἶχον. Καὶ οὕτως γενόμενον, πάλιν μόλις ἐκ τοῦ πύργου τούτους ἔπεισαν ἀπελθεῖν.»
5. Ἡ Πόλις ὅμως ἑάλω! Ἀλλοίμονο ὅμως ἂν τὴν ἀφήσωμε νὰ ἁλωθῇ καὶ μέσα στὴν ψυχή μας! Δὲν πρέπει νὰ ἀφήσωμε νὰ σβήσῃ στὴν ψυχὴ τῶν νεώτερων Ἑλλήνων ἡ ἀνάμνησις τῆς Βασιλίδος τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων. Τίποτε δὲν χάνεται ὁριστικά, παρὰ μόνον ἐὰν δὲν ὑπάρχουν ἄνθρωποι γιὰ νὰ τὸ θυμοῦνται. Ζοῦμε σὲ καιροὺς ποὺ ἡ ἐπιχειρούμενη νὰ ἐπιβληθῇ συλλογικὴ ἀφασία θέλει νὰ ἀφυδατώσῃ τὸν Ἕλληνα ἀπὸ τοὺς ζωτικοὺς χυμοὺς τῆς ἐθνικῆς συγκινήσεως καὶ τῆς ὑπερηφάνειας. Γιατί καὶ ἡ Ἅλωσις τῆς πόλεως ἔχει στοιχεῖα, ποὺ μποροῦν νὰ κάνουν τὸν Ἕλληνα ὑπερήφανο! Ἀπὸ τὴν Ἅλωσιν τῆς Πόλεως, ποὺ σήμανε καὶ τὴν τυπικὴ κατάλυσιν τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἄρχισε ἡ μεγάλη προετοιμασία γιὰ τὴν ἀνάκτησιν τοῦ «Ποθούμενου», δηλαδὴ τῆς ἐλευθερίας. Αὐτὸ ἄλλωστε ὑποδηλώνουν οἱ θρύλοι ποὺ ἀκολούθησαν τὴν 29η Μαΐου 1453 καὶ οἱ ὁποῖοι φθάνουν ὡς τοὺς καιρούς μας. Τὸ Γένος ἀρνεῖτο πεισματικὰ νὰ ὑποταχθῇ. Αὐτὴν τὴν πείσμονα ἄρνησιν ὑπενθύμισε ὁ Κολοκοτρώνης σ’ ἕνα ἀπὸ τοὺς λόγους του: «Τὸ Γένος ποτὲ δὲν ὑποτάχθηκε στὸ Σουλτάνο! Εἶχε πάντα τὸ Βασιλιά του, τὸ στρατό του, τὸ κάστρο του. Βασιλιὰς του ὁ Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, στρατὸς του οἱ Ἀρματωλοὶ καὶ κλέφτες, κάστρα του ἡ Μάνη καὶ τὸ Σούλι». Ἂς ἀναλογισθοῦμε τί εἴχαμε, τί χάσαμε καὶ τί κινδυνεύουμε νὰ χάσωμε ἂν μείνουμε τοῦτες τὶς κρίσιμες ὧρες, ποὺ διέρχεται ἡ πατρίδα μας, στὸ λήθαργο τῆς ἐθνικῆς μας ἀνευθυνότητος. Εἶναι ἡ ὥρα τῆς ἐθνικῆς ὁμοψυχίας καὶ τῶν μεγάλων ἀποφάσεων, ἐὰν θέλουμε ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας νὰ ἐπιζήσουν στὸν κόσμο μας μὲ ἑλληνικὴ ταυτότητα! Ἡ 29η Μαΐου 1453 ὡς ἡμέρα Μνήμης μας τὸ ἐπιβάλλει. Νὰ μὴ εἶναι μόνο ἡμέρα μνήμης ἀλλὰ καὶ ἡμέρα περισυλλογῆς καὶ φρονηματισμοῦ. Κωνσταντίνου – Πόλις. Ἕνας ἀκατάλυτος βωμὸς ἀθανασίας! Τὸ ἄχραντο προσκυνητάρι τοῦ Ἔθνους μας! Ἐδῶ, οἱ ψίθυροι τῶν αἰώνων μὲ τὸ κρυφομίλημα τῶν ἡρωϊκῶν τελευταίων ὑπερασπιστῶν της, φτάνουν σὰν αἰώνια ὑπόμνησις χρέους, ὥσπου νάρθει ἡ πολυπόθητη ἡμέρα ποὺ θὰ ἀναστηθῇ ὁ «μαρμαρωμένος βασιλιάς»! Καὶ μαζί του τὰ ὄνειρα τοῦ ἔθνους μας! Δὲν εἶναι οὐτοπία! Εἶναι «μοιρολατρικὴ πίστις»!
6. Ἀξίζει νὰ ἀναφέρωμε τὴν ἀφιέρωσιν τῆς Πόλεως κατὰ τὸ χρόνο τῶν ἐγκαινίων της, ὅπως τὴν ἀνέγραψε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος τὸ 330 μ.Χ. στὴν ἱδρυτικὴ στήλη τῆς πόλεως: «Σοὶ Χριστέ, κόσμου Βασιλεὺς καὶ δεσπότης, σοὶ προστίθημι τὴν δὲ τὴν δούλην πόλιν καὶ σκῆπτρα τῆσδε καὶ τὸ πᾶν Ρώμης κράτος φύλαττε ταύτην, σῶζε δ’ ἐκ πάσης βλάβης».
Ὁ ἱστορικός τῆς Ἁλώσεως, Κωνσταντῖνος Δούκας, γιὰ τὴ στιγμὴ τοῦ θανάτου τοῦ ἡρωϊκοῦ αὐτοκράτορα γράφει: «ὁ βασιλεύς, ἱστάμενος βαστάζων σπάθην καὶ ἀσπίδα, εἶπε λόγον λύπης ἄξιον – “οὐκ ἔστι τὶς τῶν Χριστιανῶν τοῦ λαβεῖν τὴν κεφαλήν μου ἀπ’ ἐμοῦ;” – ἢν γὰρ μονώτατος ἀπολειφθεῖς. Τότε εἷς τῶν Τούρκων, δοὺς αὐτῷ κατὰ πρόσωπον καὶ πλήξας, καὶ αὐτὸς τῷ Τούρκῳ ἑτέραν ἐχαρίσατο· τῶν ὄπισθεν δ’ ἕτερος καιρίαν δοὺς πληγήν, ἔπεσε κατὰ γής· οὐ γὰρ ἤδεισαν ὅτι ὁ βασιλεὺς ἐστιν, ἀλλ’ ὡς κοινὸν στρατιώτην τοῦτον θανατώσαντες ἀφῆκαν». Ἄλλος ἕνας αὐτόπτης μάρτυρας τῆς Ἁλώσεως, ὁ ἱστορικὸς Γεώργιος Φραντζής, ποὺ εἶδε ἀπὸ κοντὰ τὶς φρικιαστικὲς στιγμές, γράφει: «Τὶς διηγήσεται τοὺς τὲ κλαυθμοὺς καὶ θρήνους; εἰ καὶ ἐκ ξύλου ἄνθρωπος ἢ καὶ ἐκ πέτρας ἦν, οὐκ ἠδύνατο μὴ θρηνῆσαι!». «Ώ, φρίξον ἥλιε! Ὤ, στέναξον γῆ! Ἑάλω ἡ Πόλις…!»
7. Ἂς μὴν ἀφήσουμε λοιπὸν τὸν πειρασμὸ τῆς λήθης νὰ ἐνσκήψῃ πάνω μας καὶ νὰ κυριεύσῃ τὴν ψυχή μας! Τὰ τελευταῖα χρόνια αὐτὸς ὁ πειρασμὸς κυριολεκτικῶς ἔχει μολύνει τὴν μνήμη μας! Οἱ ψυχὲς τῶν ἡρώων τοῦ Βυζαντίου, τῆς Μ. Ἀσίας καὶ τῆς Κύπρου μᾶς ἐγκαλοῦν! Οἱ βίαιοι ἀπάνθρωποι διωγμοὶ τῶν Ἑλλήνων αὐτῶν τῶν περιοχῶν σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ 20οῦ αἰῶνα ἄφησε ὁλάνοιχτες καὶ αἱμορραγοῦσες πληγές! Ξεχάσαμε τὴν νύχτα τῆς 5ης πρὸς τὴν 6η Σεπτεμβρίου 1955 ποὺ οἱ Τοῦρκοι πέτυχαν ὅ,τι δὲν κατάφεραν τὰ στίφη τοῦ Πορθητή, δηλαδὴ τὸν ἀφελληνισμὸ τῆς Κωνσταντινουπόλεως; Γιατί ἐκείνη ἡ νύχτα σήμανε ἡ ὁριστικὴ Ἅλωσις τῆς Πόλεως. Οἱ Τοῦρκοι ἐπέτυχαν μέσα σὲ μία νύχτα ὅ,τι δὲν πέτυχαν σὲ πέντε αἰῶνες κατοχῆς της! Ξεχάσαμε τὰ γεγονότα τῆς Κύπρου τὸ 1974; Ξεχάσαμε λοιπὸν τὴν ἱστορία μας γιὰ χάρι σκοπιμοτήτων, ποὺ βλάπτουν τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα, ἐνῷ ὁ αἰώνιος ἐχθρός μας οὔτε μία συγγνώμη δὲν καταδέχθηκε νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τὰ θύματά του! Αὐτὸς ποὺ μὲ τὸ βάρβαρο παρελθὸν του ἐπιζητᾶ τὸ Εὐρωπαϊκό του Μέλλον! Ὁ Ἑλληνισμὸς δὲν θὰ ζήσῃ, ἂν μείνῃ χωρὶς ὁράματα, μνῆμες καὶ ἐλπίδα. Μόνο ἂν μείνῃ ἄπαρτο τὸ κάστρο τῆς μνήμης, ποὺ τὸ συντήρησαν καὶ τὸ συντηροῦν οἱ θρύλοι καὶ μαζί τους οἱ ἐνσαρκωτὲς τῆς ἐθνικῆς μας ἰδέας, τὸ Γένος θὰ ἐπιβιώσῃ καὶ θὰ δοξασθῇ. Οἱ κάθε λογῆς ὑποτελεῖς, οἱ συμβιβασμοὶ καὶ οἱ εἰρηνολογίες, δὲν συμβαδίζουν οὔτε μὲ τὸν ἐθνικὸ πατριωτισμό, οὔτε μὲ τὸ συμφέρον τοῦ ἑλληνισμοῦ!
Πολλοὶ λένε ὅτι εἶναι οὐτοπία νὰ θρέφεται ἡ ψυχὴ μὲ ὄνειρα ἀνεκπλήρωτα, εἶναι οὐτοπία νὰ βλέπουμε πρὸς τὴν Ἀνατολὴ καὶ νὰ ὀνειρευώμαστε τὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ ἀπαστράπτουσα καὶ λαμπροφορεμένη νὰ λειτουργεῖται καὶ πάλι ν’ ἀντηχῇ στοὺς θόλους της «τὸ Χριστὸς Ἀνέστη»! Λένε ὅτι εἶναι οὐτοπία νὰ ἀναζητᾶ κανεὶς στὰ χαλάσματα τοῦ Βυζαντινοῦ τείχους, κοντὰ στὴν Πύλη τοῦ Ρωμανοῦ, τὸν Παλαιολόγο ζωντανὸ καὶ ὑπερήφανο! Λένε ὅτι εἶναι οὐτοπία νὰ ὀνειρεύεται κανείς, μὰ ὅποιος δὲν ὀνειρεύεται παύει νὰ ζῇ καὶ προσαρμόζεται σὲ μία ζοφερὴ καὶ ἀκίνητη πραγματικότητα, δέσμια σκοπιμοτήτων καὶ συμφερόντων! Ἐμεῖς ὅμως, οἱ Ἕλληνες, μεγαλουργήσαμε στὸ χρόνο, πέρα ἀπὸ τὰ μεγάλα μας λάθη, τὸ κάναμε γιατί ὀνειρευόμασταν, ἔστω καὶ ἂν ξέραμε ὅτι εἶναι οὐτοπία! Λαοὶ χωρὶς ὄνειρα καὶ μνήμη εἶναι λαοὶ νεκροί! Ἂς ἀφήσωμε αὐτοὺς τοὺς λαοὺς νὰ ζοῦνε μὲ τὶς ὑλιστικές τους ἀξίες καὶ ἂς μὴ τοὺς ἀκολουθήσωμε στὴν παραζάλη τῶν συμφερόντων.

Τὸ τέλος τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου
Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος μετὰ τὸν τραυματισμὸ τοῦ Ἰουστινιάνη, ἔδινε ἤδη σὰν ἁπλὸς στρατιώτης στὴ πύλη τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ ἕνα ἀπελπισμένο ἀγῶνα τιμῆς. Εἶχε ἔρθει πλέον ἡ στιγμὴ νὰ λειτουργήσῃ σὰν Σπαρτιάτης στὶς Θερμοπύλες, κάτι ποὺ ταιρίαζε στὴν ἰδιοσυγκρασία του καὶ τὸ παραστατικό του. Ἄλλωστε ἤξερε ὅτι τὸ μόνο ποὺ ἀπέμενε πλέον σὲ ἐκεῖνον καὶ τοὺς πιστούς συμπολεμιστὲς του ἦταν ἡ τιμή τους. Ἔτσι μαζὶ μὲ τους Θεόφιλο Παλαιολόγο, Ἰωάν­νη Δαλμάτη, Φραγκίσκο τοῦ Τολέδο, Δημήτριο Κατακουζηνὸ καὶ μερικὲς ἀκόμη δεκάδες πιστοὺς “Καβαλάριους“ προσπαθεῖ μὲ ἀφάνταστη γενναιότητα νὰ κρατήσῃ τὴν ἄμυνα. Ὅμως παρὰ τὶς προσπάθειές τους ὁ ὄγκος τῶν ἐχθρικῶν δυνάμεων σὰν ὁρμητικὸς χείμαρρος παρασύρει πλέον τὰ πάντα, ὁ αὐτοκράτορας τότε πετάει τὰ βασιλικὰ ἐνδύματα καὶ ξεχύνεται ἐνάντια στὰ χιλιάδες ἐχθρικὰ φουσάτα, ποὺ ἤδη ἀλαλάζουν ἀπὸ ἐνθουσιασμὸ καὶ μὲ τὸ σπαθὶ στὸ χέρι πετσοκόβει, ὅποιον εὑρίσκει μπροστά του. Ἀλλὰ ἡ ἀριθμητικὴ ὑπεροχὴ τοῦ ἐχθροῦ εἶναι τρομακτικὴ μὲ τοὺς συντρόφους του νὰ χάνωνται ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο καὶ τὸν ἴδιο νὰ φωνάζῃ ὅτι “ἡ πόλις χάνεται καὶ ἐγὼ ἀκόμη ζῶ ;”.
Γιατί ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς μάχης τὸ δίλημμα γιὰ ἐκεῖνον ἦταν ἕνα, “ἤ θὰ νικήσω ἢ θὰ πεθάνω” καὶ ἀφοῦ πλέον δὲν μποροῦσε νὰ νικήσῃ, δὲν σκεφτόταν παρὰ τὸν θάνατο, ἀλλὰ ἕνα θάνατο ἔντιμο ποὺ θὰ βοήθαγε νὰ κρατηθῇ καὶ τὸ φρόνημα τοῦ ὑπόδουλου πλέον λαοῦ του. Ὁρισμένοι δυτικοὶ ἱστοριογράφοι εἶπαν ὅτι ἀφοῦ εἶχε κτυπήσει ἀρκετοὺς γενίτσαρους, κάποιος ἀπὸ αὐτοὺς τοῦ δίνει ἕνα χτύπημα μὲ τὸ σπαθὶ στὸ κεφάλι, τὰ αἵματα του μπερδεύονται μὲ αὐτὰ τῶν ἐχθρῶν του, δὲν βλέπει πλέον τίποτε ἀλλὰ παρ᾿ όλα αὐτὰ συνεχίζει καὶ μάχεται, τότε ὅμως ἕνας δεύτερος γενίτσαρος τοῦ δίνει τὸ καθοριστικὸ χτύπημα καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος πέφτει καὶ μαζὶ μὲ αὐτὸν ἡ λατρεμένη του πόλι, ποὺ ἀλλάζει σελίδα…
Ἂς κρατήσωμε ἄσβεστη τὴ μνήμη τοῦ Παλαιολόγου καὶ κεῖνα τὰ ὑπέροχα λόγια του πρὸς τὸν Πορθητή:
«Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοὶ δοῦναι, οὒτ’ ἐμὸν ἐστὶν οὐτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν αὐτή. Κοινὴ γὰρ γνώμη πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν»!
Γι’ αὐτὸ σύσσωμος ὁ ἑλληνικὸς λαὸς πρέπει:
Νὰ ἀντιταχθῇ στὸν ἀφανισμό.
Νὰ ζητήσῃ νὰ ἐπιστραφοῦν τὰ κτήματα καὶ οἱ περιουσίες, ποὺ κατὰ καιροὺς κατασχέθηκαν.
Νὰ ἀνοίξουν ὅλες οἱ ἑλληνικὲς ἐκκλησίες καὶ νὰ ἀποστέλλωνται Ἕλληνες κληρικοὶ καὶ καλόγεροι (Σκεφθεῖτε ὅτι τὸ ἑλληνικὸ δημόσιο μισθοδοτεῖ ἀκόμη καὶ σήμερα τοὺς μουφτῆδες καὶ τοὺς ἐκπαιδευτικούς τῆς μειονότητος στὴν Ἑλληνικὴ Θράκη).
Νὰ δοθοῦν κίνητρα καὶ διεθνεῖς ἐγγυήσεις ἐπιστροφῆς τῶν βίαια ἐκτοπισμένων προσφύγων τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Ἴμβρου καὶ Τενέδου, ἀφοῦ τοὺς δοθοῦν καὶ πάλι οἱ περιουσίες τους καὶ πολλὰ ἄλλα…, τὰ ὁποῖα ξεφεύγουν τῶν ἁρμοδιοτήτων αὐτῆς τῆς προβολῆς.
Νὰ μὴν ξεχνᾶμε λοιπὸν ποτὲ !
29η Μαΐου 1453: Ὁ Μωάμεθ ἐντὸς τῶν πυλῶν.
25η Μαρτίου 1821: Τὸ πρῶτο φῶς τῆς Λευτεριᾶς.
27η Αὐγούστου 1922: Καταστροφὴ Μικρᾶς Ἀσίας, Θράκης καὶ Πόντου.
1η Ἀπριλίου 1955: Ἔναρξη Ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ Ἀγῶνος στὴν Κύπρο.
6η / 7η Σεπτεμβρίου 1955: Σφαγές, λεηλασίες καὶ βανδαλισμοὶ στὴν Κωνσταντινούπολιν.
20η Ἰουλίου 1974: Ὁ Ἀττίλας (1) στὴν Κύπρο.
14η Αὐγούστου 1974: Ἀττίλας (2) καὶ τὸ 40% τῆς Κύπρου στὰ χέρια τῶν Τούρκων.
15η Νοεμβρίου 1983: Ἀνακήρυξις ψευδοκράτους τοῦ Ντεκτάς, ὡς «Τουρκικὴ Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου», ἐνῷ τὸ ἐλεύθερο τμῆμα τὸ ὀνόμασαν ἀπροκάλυπτα «Ἑλληνικὴ Διοίκηση Νότιας Κύπρου», χωρὶς νὰ θέλουν νὰ κρύψουν ἀκόμη καὶ τὶς μελλοντικὲς ἐπιδιώξεις τους.
18 Ἰουνίου 1989 – 5 Ἀπριλίου 1990: Συνεχεῖς προκλήσεις τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητος καὶ τῶν πατρώνων Τούρκων στὴ Δυτικὴ Θράκη.
31η Ἰανουαρίου 1996: Ἴμια. Τρεῖς Ἕλληνες ἀξιωματικοὶ νεκροί.
Αὔγουστος 1996: Δολοφονίες Τάσου Ἰσαᾶκ καὶ Σολάκη Σολωμοῦ.
Φθινόπωρο 2002: Τὸ ἐθνοκτόνο σχέδιο Ἀννάν, μὲ τὸ ὁποῖο γίνεται καὶ ἐπίσημη ἀποδοχὴ τῆς παράνομης τουρκικῆς εἰσβολῆς στὴν Κύπρο ἀπὸ τὸ διεθνῆ παράγοντα.
24 Ἀπριλίου 2004 Ἀπορρίφθηκε ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες Κυπρίους μετὰ τὴν ὑπερήφανη στάσιν ποὺ τήρησε ὁ ἀείμνηστος Πρόεδρος Τάσος Παπαδόπουλος.
Σημείωσις ἐκδότου:
Πρὸς τοῦτο τὸ Ἵδρυμα Προασπίσεως Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν καὶ ὁ Διορθόδοξος Σύνδεσμος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐβράβευσαν τὸν ἀείμνηστον Τάσσο Παπαδόπουλον τὴν 12.1.2011 εἰς τὸ Πολεμικὸν Μουσεῖον Ἀθηνῶν διὰ τὴν σωτηριώδη ἡρωϊκὴν πρᾶξιν του νὰ ἀπορρίψῃ τὸ ἄκρως ἀσύμφορον καὶ καταστρεπτικὸν σχέδιον Ἀννάν, παρ᾿ ὅλον ὅτι οἱ πάντες, ἀκόμη καὶ ἡ πολιτειακὴ καὶ πολιτικὴ ἡγεσία καὶ τῆς Μητροπολιτικῆς Ἑλλάδος, τὸν ἐπίεζαν ἀφορήτως νὰ τὸ ἀποδεχθῇ (Ἴδ. ἀναλ. ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ, τεύχη 46 καὶ 49, σελ. 192-196).

Η ΠΟΛΙΣ

… Εἶπες “ Θὰ πάγω σ΄ ἄλλη γῆ , θὰ πάγω σ΄ ἄλλη θάλασσα.
Μία Πόλις ἄλλη θὰ βρεθεῖ καλλίτερη ἀπὸ αὐτή.
Κάθε προσπάθειά μου μία καταδίκη εἶναι γραφτῆ
κ΄εἶν΄ἡ καρδιά μου – σὰν νεκρὸς – θαμμένη.
Ὁ νοῦς μου ὡς πότε μὲς στὸν μαρασμὸν αὐτὸν θὰ μένει.
Ὁπού τὸ μάτι μου γυρίσω, ὅπου κι ἂν δῶ
ἐρείπια μαῦρα της ζωῆς μου βλέπω ἐδῶ,
ποὺ τόσα χρόνια πέρασα καὶ ρήμαξα καὶ χάλασα “.
Καινούριους τόπους δὲν θὰ βρεῖς, δὲν θάβρεις ἄλλες θάλασσες.
Ἡ Πόλις θὰ σὲ ἀκολουθεῖ. Στοὺς δρόμους θὰ γυρνᾶς
τοὺς ἴδιους. Καὶ στὲς γειτονιὲς τὲς ἴδιες θὰ γερνᾶς.
καὶ μὲς στὰ ἴδια τὰ σπίτια αὐτὰ θ΄ἀσπρίζεις.
Πάντα στὴν Πόλι αὐτὴ θὰ φθάνεις. Γιὰ τὰ ἀλλοῦ – μὴ ἐλπίζεις –
δὲν ἔχει πλοῖο γιὰ σέ, δὲν ἔχει ὁδό. Ἔτσι ποὺ τὴ ζωή σου ρήμαξες ἐδῶ
στὴν κώχη τούτη τὴν μικρή, σ΄ὅλην τὴν γῆ τὴν χάλασες.

Τὸ ποίημα αὐτὸ γράφτηκε ἀπὸ τὸν Μεγάλο Ἀλεξανδρινὸ ποιητὴ Καβάφη το Ἔτος 1913….. δηλαδὴ πρὶν ἀπὸ ἀκριβῶς ἕνα αἰώνα !… Πόσο μὲ ἀγγίζει καὶ πόσο μὲ πονάει… Καὶ ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια ἀκόμα περισσοτερο…

* Ὁμιλία εἰς τὴν ἐκδήλωσιν τοῦ Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτῶν διὰ τὴν Ἅλωσιν τῆς Κων/πόλεως,
Ἐθνικὸν Ἵδρυμα Ἐρευνῶν 29.5.2013.