ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ 54-Ἀρχαία Ἑλληνικὴ Κληρονομιά. Ἀρχαῖαι ἑλληνικαὶ παροιμίαι Τὸ ἀπαύγασμα τῆς ἑλληνικῆς σοφίας διαχρονικῶς εἰς ὀλίγας σειράς.

 

Ἄμμον θαλάσσης κοφίνῳ ζητεῖς μετρεῖν.
Προσπαθεῖς νὰ μετρήσῃς μὲ κοφίνι τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης.
(ἤ διαφορετικῶς: ὡσὰν τὸν ἄμμον τῆς θαλάσσης…)

Ἀνδρὸς κακῶς πράσσοντος ἐκποδὼν φίλοι:
Ἐπὶ τῶν ἐν κακοῖς παρεωρωμένων ὑπὸ τῶν πάλαι φίλων.
Τὸν ἄνθρωπον, ποὺ κακοπαθαίνει, τὸν ἐγκαταλείπουν οἱ φίλοι (του).

Ἄνθρακες ὁ θησαυρὸς ἀναπέφηνεν:
Ἄνθρακες οἱ θησαυροί.

Ἀφ᾿ ἵππων ἐπ᾿ ὄνους:
Δι᾿ αὐτούς, ποὺ ἀπὸ τὴν πολυτέλειαν, μεταβαίνουν εἰς τὴν εὐτέλειαν.
Ἀπ’τὰ ψηλὰ στὰ χαμηλά ἤ
Ἀπὸ Δήμαρχος κλητήρας.

Δὶς παῖδες οἱ γέροντες:
Οἱ γέροι εἶναι δύο φορὲς παιδιά.

Ἑορτῆς κατόπιν ἡδύσματα φέρει:
Μετὰ τὴν ἑορτὴν φέρνει τὰ γλυκά (του).
Κατόπιν ἑορτῆς.

Κατόπιν ἑορτῆς ἥκεις:
Ἔφθασες κατόπιν ἑορτῆς.

 

Λαγὼς καθεύδων:
Λαγός, ποὺ κοιμᾶται:
Δι᾿αὐτούς, ποὺ ὑποκρίνονται πὼς κοιμοῦνται.

Ἀνδρῶν ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος
(Θουκιδ. «Περικλέους Ἐπιτάφιος»).
Πᾶσα γῆ πατρίς.
Ὅπου γῆ καὶ πατρίς.

Ὠὸν τίλλεις.
Κουρεύεις ἕνα αὐγό! (Πάρ᾿ τ᾿ αὐγὸ καὶ κούρεψ᾿ το).

Ὑπάρχουν καὶ φράσεις ποὺ λέγονται αὐτούσιαι καὶ σήμερα.

Ἅμ᾿ ἔπος, ἅμ᾿ ἔργον:
Δι᾿ αὐτούς, ποὺ τελειώνουν κάτι στὸ «ἄψε-σβῆσε».

Κομίζεις γλαῦκα εἰς Ἀθήνας:
Ὅταν ἀναφέρει κάποιος κάτι πολὺ γνωστόν, ὡς νέον.
Διότι ἡ γλαύκα (κουκουβάγια) ἦταν πολὺ συνηθισμένο πτηνὸν εἰς τὴν Ἀθήνα.

Ἐμοῦ θάνατος γαῖα πυρί μιχθήτω:
Ὅταν ἐγὼ πεθάνω, ἄς γίνουν ὅλα στάκτη (δὲν πρέπει νὰ νὰ νοιαζόμεθα, οὔτε νὰ φοβόμεθα τὰ μελλούμενα).

Ὴ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς:
Ἢ τὴν ἀσπίδα ἢ ἐπὶ τῆς ἀσπίδος (νεκρός)

Ζεῖ (ζέει) χύτρα, ζῇ φιλία:
Ζεῖ χύτρα, ζεῖ φιλία.

 

Κύκνειον ἆσμα:
Διὰ τοὺς ἑτοιμοθανάτους ἤ γενικῶς διὰ κάτι ποὺ τελειώνει. Διότι λέγεται ὅτι οἱ κύκνοι, ὅταν νιώσουν τὸν θάνατον, κελαϊδοῦν γλυκύτατα.

Σὺν Ἀθηνᾷ καὶ χεῖρα κίνει:
Διότι δὲν πρέπει νὰ μένῃ κάποιος ἀδρανής ἀλλὰ νὰ ἐνεργῇ.

Ὤδιδεν ὄρος, εἶτα μῦν ἀπέτεκεν:
Ὅταν κάποιος, ἐνῷ ἤλπισε εἰς μεγάλα πράγματα, ἐπέτυχε ἐλάχιστα.

Κλείνομε μὲ ἕνα ἐπίκαιρον ἀνέκδοτον

Ἕνας παππούς, καθισμένος στὴν πολυθρόνα του στὴν τηλεόρασι, ποὺ ἀνακοίνωνε καὶ νέες μειώσεις στὶς συντάξεις , μονολόγησε :

Ὅταν ἤμουν μαθητής, ἄκουγα κάθε τόσο τὴν δασκάλα μου νὰ λέῃ:

«Νὰ προσέχετε τὰ ….κόμματα! Ἕνα λάθος κόμμα, μπορεῖ νὰ σᾶς χαλάσει τελείως τὴν σύνταξι!»

Ἔπρεπε νὰ περάσουν ἑξήντα χρόνια γιὰ νὰ καταλάβω τὶ ἐννοοῦσε…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *