Κάθε γράμμα τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἀλφαβήτου ἐκπέμπει ἦχον καὶ εἰκόνα. Κάθε λέξις ἐτέθη ἀπὸ τοὺς «Ὀνοματοθέτας», νομοθέτας θὰ τοὺς ἐλέγαμε σήμερον, μὲ ἀκρίβειαν καὶ ὄχι τυχαίως καὶ ἔχει ἄμεσον σχέσιν Αἰτίας καὶ Αἰτιατοῦ, μεταξὺ Σημαίνοντος καὶ Σημαινομένου.
Εἰς δὲ τὰς Ἐπιστήμας, τὰ παραδείγματα εἶναι ἀτελείωτα καὶ ἄκρως διαφωτιστικά, ἀλλὰ καὶ διδακτικὰ διὰ τὰς ἑπομένας γενεάς.
Τὸ “Ν” συντονίζει τὸν ἐγκέφαλον.
Σχετικῶς προσφάτως (1996) εἰς τὸ Ἰατρικὸν Περιοδικὸν MEDIZIN-JURNAL εἰς τὴν Γερμανίαν, ἐδημοσιεύθη μία ἐπιστημονικὴ ἐργασία, συμφώνως μὲ τὴν ὁποίαν:
« Ἡ ἐκφορὰ τοῦ γράμματος ,,Ν,, μεταφέρει ὀξυγόνον εἰς τὸν ἐγκέφαλον καὶ δὲν ἦτο τυχαῖον τὸ γεγονὸς τῆς τοποθετήσεως του εἰς τὸ μέσον ἀκριβῶς τοῦ Ἀλφαβήτου – εἰς τὸ πρῶτον Ἑλληνικὸν Ἀλφάβητο μὲ τὰ 27 γράμματα».
Ἐπίσης εἰς τὸ Χάρβαρτ, ἀπὸ ἰατρικὰς ἐρεύνας διεπιστώθη ὅτι ἡ ἀπαγγελία τῶν Ὁμηρικῶν Ἐπῶν εἰς τὸ πρωτότυπον, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, κάνει καλὸν εἰς τὴν καρδίαν, ὡς ἀναπνευστικὴ ἄσκησις.
Καὶ δικαιοῦμαι νὰ ἐρωτήσω: Διατί ἐμεῖς ἐγίναμε διῶκται τοῦ «Ν»;
Διατί θέλομεν νὰ πτωχύνωμεν τὸν ἐγκέφαλον τῶν ἑπομένων γενεῶν εἰς τὴν χώραν μας;
Ὡς μάχιμος Ἐκπαιδευτικὸς καὶ συγγραφεὺς ἐπιστημονικοῦ συγγράμματος (ΔΥΣΛΕΞΙΑ, Ἀθήνα 1994, Ἐκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, 6η Ἔκδοση σήμερα), νομιμοποιοῦμαι νὰ ἐρωτήσω, ἀλλὰ καὶ νὰ προτείνω εἰς τὸ τέλος:
Ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα ἔχει πάρει πλέον μίαν μορφὴν τέτοιαν ποὺ δὲν ἔχει ἀνάγκην ἀπὸ ἄλλας ἀκρότητας.
Ὅμως ἀναρωτιέμαι: Εἶναι τυχαῖον ἄραγε, ποὺ κατηργήσαμε τὸ γράμμα «Ν» εἰς τὸ τέλος τῶν λέξεων καὶ τὰ σχολικά μας βιβλία γράφουν τὸ «ἐμβαδό» (!), ἀντὶ τὸ ἐμβαδόν!!
Εἰς τὰ σχολικὰ βοηθήματα ὅμως διαβάζομεν «τὸ ἐμβαδὸν», δηλ. ἐκεῖ διατηρεῖται τὸ «Ν», ἐνῷ τὸ ἐπίσημον Κράτος εἰς τὰ βιβλία (ΥΠΕΠΘ, Παιδαγωγικὸν Ἰνστιτοῦτον) τὸ ἔχει καταργήσει !!
Διὰ ποῖον λόγον αὐτὴ ἡ ἀκρότης. Διὰ ποῖον λόγον ἐπισήμως διδάσκομεν εἰς τὰ σχολεῖα μας κανόνας, ποὺ κατεσκευάσθησαν αὐθαιρέτως, π.χ. «χθὲς συνάντησα τὸ Δήμαρχο (τὸ φίλο, τὸ Σύμβουλο κλπ. κλπ.)».
Τὸ γράμμα «Ν» εἶναι ὀργανικὸν καὶ ὅταν τὸ κόβωμεν πονάει. Εἶναι σὰν νὰ κόβωμεν τὸ δακτυλάκι μας…
Ἐὰν κάποιος ἀντιτείνῃ ὅτι αὐτὸ εἶναι μία ἀσήμαντος λεπτομέρεια, θὰ πρέπῃ νὰ τοῦ εἴπωμεν ὅτι «ἡ λεπτομέρεια κρατάει τὸν Παρθενῶνα»!
Νὰ θυμίσω ὅμως ἐδῶ καὶ τὸ ὡραῖον, εἰρωνικὸν κείμενον τοῦ Ὀδ. Ἐλύτη τότε :
«ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», ὅπου καταλήγει :
«Κανένας Ἡρώδης δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ διατάξῃ τέτοια γενοκτονίαν, ὅπως αὐτὴ τοῦ τελικοῦ -Ν-, ἐκτὸς και ἂν τοῦ᾿ λειπε ἡ ὀπτική τοῦ ἤχου».
Ὁ Γ. Ρίτσος ἔγραψεν ἐπίσης: «Καὶ οἱ λέξεις φλέβες εἶναι. Μέσα τοὺς αἷμα κυλάει».
Δυστυχῶς, ὅμως, διαπιστώνομεν σήμερον ὅτι μετὰ τὸ «Ν», ἔρχεται καὶ ἡ σειρὰ τοῦ τελικοῦ «Σ».
Κάποιοι δημοσιογράφοι εἰς τὰ κανάλια λέν κιόλας: «ἡ μέθοδο», ἡ «ὁδό», «ἡ πλήρη! ἔνταξη» (!) κ.τ.ο.
Καλλιεργοῦν ἔτσι αὐθαιρέτως ἕν ἀρνητικὸν γλωσσικὸν πρότυπον εἰς τοὺς νέους μας μὲ τὴν τεραστίαν δύναμιν τῶν ΜΜΕ καὶ τὸ σχολεῖον ἀνήμπορον νὰ ἀντιδράσῃ, ἀλλὰ καὶ τὴν κοινωνίαν παθητικῶς νὰ δέχεται ὡς περίπου μοιραίαν τὴν ἐξέλιξιν αὐτήν.
Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ διατυπώνω τὴν ἑξῆς ἄποψιν καὶ καταθέτω εἰς τὸ Συνέδριόν τὴν ἰδικήν μου «Θεωρίαν» διὰ τὸ ἐν λόγῳ ζήτημα: Διεθνῶς μελετᾶται ἡ μοναδικὴ μουσικότητα τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης καὶ ὁ ἀντίκτυπός της εἰς τὴν πνευματικὴν διαύγειαν τοῦ ἀνθρώπου.
Τὸ γράμμα «Ν» διεγείρει τὸν ἐγκέφαλον θετικῶς καὶ ἐνεργοποιεῖ τὸν ἄνθρωπον νὰ σκέπτεται σωστά.
Τὸ τελικὸν Σίγμα ἠρεμεῖ τὸν ἄνθρωπον. Αὐτὸ τὸ δέχεται καὶ ἡ σύγχρονος Ψυχιατρική.
Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες τὰ ἐγνώριζαν ὅλα αὐτὰ καὶ δὲν εἶναι τυχαῖον τὸ γεγονὸς ὅτι μόνον ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες λέμε:
«Τὰ εἶπα μὲ τὸ Νι καὶ μὲ τὸ Σίγμα» καὶ δὲν λέμε μὲ ἄλλα γράμματα (παρ᾿ ὅλον ὅτι ἔχομεν εἰς τὰς καταλήξεις τῶν λέξεων καὶ ἄλλα γράμματα), διότι τὸ Νι ἐνεργοποιεῖ τὸ μυαλὸ μας νὰ σκεφθῶμεν σωστὰ καὶ τὸ Σίγμα ἠρεμεῖ τὴν ψυχήν μας, ἀφοῦ ὁμιλήσωμε δημοσίως ἢ ἰδιωτικῶς.
Ἡ σύγχρονος Ψυχογλωσσολογία δέχεται ὅτι ἡ Γλῶσσα καὶ ἡ Σκέψις γεννῶνται ταυτοχρόνως καὶ ἐξελίσσονται παραλλήλως καὶ συνιστοῦν ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν μία ἀδιαίρετον ἑνότητα.Ἡ Γλῶσσα ἐνσαρκώνει τὴν Σκέψιν καὶ ἡ Σκέψις οὐσιώνεται εἰς Γλῶσσαν. Εἶναι ἕνα νόμισμα μὲ τὰς δύο ὄψεις του.
Δὲν ἠμπορεῖ νὰ ὑπάρχῃ ἡ μία πλευρά, χωρὶς τὴν ἄλλην.
Δὲν ἠμποροῦσε νὰ ὑπάρξῃ Ἑλληνικὴ Σκέψις χωρὶς τὴν Ἑλληνικὴν Γλῶσσαν.
Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ ποιότης καὶ ποσότης «καταγραφῶν» εἰς τὴν Σκέψιν προσδιορίζει καὶ τὸ νοητικὸν ἐπίπεδον κάθε λαοῦ.
Ἑπομένως καὶ τὸ νοητικὸν ἐπίπεδον καθορίζει καὶ τὴν ἱκανότητα τῆς δημιουργίας Πολιτισμοῦ.
Τὸ Ἑλληνικὸν Ἀλφάβητον, εἰς τὴν πορείαν τῶν χιλιάδων ἐτῶν του ἦταν ἀρχικῶς : Ἰδεογραφικόν, εἰς τὴν συνέχειαν ἐπενοήθη τὸ Εἰκονογραφικόν, ἔπειτα ἐφθάσαμεν εἰς τὸ Γραμμογραφικόν, κατόπιν εἰς τὸ Συλλαβογραφικὸν (Γραμμικὴ Α καὶ Β) καὶ τέλος καθιερώθη τὸ ἰσχύον σήμερον Φθογγογραφικόν, ποὺ εἶναι ἀσυναγώνιστον καὶ εἰς τὸ ὁποῖον ὀφείλεται ἡ δημιουργία τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ Οἰκουμενικοῦ Πολιτισμοῦ.
Ἔχομεν χρέος νὰ διαφυλάξωμεν, ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, τὴν Ἑλληνικὴν Γλῶσσαν καὶ νὰ ἀντισταθῶμεν εἰς τὴν κακοποίησίν της. Σπύρος Μάρκου Δι/ντὴς 3ου Δημ. Σχολείου Λαρίσης
Αφήστε μια απάντηση