ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ 52 – ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΙΣ-ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ Ὑπὸ Κωνσταντίνου Π. Τσιτίνη, Στρατηγοῦ ἐ.ἀ.

 

Ὁ γνωστὸς ἀνὰ τὸ Πανελλήνιον, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ ἐξωτερικὸν ΠΑΥΛΟΣ Κ. ΤΟΥΤΟΥΖΑΣ, Καθηγητὴς Παθολογίας καὶ Καρδιολογίας, Δ/ντὴς τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἱδρύματος Καρδιολογίας καὶ ὄχι μόνο, εἶναι καὶ συγγραφεὺς βιβλίων καρδιολογίας καὶ ἐρευνητὴς μὲ πολλὲς δημοσιεύσεις εἰς ἔγκυρα ἐπιστημονικὰ περιοδικά, ἰδίᾳ τοῦ ἐξωτερικοῦ.
Τελευταίως εἶδε τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος ἕνα βιβλίον του, ποὺ ἐπιγράφεται: «ΑΙΓΑΙΟ, ΠΗΓΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΙΑΣ». Τὸ βιβλίον αὐτὸ ἔχουν ἐπιμεληθῆ οἱ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΖΗ-ΑΘΗΝΑ 2011 καὶ τὸ προλογίζει ὁ Καθηγητὴς ΓΕΩΡΓΙΟΣ Κ. ΔΑΪΚΟΣ. Ἡ ἐπὶ μέρους ὀργάνωσις καὶ διάρθρωσις τῆς ὕλης του, κατὰ χρονολογικὴν σειρὰν εἶναι ἀριστοτεχνικὰ δομημένη ὡς κατωτέρω.
Εἰσαγωγή, Ἰατρικὴ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, Μεγάλοι τῆς Ἰατρικῆς καὶ τῆς Φιλοσοφίας πέραν τοῦ Ἱπποκράτους, Μ. Ἀλέξανδρος-Ἑλληνιστικὴ ἐποχή, Πρώτη ἅλωσις τῆς Πόλης-Σταυροφόροι (1204), μετὰ τὴν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τὴν ἀπελευθέρωσιν, Ἐξελίξεις στὴν Καρδιολογία, Πρόληψι καρδιαγγειακῶν παθήσεων. Εἶναι ἕνα ὡραῖον, καλοτυπωμένον, ἀνακουφιστικόν, ἅμα καὶ συναρπαστικὸν βιβλίον. Μὲ τὴν παρατεθημένην ἱκανὴν ἑλληνικὴν καὶ ξενόγλωσσον βιβλιογραφίαν καὶ μὲ τὸν πλοῦτον τῶν πηγῶν, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν Πίνακα-Ἀλφαβητικὸν εὑρετήριον λέξεων καὶ ὀνομάτων εἰς τὸ τέλος, οὕτως ὥστε νὰ διευκολύνεται ὁ ἀναγνώστης, ποὺ θέλει νὰ ἐγκύψῃ καὶ νὰ ἐρευνήσῃ ἔτι περισσότερον εἰς τὰ ἀνωτέρω θέματα. Ὄντως ἀξιόλογη ἡ προσφορὰ τοῦ πονήματος τούτου.
Ὁ δὲ δημιουργός του, ἄριστος ἐπιστήμων εἰς τὸν τομέα τῆς Καρδιολογίας, ἀποδεικνύεται καὶ δεξιοτέχνης τοῦ λόγου, διότι ἀναλύει τὰ θέματά του μὲ σαφήνεια, μόχθον καὶ δυνατὴν πίστιν εἰς τὰ ἐθνικοθρησκευτικὰ καὶ ἱστορικοπολιτιστικὰ ἰδανικὰ τῆς φυλῆς μας. Ἄν καὶ ὁ χῶρος δὲν ἐπιτρέπει διὰ μίαν ἐκτεταμένην βιβλιοπαρουσίασιν-βιβλιοκρισίαν, ἐν τούτοις θὰ προσπαθήσω νὰ δώσω ἀκροθιγῶς τὸ στίγμα τοῦ πράγματι καλογραμμένου ἀπὸ πάσης ἀπόψεως βιβλίου τοῦ Π.Κ. Τούτουζα μὲ πρόθεσιν νὰ εὐαισθητοποιήσω τὸ ἐνδιαφέρον τῶν ἐντρυφώντων εἰς χώρους πολιτισμοῦ, ἱστορίας καὶ Βυζαντινῆς αἰσθητικῆς. Ἀλλὰ καὶ πέραν αὐτῶν, ἕνα καλογραμμένον βιβλίον εἶναι σὰν ἕνα φῶς πνευματικὸ μέσα εἰς τὸ σκοτάδι τῶν κρίσεων (πότε οἰκονομικῶν, πότε γριππῶν πτηνῶν ἢ καὶ χοίρων), ποὺ σκορπίζει παντοῦ ἡ παγκοσμιοποίησις, ἔναντι τῶν πολιτιστικῶν καὶ θρησκευτικῶν ἐκείνων στοιχείων τῆς προγονικῆς μας κληρονομιᾶς, ποὺ διεμόρφωσαν τὸν Νεοελληνικὸν πολιτισμὸν εἰς ὅλα τὰ ἐπιστημονικὰ ἐπίπεδα. Τότε ἀκριβῶς ἕνα τέτοιο βιβλίον, ποὺ κινεῖται νηφάλια ἀνάμεσα εἰς τὰ ἱστορικὰ γεγονότα, ἠμπορεῖ νὰ ἐξυπηρετήσῃ τὶς ἀνάγκες ἑνὸς εὐρύτερου ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ, ποὺ ἀναζητᾶ τὸν στηριγμόν, τὴν ἐλπίδα ἀνάμεσα εἰς τὰ ἀλλοπρόσαλλα γεγονότα, ποὺ καλπάζουν ἀδυσώπητα καὶ ἀπειλοῦν τὸν Πλανήτην μας.
Εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ θὰ ἤθελα νὰ ἀναφερθῶ εἰς τὴν αἰτίαν, ποὺ προεκάλεσε τὴν συγγραφὴν τοῦ ἐξεταζομένου βιβλίου. Ἀλλὰ θ᾿ ἀφήσω νὰ μᾶς μιλήσῃ ὁ ἴδιος ὁ συγγραφεύς, ὅταν εἰς κάποια στιγμὴν εὑρισκόμενος εἰς ἕνα ἀγαπητόν του τόπον, εἰς τὸ ἐξωκκλήσι τοῦ Ἁγίου Σώστη εἰς τὴν Ὑλίκην Βοιωτίας, ὅπου καὶ συνέλαβε, ὡς φαίνεται, αὐτὴν τὴν ἰδεάν εἶπε: «Καὶ ἐκεῖ αἰσθάνομαι τὸν Λόγον καὶ τὸ μυαλὸ ρωτάει: Γιατί ἄραγε σ᾿αὐτὸν τὸν τόπον, τόσα γράμματα καὶ τέχνες, ὁ Παρθενῶνας καὶ ἡ Ἁγιὰ Σοφιά, τὰ Ἀσκληπιεῖα καὶ τὰ Νοσοκομεῖα στὴν Ἰατρική; Μοῦ ἔχει κάνει ἐντύπωσι, συνεχίζει, ὅτι οἱ ἀνακαλύψεις στὴ Καρδιολογία ἔχουν συγκεκριμένους τόπους, συγκεκριμένες χῶρες: τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ἀπὸ τὸν Ὅμηρο καὶ ἐντεῦθεν. Στὴ συνέχεια τὸ Βυζάντιο, ποὺ ἐγέννησε τὸ σύγχρονο Νοσοκομεῖο καὶ τὶς σύγχρονες Ἰατρικὲς Σχολές, καὶ τέλος κατὰ τὴν δεύτερη μ.Χ. χιλιετία, τὶς χριστιανικὲς χῶρες τῆς Εὐρώπης, Ρωσίας, Ἀμερικῆς. Μὲ ἄλλα λόγια, μετὰ τὴν ἀρχαιότητα οἱ ἐξελίξεις στὴ Καρδιολογία συμβαίνουν σὲ χῶρες, ποὺ ἔχουν τὸν Χριστιανισμὸ ἐπίσημη Θρησκεία» (σελ. 15).
Ἔτσι λοιπόν, ὡς φαίνεται, ἐδόθη ἡ ἀφορμὴ γιὰ τὴν δημιουργίαν τοῦ πονήματος τούτου, μὲ τὸ ὁποῖον διδασκόμαστε τὸ ἠθικὸν μεγαλεῖον τῆς Ρωμιοσύνης, ἀπὸ τοὺς ἀρχαιοτάτους χρόνους, ἀπὸ τὶς ἀπαρχὲς τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ὁμήρου μέχρι σήμερα. Μὲ πένα ἐκλαϊκευμένην, ἀλλὰ ἔγκυρον καὶ τεκμηριωμένην εἰς βάσεις εἰδικῶν ἐπὶ τοῦ ἀντικειμένου ἐπιστημόνων διεθνοῦς ἀναγνωρίσεως, ὁ Καθηγητὴς Παῦλος Κ. Τούτουζας ἀναλύει μὲ ἀριστοτεχνικὸν τρόπον γεγονότα κυρίως πολιτιστικά, ἠθικά, θρησκευτικά, κοινωνικὰ καὶ ἰατρικά, ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, τὰ ὁποῖα ἐντοπίζει ἔνθεν καὶ ἔνθεν τοῦ Αἰγαίου, ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ἱστορίας μὲ τὰ δύο ποιήματα ἐξόχου κάλλους καὶ ἀρετῆς, τὴν ΙΛΙΑΔΑ καὶ τὴν ΟΔΥΣΣΕΙΑ, τὰ ὁποῖα ἔτι καὶ σήμερα θαυμάζει καὶ γαλουχεῖται σύμπασα ἡ ἀνθρωπότης! Εἰς τὴν συνέχειαν μέσα ἀπὸ τὴν «στρατιωτικὴ ἰατρική» τοῦ Ὁμήρου (σελ. 23) ὁ συγγραφεὺς περνᾶ εἰς τὰ Ἀσκληπιεῖα, ὅπου στὴν Ἰατρικὴ οἱ Ἕλληνες εἶχαν τὴν πρωτοπορία μέχρι τὴν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὄχι ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνούς, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς Βενετούς-Λατίνους σταυροφόρους τῆς Δ΄ Σταυροφορίας (1204), οἱ ὁποῖοι διέπραξαν τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα καὶ ἀνοσιούργημα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος. Εἰς τὶς 13, 14, 15, 16 Ἀπριλίου, τὶς 4 αὐτὲς ἡμέρες δὲν ἄφησαν τίποτε ὄρθιο, διέλυσαν τὰ πάντα οἱ σατανικοὶ Βενετοὶ καὶ Λατίνοι Σταυροφόροι. Δὲν σεβάστηκαν οὔτε τὴν Ἁγία Σοφία, τὸ λίκνο τῆς Χριστιανοσύνης. Κατεπάτησαν κάθε ὅσιο καὶ ἱερό. Εἷναι δύσκολον νὰ ὑπερβάλλῃ κανεὶς διὰ τὸ κακόν, ποὺ ἐγένετο. Οἱ θησαυροί, τὰ βιβλία καὶ τὰ ἔργα τέχνης κατεστράφησαν. Πέραν ὅμως αὐτῶν τῶν καταστροφῶν καὶ λεηλασιῶν, ἡ Αὐτοκρατορία, τὸ μεγάλο αὐτὸ φρούριο τῆς Χριστιανοσύνης εἰς τὴν Ἀνατολὴν ἐκμηδενίσθη τελείως ὡς δύναμις! Ἔτσι ἡ δυνατότης διὰ κατάκτησίν της, ἀργότερα ἀπὸ τοὺς Τούρκους, κατέστη ἐφικτὴ εὐκολώτερα λόγῳ τῶν καταστροφῶν καὶ δολοφονιῶν, ποὺ εἶχαν γίνει ἀπὸ τοὺς Βανδάλους.
Τὴν πρώτην ἡμέραν (13.4.1204) κατεκρεουργήθησαν 2.000 πολῖ­τες. Κύριος οἶδεν πόσοι θανατώθηκαν κατὰ τὶς ἑπόμενες ἡμέρες (σελ. 132).
Ἀποτέλεσμα αὐτῶν ἦταν νὰ σβήσῃ ὁ τηλαυγὴς φάρος τῆς Ἀνατολῆς, ποὺ κατεύγαζε μὲ τὸν πολιτισμόν του ὅλον τὸν κόσμον. Καὶ νά …! Στὸ Βυζάντιον ἐλευθερώνονται οἱ δοῦλοι, ἐλευθερώνεται ἡ γυναῖκα, ἐκεῖ ἐγεννήθη τὸ Νοσοκομεῖον, παύουν οἱ μονομαχίες, καταργεῖται ἡ ποινὴ τοῦ θανάτου, ἐκεῖ ἔγινε τὸ ξακουστὸ πρῶτον Πανεπιστήμιον τῆς Μαγναύρας κ.λπ.
Ἡ μεγάλη ὅμως καταστροφή, ποὺ ἔγινε ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους, ἐστέρησε μεταξὺ ἄλλων καὶ τὸ Νοσοκομεῖον ἀπὸ ὁλόκληρες χῶρες τῆς Ἀνατολῆς, τὸ ὁποῖον μὲ καθυστέρησιν υἱοθέτησε ἡ Εὐρώπη. Ἀπὸ τὸ 1500 καὶ ἐντεῦθεν ἀρχίζει νὰ σημειώνῃ πρόοδον εἰς τὴν Ἰατρικήν.
Ἐπανηκολούθησε ἡ ἄλλη ἅλωσις ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνοὺς μὲ τὰ γνωστὰ ἀποτελέσματα. Μετὰ ὅμως τὴν ἀπελευθέρωσιν, ὁ Ἑλληνισμὸς ἐπανέρχεται εἰς τὸ διεθνὲς προσκήνιον, εἰς τὶς τέχνες, εἰς τὰ γράμματα καὶ εἰς τὴν ἰατρικὴν ἐπιστήμην. Καὶ ὅπως σημειώνει ὁ κ. Τούτουζας, οἱ Ἕλληνες καρδιολόγοι διαπρέπουν σήμερα εἰς τὸν τομέα τῆς Ἔρευνας καὶ εὑρίσκονται εἰς τὴν πρωτοπορίαν, ὅπως ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὴν σημαντικὴν καὶ ἐνεργὸν παρουσίαν καὶ συμμετοχήν των εἰς τὰ μεγάλα ἰατρικὰ συνέδρια τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλης ἀπόψεως ὁ συγγραφεὺς ἐκφράζει ἐμμέσως τὴν ἀγωνίαν του διὰ τὴν πορείαν, ποὺ ἀκολουθεῖ ὁ σύγχρονος Ἕλλην, εὐτυχῶς ὄχι ἡ πλειοψηφία, εἰς τὶς ἐκδηλώσεις τοῦ ἐθνικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ του βίου, πλὴν ὅμως καὶ σὰν Χριστιανὸς δὲν ἀνησυχεῖ, δείχνει ὡστόσο τὴν ἐπιστροφήν εἰς τὶς ρίζες μας καὶ εἰς τὶς ἀξίας τῆς ζωῆς. Ὕστερα μάλιστα καὶ ἀπὸ τὸ γεγονός, ὅτι τὰ τελευταῖα χρόνια κατερρίφθησαν ἀπὸ κορυφαίους Βυζαντινολόγους ὅλες οἱ ἀρνητικὲς κρίσεις διὰ τὸ Βυζάντιον, ὡς ἐπιπόλαιες καὶ ἀτεκμηρίωτες.
Καὶ περαίνων τὴν διαδρομήν μου μέσα ἀπὸ τὶς σελίδας τοῦ βιβλίου ΑΙΓΑΙΟ, ΠΗΓΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΙΑΣ, θὰ πῶ καὶ τοῦτο: Εἶναι χαρὰ νὰ συναντηθῇς πνευματικῶς μὲ τὸν συγγραφέα, ποὺ γνωρίζει τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν τραγικότητά του καὶ εἰς τὴν λύτρωσίν του, ὅταν μάλιστα διακηρύσσει εἰς τὸ βιβλίον του τὴν ἀλήθειαν, ποὺ πιστεύει καὶ ποὺ βιώνει. Ὕστερα ἀπ᾿ ὅλα τὰ παρατεθέντα συνιστοῦμε ἐκθύμως τὸ ἐν λόγῳ βιβλίον εἰς τοὺς ἀναγνῶστες σοβαρῶν βιβλίων. Εἶναι δὲ βέβαιον ὅτι οἱ ἀναγνῶ­στες αὐτοῦ τοῦ βιβλίου θ᾿ ἀποκομίσουν γνώσεις ἀληθεῖς καὶ πνευματικὴν καλλιέργειαν.
Εἰς τὸν καταξιωμένον συγγραφέα εὐχόμαστε ὑγείαν κατ᾿ ἄμφω καὶ φωτισμόν, ὥστε μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ νὰ φέρῃ εἰς τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος καὶ ἄλλα καρποφόρα πονήματα πνευματικῆς προσφορᾶς.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *