(Ἐμπνευσμένον ἀπὸ τὴν κρίσιν
εἰς τὴν ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ)
Γιατί τὸ κεφάλι σκύψατε δυὸ μέτρα, ὀρὲ κιοτῆδες,
τὸ χαμόγελο ἔσβησε ἀπ᾿ τὰ γλυκά σας χείλη,
τὰ κεπελιὰ ἀδειάσατε λεβέντες μερακλῆδες,
στὰ τζάκια μαζωχτήκατε πρὶν λίγο ἀπὸ τὸ δείλι;
Τὸ παρελθὸν ξεχάσατε, τὶς νίκες, τοὺς ἀγῶνες,
τ᾿ ἀσκέρια, ποὺ ἐδιώχνατε μιὰ χούφτα ραγιάδες,
τὴν Ἑλλάδα μας δοξάσατε μέσα στοὺς αἰῶνες,
ἀκέραια φυλάξατε γονεῖς καὶ ἀδελφάδες.
Στὸν νοῦ σας βάλτε το καλά, ἡ Ἑλλάδα δὲν πεθαίνει!
Τὸ Δ.Ν.Τ. φοβόσαστε, τὴν Τρόϊκα προσκυνᾶτε,
ὅπως παλιὰ ἡ χώρα μας μονάχη θὲ νὰ διαβαίνῃ,
μάθετε ὀρὲ νὰ ἀντέχετε, νὰ μὴ τὰ παρατᾶτε.
Ράμματα ὅμως γιὰ τὴν γούνα σας ἔχω φυλαγμένα,
κουμάντο δὲν ἐκάματε καὶ οἰκονομία καμία,
ὅλοι ἐγενήκατε πουλιὰ στὴν Εὐρώπη ταξιδεμένα,
ἕνα αὐτοκίνητο ἦταν λειψό, θέλατε δύο καὶ τρία.
Ψηλὰ ὀρὲ τὸ μέτωπο, ἀδέλφια μου τιμημένα,
ἡ κρίσι εἶναι παροδική, γρήγορα θὰ περάσῃ,
σφίξτε ζωνάρι καὶ μυαλό, ζαγάρια μαραμένα,
Θέλω νὰ ἰδῶ τὸ πρόσωπό σας πάλι νὰ ΓΕΛΑΣΗ.
Κατερίνα Δογάνη, Καθηγήτρια Ἀγγλικῶν
(Περιοδικὸν ΤΑ ΝΕΙΑΤΑ, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2011)
Αφήστε μια απάντηση