Κάποτε ἔγινε ἀγὼνας βατράχων. Στόχος νὰ ἀνέβουν εἰς τὴν ὑψηλότερη κορυφὴ ἑνὸς πύργου. Πολλοὶ ἄνθρωποι συγκεντρώθησαν νὰ τοὺς ὑποστηρίξουν. Εἰς τὴν πραγματικότητα, ὁ κόσμος δὲν ἐπίστευε ὅτι ἦταν ἐφικτὸν νὰ ἀνέβουν οἱ βάτραχοι εἰς τὴν κορυφὴ τοῦ πύργου καὶ τὸ μόνον ποὺ ἄκουγες ἦταν :
«Τί κόπος! Ποτὲ δὲν θὰ τὰ καταφέρουν…». Οἱ βάτραχοι ἄρχισαν νὰ ἀμφιβάλλουν διὰ τοὺς ἑαυτούς των. Ὁ κόσμος συνέχιζε: «Τί κόπος! Ποτὲ δὲν θὰ τὰ καταφέρουν…» Καὶ οἱ βάτραχοι, ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλον, παραδέχοντο τὴν ἧττα των, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα, ποὺ ἐσυνέχισε νὰ σκαρφαλώνῃ. Εἰς τὸ τέλος, μόνον αὐτός, καὶ μετὰ ἀπὸ τρομερὴ προσπαθεία, κατώρθωσε νὰ φθάσῃ εἰς τὴν κορυφή. Ἕνας ἀπὸ τοὺς χαμένους βατράχους, ἐπλησίασε νὰ τὸν ρωτήσῃ, πῶς τὰ ἐκατάφερε νὰ ἀνέβῃ εἰς τὴν κορυφή.
Τότε ἐσυνειδητοποίησε ὅτι… ὁ Βάτραχος … ἦταν κουφός!!!
Συμπέρασμα: Ποτὲ νὰ μὴ ἀκοῦμε ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν τὴν κακὴ συνήθεια νὰ εἶναι ἀρνητικοί, διότι μᾶς κλέβουν τὶς μεγαλύτερες ἐπιθυμίες καὶ πόθους μας.
Νὰ ἐμπιστευώμεθα τὸν ἑαυτόν μας.
Πάντα νὰ κάνωμε τὸν «κουφό» ἀπέναντι εἰς ὅσους μᾶς λέγουν ὅτι δὲν ἠμποροῦμε νὰ ἐπιτύχωμε τοὺς στόχους μας.
Ἐπιβάλλεται νὰ ἔχωμεν τὴν ἐλπίδα μας μόνον εἰς τὸν Θεὸν καὶ νὰ ἐπικαλούμεθα μὲ πίστιν καὶ ἄκραν ταπείνωσιν τὴν ἐξ ὕψους θείαν δύναμιν. Μὲ πίστιν καὶ ἰσχυρὰν θέλησιν δυνάμεθα μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ καὶ ὄρη μεθιστάνειν (μετατοπίζωμεν), διότι: « …χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. 15,5).
Ὁ ποιητὴς Βερίτης μᾶς προτρέπει: «μὴ φοβηθῇς αὐτόν, ποὺ ἐστήριξε τὴν πίστιν ἐπάνω εἰς τὴν ἐλπίδα, τὸν εἶδα εἰς τὴν ζωὴν νὰ μάχεται, μὰ πάντα ἀνίκητον τὸν εἶδα».
Αφήστε μια απάντηση