Μία ἡμέρα, ἕνας σοφὸς Ἰνδιάνος ἔκανε τὴν παρακάτω ἐρώτησι στοὺς μαθητές του: ”Διατί οἱ ἄνθρωποι οὐρλιάζουν, ὅταν ἐξοργίζονται;” ”Διότι χάνουν τὴν ἠρεμία τους” ἀπήντησε ὁ ἕνας. ”Μὰ διατί πρέπει νὰ ξεφωνίζουν, παρ᾿ ὅτι ὁ ἄλλος εὑρίσκεται δίπλα τους;” ξαναρωτᾶ ὁ σοφός. ”Ξεφωνίζομε, ὅταν θέλωμε νὰ μᾶς ἀκούσῃ ὁ ἄλλος” εἶπε ἕνας ἄλλος μαθητὴς καὶ ὁ δάσκαλος ἐπανῆλθε εἰς τὴν ἐρώτησι: “Μὰ τότε δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τοῦ μιλήσῃ μὲ χαμηλὴ φωνή;,,
Διάφορες ἀπαντήσεις ἐδόθηκαν ἀλλά… καμία δὲν ἱκανοποίησε τὸν δάσκαλο… “Ξέρετε διατί οὐρλιάζομε κυριολεκτικά, ὅταν εἴμεθα θυμωμένοι; Διότι, ὅταν θυμώνουν δύο ἄνθρωποι, οἱ καρδιές τους ἀπομακρύνονται πολύ… καὶ γιὰ νὰ ἠμπορέσῃ ὁ ἕνας νὰ ἀκούσῃ τὸν ἄλλο, θὰ πρέπῃ νὰ φωνάξῃ δυνατά, γιὰ νὰ καλύψῃ τὴν ἀπόστασι… Ὅσο πιὸ ὀργισμένοι εἶναι, τόσο πιὸ δυνατὰ θὰ πρέπῃ νὰ φωνάξουν γιὰ ν᾿ ἀκουσθοῦν. Ἐνῷ ἀντίθετα τί συμβαίνει, ὅταν εἶναι ἐρωτευμένοι; Δὲν ἔχουν ἀνάγκη νὰ ξεφωνήσουν, κάθε ἄλλο, ὁμιλοῦν σιγανὰ καὶ τρυφερά.. Διατί; Ἐπειδὴ οἱ καρδιὲς τους εἶναι πολὺ πολὺ κοντά. Ἡ ἀπόστασις μεταξὺ τους εἶναι ἐλάχιστη. Μερικὲς φορὲς εἶναι τόσον κοντά, ποὺ δὲν χρειάζεται οὔτε κἄν νὰ μιλήσουν… παρὰ μονάχα ψιθυρίζουν. Καὶ ὅταν ἡ ἀγάπη τους εἶναι πολὺ δυνατή, δὲν εἶναι ἀναγκαῖον οὔτε κἄν νὰ ὁμιλήσουν, τοὺς ἀρκεῖ νὰ κοιταχθοῦν. Ἔτσι συμβαίνει, ὅταν δυὸ ἄνθρωποι, ποὺ ἀγαπιοῦνται, πλησιάζουν ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον,,. Εἰς τὸ τέλος ὁ Σοφὸς εἶπε συμπερασματικά: “Ὅταν συζητᾶτε, μὴν ἀφήνετε τὶς καρδιές σας νὰ ἀπομακρυνθοῦν, μὴ λέτε λόγια, ποὺ σὰν ἀπομακραίνουν, διότι θὰ φτάσῃ μία ἡμέρα, ποὺ ἡ ἀπόστασις θὰ γίνῃ τόσο μεγάλη, ποὺ δὲν θὰ εὑρίσκουν πιὰ τὰ λόγια σας τὸν δρόμον τοῦ γυρισμοῦ”.
ΠΗΓΗ ἱστοσελίς http://antirisis.wordpress.com
Αφήστε μια απάντηση