Μὲ πολλὴν προσοχὴν παρακολουθοῦμεν τὰς προκλήσεις τῶν γειτόνων μας Σκοπιανῶν, αἵτινες προκλήσεις ἀπασχολοῦν τακτικῶς.
Ἡ ὑπόθεσις τῶν Σκοπιανῶν, τῶν ἀμφισβητούντων τὴν Ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεται καὶ ὁ περιώνυμος Ἄθως, δὲν εἶναι ἁπλῶς καὶ μόνον ἕν πολιτικὸν θέμα μὲ ἐθνικὰς διαστάσεις, ἀλλὰ καὶ ἐκκλησιαστικόν. Ἄλλως τε ἀπὸ τῆς Ἁλώσεως καὶ ἐντεῦθεν ἡ Ἐκκλησία μας ἀνέλαβε τὴν κηδεμονίαν ἑνὸς λαοῦ ἀπροστατεύτου, συμφώνως μὲ τὸν φιλόχριστον καὶ φιλοπάτριδα Φωτᾶκον, Γραμματέα τοῦ ἀοιδίμου Γέρου τοῦ Μοριᾶ, Θεοδώρου Κολοκοτρώνη. Ὡς ἀπεδείχθη, ἡ κηδεμονία αὕτη δὲν ἔπαυσεν μὲ τὴν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821 καὶ τὴν ἀπελευθέρωσιν ἑνὸς καὶ μόνον τμήματος τῆς Ἑλλάδος οὐδὲ μὲ τὸν Νέον Ἀγῶνα, τὸν Μακεδονικόν, ἀλλὰ συνεχίζεται ἕως σήμερον, καὶ ἂς μὴ φαίνεται. Δυστυχῶς, οἱ πολιτικοί μας δὲν ἔχουν τὴν δύναμιν ἢ δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ ὑπερασπισθοῦν μέχρι κεραίας τὰ ἐθνικὰ συμφέροντα τῆς Πατρίδος μας˙ τὰ λάθη των εἶναι πολλὰ καὶ δὲν ἀπαριθμοῦνται ἐνταῦθα.
Ὁ μακαριστὸς Γέρων Παΐσιος Ἁγιορείτης ἀπεκάλει τὰ Σκόπια “σαύραν˙ μιὰ σαύρα (ἔλεγεν) ἀπειλεῖ τὴν Ἑλλάδα”. Καὶ δὲν εἶχεν ἄδικον ! Βεβαίως, πὰντα ταῦτα γίνονται μὲ ταῖς πλάταις ἄλλων, διὸ καὶ ὑπεραίρονται οἱ γείτονες ἡμῶν. Οὗτοι ἐκμεταλλεύονται ὡσαύτως καὶ τοὺς ἐκεῖ ἡμετέρους Ἕλληνας ἐπιχειρηματίας, οἵτινες κάποιαν στιγμὴν πρέπει νὰ ἀναλάβουν τὰς εὐθὺνας των καὶ νὰ προτιμήσουν τὸ πνευματικὸν καὶ ἐθνικὸν ἡμῶν συμφέρον ἀπὸ τὰς οἰκονομικὰς ἀπολαβὰς καὶ τὴν ἰδιοτέλειαν. Κατ᾿ ἐμέ, καὶ τὸ ζήτημα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀχρίδος κ. Ἰωάννου πρέπει καὶ τοῦτο νὰ ἐξετασθῇ εἰς βάθος, ἵνα μὴ εὑρεθῶμεν, ἐν καιρῷ, πρὸ ἐκπλήξεων.
Οἱ Σκοπιανοὶ ὑπερέβησαν, ὄντως, τῷ σκάμματι καὶ μὲ τὴν ἀνίερον πολιτικήν, τὴν ὁποίαν ἀκολουθοῦν, ἐπισωρεύουν πολλὰ κακὰ εἰς τὰς κεφαλάς των καὶ τὰ τέκνα των. Ὁ Ἑλληνισμὸς πρὸς ὥρας ἀμύνεται διὰ τῆς σιωπῆς. Θὰ ἔλθη ὅμως ἡ στιγμή, καὶ νὰ εἶναι βέβαιοι διὰ τοῦτο, ὅτι ἐν καιρῷ θὰ λειτουργήσῃ καὶ διὰ τοὺς Σκοπιανοὺς ὁ πνευματικὸς νόμος, ὅπως ἔλειτούργησε πάλαι ποτε καὶ διὰ τοὺς ἄλλους γείτονας ἡμῶν ἐπὶ ἐποχῆς τοῦ γενναίου βυζαντινοῦ αὐτοκράτορος Βασιλείου Β’ τοῦ Βουλγαροκτόνου.
Ὅπου δὲν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος!
Οἱ Ἕλληνες-Πανέλληνες οὐδέποτε θὰ ἀνεχθοῦν τὸν σφετερισμὸν τῆς Μακεδονίας οὔτε τῆς Ἠπείρου οὔτε τῆς Θράκης. Ὁ λόγος μου ἴσως εἶναι πικρὸς δι᾿ «ὡρισμένους, ἀλλ᾿ ὅμως, ἀληθὴς καὶ δίκαιος κατὰ πάντα.
Μὲ ἀγάπην Χριστοῦ
Γέρων Μάξιμος Ἰβηρίτης
Σεπτέμβριος 2010
Αφήστε μια απάντηση