Ὁμιλία ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ εἰς τὴν Καλλιθέαν, κατὰ τὴν παρουσίασιν τοῦ βιβλίου του, «Ἀπὸ τὸ ΠΑ.ΣΟ.Κ. στὸ ΚΚΚΑΣΟΡ – Ὁ Ἐκφυλισμὸς ἑνὸς Ἱστορικοῦ Ἐγχειρήματος » (*) 9 Ὀκτωβρίου 2010.
Εἰς ἄλλες χῶρες οἱ ἡγεσίες εἶπαν «πρῶτα ἡ χώρα», «Country First», «πρῶτα ἡ Πατρίδα». Ἐδῶ εἶπαν πρῶτα ἐγώ, ἡ οἰκογένεια, οἱ συγγενεῖς, οἱ φίλοι, οἱ ὑποτακτικοί, ἡ παρέα.
Αὐτὸ τὸ φαινόμενον εὑρίσκεται σήμερα εἰς τὸ ἀνώτερον στάδιόν του. Ἡ Κρατοκομματοκρατία ἔγινε «κάστα», ἡ ὁποία ἐπλούτισε χρεώνουσα τὴν χώραν. Σήμερα ἀντὶ νὰ ἐπιστρέψῃ τὰ κλοπιμαῖα, ἐπιτίθεται εἰς τὰ ἀδύνατα στρώματα, πωλεῖ τὴν κυριαρχίαν της, τοὺς πόρους της, τὴν Ἐθνικὴν Ἀξιοπρέπειαν, τὴν Ἱστορικὴν δυναμικήν της.
Τὸ πρῶτον πεδίον ἀξιοκρατικῆς οἰκοδομήσεως μιᾶς χώρας εἶναι αὐτὸ τῆς Πολιτικῆς. Εἰς τὴν χώραν μας ἐπεβλήθη συστηματικῶς ἡ ἀναξιοκρατία. Ἡ ἀναξιοκρατία, ἡ κακιστοκρατία ἀφ’ ἑνὸς δολοφονεῖ τὴν δημοσίαν σφαῖραν, ἀφ’ ἑτέρου εἶναι ἑπόμενον «τὸ κόμμα τοῦ Ἀρχηγοῦ χωρὶς Ἀρχηγὸν καὶ χωρὶς κόμμα», ὅπως εἶναι ὁ τίτλος ἑνὸς κειμένου, νὰ παράγῃ ἕνα προσωπικὸν ὑπηρεσίας παρὰ μίαν ἱκανὴν Κυβέρνησιν.
Ὅ,τι περισσότερον παλαιὸν καὶ ἀνεπαρκές, τὸ πλέον παλαιὸν καὶ τὸ πλέον ἀνεπαρκές, ποὺ εἶχε τὸ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ἐπεβλήθη εἰς τοὺς θεσμούς. Ἡ ὁλοκληρωτικοῦ τύπου χειραγώγησις τῶν διαδικασιῶν διαμορφώσεως, κυοφορίας καὶ ἐκλογῆς τῶν πολιτικῶν ἡγεσιῶν ὡδήγησεν εἰς τὴν ἐπιβολήν, εἰς τὴν ἐξωθεσμικὴν καὶ ἐξωελλαδικὴν ἐπιλογὴν, ὄχι τὴν δημοκρατικὴν ἐκλογήν, τῆς κακιστοκρατίας.
Εἰς τὶς δημοκρατίες ἡ ἔνοχος ἀπὸ τὸ παρελθὸν κακιστοκρατία ἀπομακρύνεται, ἀποβάλλεται. Ἐδῶ «ἐκτελωνίζεται», ὅπως λέγω εἰς τὸ βιβλίον καὶ ἐπιβάλλεται ὡς νέον, ὡς σωτήριον. Αὐτὸ εἶναι ἡ σημερινὴ διοίκησις τοῦ ΚΚΚΑΣΟΡ.
Τὰ φαινόμενα αὐτὰ δὲν παρατηροῦνται εἰς κυρίαρχες καὶ δημοκρατικὲς χῶρες. Κάποτε ἐχαρακτήριζαν «τὶς δημοκρατίες τῆς μπανάνας». Ὅσοι ὅμως, ἐγχώριοι καὶ ξένοι, θεωροῦν τὴν Ἑλλάδα ὡς «μπανανία» καὶ τοὺς Ἕλληνες ὡς Πορτορικανούς, θὰ πάρουν τὴν ἀπάντησίν των. Ἄρχισαν ἤδη νὰ τὴν παίρνουν. Οἱ Ἕλληνες καὶ οἱ Ἀθηναῖοι θὰ ἐπανασυνδεθοῦν μὲ τὴν παρακαταθήκην τοῦ Σόλωνος, ἡ ὁποία ἔλεγε «Ἄριστα διοικεῖται ἡ Πολιτεία, εἰς τὴν ὁποίαν τιμῶνται οἱ ἐνάρετοι ἄνθρωποι, ἐνῶ οἱ κακοὶ παραμερίζονται».
Τὴν περίοδον, κατὰ τὴν ὁποίαν, ἡ χώρα εἶχε καὶ ἔχει ἀνάγκη διαδικασιῶν δημοκρατικῆς ἐπιλογῆς ἐντὸς τοῦ πολιτικοῦ δυναμικοῦ, τοῦ πολιτικοῦ της κεφαλαίου, ἐδῶ ἐπεβλήθη ἡ συγγενοκρατία, ἡ κακιστοκρατία, ἡ φαυλοκρατία.
Αὐτὰ ὅμως τὰ μορφώματα εὑρίσκονται εἰς τὸν ἀντίποδα τῆς δημοκρατίας. Ἡ διαφθορὰ εἰς τὴν δημοκρατίαν εἶναι διαφθορὰ τῆς δημοκρατίας.
Προκαλεῖ ἐντύπωσιν ἡ ἀφωνία τοῦ Νομικοῦ Κόσμου ἀπέναντι εἰς αὐτὸ τὸ ἀντιδημοκρατικὸν φαινόμενον. Τὸ μόνον θετικὸν ἦτο οἱ ὁμολογίες Τσουκάτου, Μαντέλη εἰς ἀντίθεσιν μὲ τὴν θρασύτητα, τὴν ὑποκρισίαν, τὸ ψέμα, τὴν κωμικότητα τῶν λεγομένων ἡγεσιῶν.
Ἡ ὁλοκλήρωσις καὶ ἐπέκτασις αὐτῶν τῶν ὁμολογιῶν – ἀπορεῖ κανεὶς διατί ἐσταμάτησαν – ἠμπορεῖ νὰ εἶναι ἀπελευθερωτικὴ διὰ τὴν πολιτικὴν καὶ τὴν χώραν.
Οἱ ὁμολογίες αὐτὲς ἐπιβεβαιώνουν τὴν γραπτὴν καὶ προφορικὴν δήλωσίν μου μετὰ τὶς ἐκλογὲς τοῦ 2000, ὅτι αὐτές, ὅπως καὶ τοῦ 1961 ἀντιπροσωπεύουν διαφορετικὰ παραδείγματα μεθόδων νοθεύσεως τῆς λαϊκῆς θελήσεως. Τότε ἦτο ἡ βία, τώρα ἦτο ἡ παράνομη χρηματοδότησις τῆς SIEMENS. Ἑπομένως ἐκτὸς τῶν ἄλλων ὁ Τσουκᾶτος πρέπει νὰ εἰπῇ, ἂν ἕν μέρος τῶν χρημάτων ἐδόθηκαν εἰς περιφερειακοὺς τηλεοπτικοὺς σταθμοὺς μὲ τὸν ὅρον ὄχι αὐτὸν ἐννοῶν ἐμένα. Οἱ ἀντίπαλοί μας τὸ 2000, ἦτο ἡ SIEMENS. Ἐπετύχαμε μίαν ἠθικὴν νίκην, εἶπα τότε. Ἡ Ἱστορία μᾶς ἐδικαίωσε. «Χρόνος ἀληθείας πατὴρ» ἔλεγε ὁ Ἀπολλώνιος ἀπὸ τὴν Καππαδοκίαν.
Εἰς ἄλλην χώρα οἱ δικαστὲς θὰ εἶχαν κλείσει ὡς παράνομα τὰ γραφεῖα τοῦ ΚΚΚΑΣΟΡ εἰς τὴν Ἱπποκράτους.
Ἡ ἐξεταστικὴ ἐπιτροπὴ εἶναι ἐπιτροπὴ δημιουργίας συγκαταθέσεως διὰ τὸ ἀδίκημα. Νὰ περάσῃ εἰς τὴν κοινωνίαν «μαλακά» καὶ ἀνώδυνα διὰ τὴν κλεπτοκρατίαν τὸ «ὅ,τι ἔγινε, ἔγινε» καὶ νὰ νομιμοποιῆται τὸ νέο κῦμα διαφθορᾶς.
Ἐπικρατεῖ, προβάλλεται ἡ θρασύτητα, ἡ ὑποκρισία, τὸ ψέμα, ἡ πολιτικὴ ὡς ἀπάτη. Τὸ μόνον, ποὺ ἐγγυᾶται ἡ πολιτικὴ ὡς ἀπάτη, εἶναι ἡ συντήρησις καὶ πειθαρχία τοῦ Σίσυφου, τοῦ συνολικοῦ Ἑλληνικοῦ συστήματος, τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὥστε νὰ πληρώνῃ κανονικὰ τὸ μεγαλύτερο «χαράτσι», ποὺ ἐπλήρωσε εἰς τὴν ἱστορίαν του.
Ἐγγυᾶται τὴν οἰκονομίαν πληρωμῆς χρεῶν, ὥστε νὰ ἱκανοποιοῦνται τὰ «βίτσια» τῶν ὀλίγων ξένων, τῶν ἐγχώριων πελατῶν των, ἀλλὰ ὄχι τὸ Δημόσιον καὶ Ἐθνικὸν συμφέρον.
Ἠμπορεῖ ἡ κοινὴ γνώμη νὰ εἶναι ναρκωμένη ἀπὸ τὴν TV, ἀπογοητευμένη, σοκαρισμένη, ἔνοχη διὰ τὴν ἀνοχήν, τὴν ὁποίαν ἐπέδειξεν πρὸς τὴν Τερατογονίαν, τὸ Τέρας. (Εἶναι ὁ τίτλος κειμένου ἀλλὰ καὶ τὸ ἐξώφυλλον τοῦ βιβλίου).
Παρατηρεῖται ὅμως, μία ἱστορικὴ μεταβολή. Μία ρῆξις μὲ τὸ παρακμιακὸ καὶ διεφθαρμένο παρελθόν.
Τὰ καλλίτερα στοιχεῖα τῆς Κοινωνίας, τοῦ Ἔθνους εἶναι, ἐκτὸς κομμάτων μὴ κομματικά. «Τὰ μαντριὰ εἶναι ἄδεια». Εἰς αὐτὰ μένουν τὰ πλέον καθυστερημένα, ὠφελημιακά, τυχοδιωκτικά, διεφθαρμένα. Οἱ κατ᾿ ἐπάγγελμα ψεῦτες. Οἱ «ταλιμπάν» τοῦ δικομματισμοῦ. Ἡ ἀποκομματικοποίησις ἀπὸ τὰ κόμματα, μὴ κόμματα, κόμματα «κάστες», παρέες, εἶναι εἰς τὴν ἡμερησίαν διάταξιν, ὅπως ἡ ἀποχουντοποίησις τὸ 1974.
Κινοῦνται, συναντιοῦνται πρόσωπα, ὁμάδες μὲ διαφορετικὴν προέλευσιν καὶ διαδρομήν, ἀτομικότητες γίγνονται συλλογικότητες. Δημιουργεῖται μία νέα παιδεία, μία νέα ἠθικὴ εἰς ἀντίθεσιν μὲ τὴν κυρίαρχην εἰς τὴν καθεστωτικὴν παρακμιακὴν σφαῖραν, μορφωτικὴν καὶ ἠθικὴν πτώχειαν. Τὸ «Kits». Ὁ Σωκράτης ἔλεγε ὅτι ἡ πρώτη γεννᾶ τὴν δεύτερη. Αὐτὴ ἦτο ἡ δική μου ἐμπειρία εἰς τὸ ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Οἱ ἀνεπαρκεῖς, οἱ ἀμόρφωτοι ἐπῆγαν εἰς τὸν Κοσκωτὰν, μετὰ εἰς τὴν SIEMENS κ.ο.κ. Διὰ νὰ γίνουν – ἐπιβληθοῦν ὡς Πρωθυπουργοί, Ἡγέται, ἐνῶ δὲν ἦσαν. Κατήργησαν τὴν Δημοκρατίαν καὶ ὑπενόμευσαν τὴν χώραν, ὅταν αὐτὴ ἠμποροῦσε νὰ πρωταγωνιστῇ. Ἡ ἱστορία καὶ ἡ γεωγραφία τὴν προκαλοῦσαν διὰ αὐτό. Τί πῆγαν πάλι εἰς τὸ παζάρι, θὰ ἔλεγε ὁ Νῖκος Γκάτσος.
Τί λέει διὰ αὐτὸ τὸ δίδυμο Υἱοῦ Παπανδρέου – Σημίτη;
Κυοφορεῖται ἕνα ἱστορικοῦ τύπου μορφωτικόν, αἰσθητικόν, ἠθικὸν ρεῦμα, οἰκοδομεῖται μία νέα Κοινωνία Πολιτῶν καὶ Δημιουργῶν. «Μαστόρων» λέγω εἰς τὸ βιβλίο μου.
Ἀνθρώπων, Πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν, ὅτι ἀξίζει νὰ ἀγωνίζεσαι διὰ τὶς ἀξίες σου, διὰ τὴν πατρίδα σου. Ὄχι κομφορμιστῶν, καιροσκόπων, τυχοδιωκτῶν, χαμαιλεόντων.
Γεννιέται ἡ Ἑλλάδα τῶν Ἀξίων, τῶν Ἀρχῶν, τῶν Ἰδανικῶν, τῆς Ὑπερηφάνειας.
Αὐτὰ τὰ διαφορετικὰ ρεύματα, ὁμάδες, αὐτὴ ἡ ἀναγεννητικὴ ὤσμωσις ἐμφανίζεται εἰς τὸν νέον Ἱστορικὸν καὶ Ἐθνικὸν Κύκλον, ὡς ἕνας πληθυντικός, μορφωτικὸς πολιτικὸς Πόλος.
Ἀντίπαλος αὐστηρῶς εἰς τὸν καθεστωτικὸν συνασπισμὸν τοῦ ψέματος, τῆς ἀπάτης, τῆς παρακμῆς, τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ.
Ἀντίπαλος, περιφρονητικὸς πρὸς αὐτούς, ποὺ ἐπὶ σαράντα χρόνια ἀπέδειξαν, ὅτι ἕνα πρᾶγμα ἤθελαν. Τὸ «βόλεμα» τοῦ ἑαυτοῦ των. Πρωταγωνίστησε εἰς αὐτὸ ἡ σημερινὴ ἡγεσία τοῦ ΚΚΚΑΣΟΡ. Αὐτὸ λέγει ἡ ἱστορία τοῦ ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Ὅπως ἐτόνισα πολλὲς φορὲς αὐτὴ ἡ ἱστορία δὲν παραχαράσσεται. Μόνον ἐχθροί τῆς Ἑλλάδος τὸ κάμνουν.
Μετὰ ἀπὸ σαράντα χρόνια καὶ ἐνῶ ὡδήγησαν τὴν χώραν, τὴν Ἑλλάδα εἰς τὴν πρωτόγνωρον ἱστορικῶς ἀμαύρωσιν τῆς εἰκόνος της, ψελλίζουν, συλλαβίζουν ὑποκριτικῶς κακόηχα, κακόφωνα τὶς λέξεις Ἑλλάδα, Πατρίδα, κοινὸν ἀγαθόν.
Ποῖοι; Οἱ χειρότεροι ἰδιῶται, ποὺ ἐγνώρισε ἡ ἱστορία.
Οἱ Ἕλληνες ὅμως ἐγκαταλείπουν τὶς «πατερίτσες», τὰ κόμματα μὴ κόμματα. Αὐτὰ τοὺς ἐκράτησαν ἀναπήρους. Δὲν αἰσθάνονται πλέον ἀνάπηροι. Ἠμποροῦν νὰ σταθοῦν ὄρθιοι, νὰ βαδίσουν μόνοι των, αὐτόνομοι, νὰ ἀνακτήσουν τὴν ἀτομικότητά των, τὴν ἐμπιστοσύνη εἰς τὸν ἑαυτόν των, νὰ διαμορφώσουν νέες, ὑγιεῖς συλλογικότητες.
Κάτι μεγάλο καὶ πλούσιο γεννᾶται, ἔρχεται ἀπὸ μακριὰ καὶ πάει πολὺ μακριά, μόνον τυφλοὶ δὲν τὸ βλέπουν καὶ οἱ καθεστωτικοὶ τὸ φοβοῦνται.
Περὶ ΚΚΚΑΣΟΡ κ.λπ., ἀναλυτικαὶ διευκρινίσεις εἰς τὸ βιβλίον.
Αφήστε μια απάντηση