1. Ὁ ἀνεπανάληπτος θρυλικὸς γέρων Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἀπὸ τὴν πρωίαν τῆς 28ης Αὐγούστου 2010 ἀνήκει πλέον εἰς τὴν θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν.
2. Ἐν συντομίᾳ κατωτέρω ἀναφέρομεν, ὑπὸ μορφὴν τηλεγραφημάτων, μερικὰς πτυχὰς τῆς προσωπικότητος καὶ τῶν ἐνεργειῶν τοῦ μεγίστου ἐθνικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ Ἑλληνος τῆς τελευταίας ἑκατονταετίας.
3. Παραθεωρὼν τὰ ὀργανωμένα συμφέροντα, τὰς καταχθονίους σκοτεινὰς δυνάμεις, τὰς παραταξιακὰς ὀργανώσεις «ἀετονύχηδων», «πατριαρχῶν» τῆς διαπλοκῆς καὶ ἀνωμάλων, ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος ἐριψοκινδύνευε ἐφαρμόζων μὲ ἀκρίβειαν τὸ τοῦ Θεανθρώπου: «…ἐγὼ παρρησίᾳ ἐλάλησα τῷ κόσμῳ· ἐγὼ πάντοτε ἐδίδαξα ἐν συναγωγῇ καὶ ἐν τῷ ἱερῷ, ὅπου πάντοτε οἱ Ἰουδαῖοι συνέρχονται, καὶ ἐν κρυπτῷ ἐλάλησα οὐδέν» (Ἰωάν. 18, 20).
4. Μὴ φοβούμενος οὔτε βασιλεῖες, οὔτε δικτατωρείας, οὔτε τοὺς λίαν ἐπικινδύνους εἰς τὰ παρασκήνια δρῶντας «κοινοβουλευτικῶν καθεστώτων», οὔτε καὶ αὐτοὺς τοὺς Βουλγάρους ἤ Γερμανοὺς κατακτητὰς, γνωρίζων ὅτι διατρέχει μέγιστον κίνδυνον ὄχι μόνον ἡ φήμη του ἀλλὰ καὶ ἡ ἰδία ἡ ζωή του, δὲν ἐπτοεῖτο. Δὲν ἐχρησιμοποίει τὴν ξυλίνην γλῶσσαν τῆς διπλωματίας καὶ τῆς πολιτικῆς, ἀλλά, μιμούμενος τὸν ἅγιον Ἰωάννην τὸν Πρόδρομον, τὸν ἱερὸν Χρυσόστομον, τὸν ἐθνοϊεραπόστολον Κοσμὰν τὸν Αἰτωλὸν καὶ ἄλλους θαρραλέους μάρτυρες καὶ ἁγίους τῆς Πίστεως μας, ἐχρησιμοποίει πάντοτε τὴν γλῶσσαν τῆς ἀληθείας, ἔλεγε δηλαδὴ τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά των καὶ ποτὲ δὲν εἶπε ψέματα εἰς τὰ πνευματικά του παιδιὰ καὶ τόν, ἀπὸ τοὺς πάντας, καταπροδομένον ἑλληνικὸν λαὸν.
5. Εἰς τὸν ἀνεπανάληπτον θρυλικὸν γέροντα Αὐγουστῖνον εἶχε ἐφαρμογὴν τὸ Παύλειον: «…κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις ληστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις· ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι· χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ’ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν. τὶς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τὶς σκανδαλίζεται καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι (καίομαι, θλίβομαι);» (Β΄Κορ. 11, 26-29). Εἰς τὸν Αὐγουστῖνον εὕρισκεν ἐπίσης ἐφαρμογὴν τό: «…μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἤ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν…» (Ἑβρ 11, 25).
6. Ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος δὲν ἦτο «καλοπερασάκιας», ὅπως, δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι τῶν σημερινῶν Ἐπισκόπων, ἀλλὰ ἠγωνίζετο νὰ διδάσκῃ διὰ τοῦ παραδείγματος τῆς ζωῆς του. Ἐζησε τὰ περισσότερα ἔτη τῆς ζωῆς του, πρὶν γίνῃ Μητροπολίτης Φλωρίνης, ἀσκητικώτατα εἰς τὸ γεμᾶτον ὑγρασίαν, ἀνήλιον, ἄνευ παραθύρων, ὑπόγειον τῆς ὁδοῦ Χριστοκοπίδου 12, εἰς τὴν συνοικίαν τοῦ Ψυρῆ τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἀλλαχοῦ. Ἐνήστευεν αὐστηρότατα καὶ ἠργάζετο ἀπὸ 5ης πρωινῆς μέχρι καὶ τὰς μεταμεσονυκτίους ὥρας ἀκαμάτως, σκεπτόμενος διὰ τὴν καλλιτέραν λειτουργίαν τῶν πολλῶν ὑπ’αὐτοῦ δημιουργηθέντων φιλανθρωπικῶν ἱδρυμάτων, ὡς π.χ. Ὀρφανοτροφείων, Γηροκομείων, Οἰκοτροφείων, καθὼς καὶ διὰ τὴν παροχὴν βοηθείας εἰς πολυτέκνους οἰκογενείας καὶ ἐν γένει δεινοπαθοῦντας συναθρώπους μας, ὄχι μόνον εἰς τὴν μητροπολιτικήν του περιφερείαν ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλην τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξους.
7. Ἐξεπολίτισεν καὶ ἀθιγγάνους καὶ τοὺς μετέτρεψεν εἰς πρότυπα τάξεως, πειθαρχίας καὶ καθαριότητος, νομιμοφροσύνης, εὐπρεπείας καὶ εὐποιΐας.
Διέθετε τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὸν μισθόν του πρὸς τοῦτο. Δὲν ἐκρατοῦσεν ποτὲ χρήματα διὰ τὸν ἑαυτόν του.
8. Ἐμελέτα συνεχῶς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ τοὺς Πατέρας διὰ νὰ συντάσσῃ δεκάδας χιλιάδας συγκλονιστικῶν ὁμιλιῶν καὶ ἄρθρων καὶ νὰ γράψῃ 100 περίπου σπουδαῖα βιβλία.
9. Δὲν παρεσύρετο εἰς σατανικὰς ψευδαισθήσεις, ὅτι δηλαδὴ μὲ χαϊδευτικὰ κηρύγματα, ἄρθρα καὶ σαγηνευτικὰς φλογέρας θὰ ἐξευμένιζε τοὺς αἱμοδιψεῖς λύκους, ἀλλὰ πάντοτε ἥρπαζε τὰς σφενδόνας καὶ ἠγωνίζετο παντοιοτρόπως, διὰ νὰ κατατροπώνῃ τοὺς βαρεῖς νοητοὺς λύκους…
10. Θὰ ἠμποροῦσε κανεὶς νὰ ἰσχυρισθῆ, χωρὶς ὑπερβολήν, ὅτι κανεὶς ἄλλος κληρικὸς δὲν ὑπέστη τόσον ἄδικον ἐξευτελισμὸν καὶ διασυρμὸν καὶ τόσους κατατρεγμούς. Τὸ «Τάγμα Φωστίνη», ἡ μεγάλη αὐτὴ πληγὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νὰ γίνῃ τυμβωρύχος καὶ νὰ διασύρῃ τὸν πατέρα Αὐγουστῖνον μὲ τὴν συκοφαντίαν, ὅτι δηλαδὴ οἱ γονεῖς του ἦσαν συφιλιδικοί ! …
11. Ὅμως ὁ Θεὸς διέψευσεν ὅλους τοὺς ἐπαισχύντους διῶκτας καὶ διαβολεῖς τοῦ πατρὸς Αὐγουστίνου, ποὺ προείρχοντο ἀπὸ τὴν πολιτικήν, γενικώτερα τὴν κοσμικὴν ἀλλὰ καὶ τὴν θρησκευτικὴν ἡγεσίαν. Ὅλοι οἱ διῶκται τοῦ πατρὸς Αὐγουστίνου ἀπέρχονται ἀπ’αὐτὸν τὸν κόσμον κακὴν κακῶς, ἐνῷ τὸν ἀσκητήν, γενναῖον στρατιώτην καὶ ἀνιδιοτελῆ ἀγωνιστὴν τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, τὸν θρυλικὸν Αὐγουστῖνον, τὸν ἠξίωσεν ὁ δίκαιος Θεὸς νὰ γίνῃ ὑπεραιωνόβιος καὶ νὰ ἀπέλθῃ πλήρης ἡμερῶν ἐν ἡρεμίᾳ τὴν 28ην Αὐγούστου 2010.
12. Πολλοὶ οἱ σατανικοὶ καὶ ἀπερίγραπτοι κατατρεγμοὶ τοῦ πατρὸς Αὐγουστίνου ἀπὸ τὰς διαφόρους πολιτικὰς καὶ θρησκευτικὰς ἡγεσίας. Καὶ ὅλους αὐτοὺς τοὺς κατατρεγμοὺς ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος ἀντιμετώπισε μὲ ἀκακία μικροῦ παιδιοῦ-ἦτο ὄντως ἀμνησίκακος. Εἰς αὐτὸν εὑρῆκεν ἐφαρμογὴν καὶ τοῦτο τὸ Παύλειον: «δοκῶ γὰρ ὅτι ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγεννήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι τοῖς ἰδίοις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγεννήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι» (Α΄Κορ. 4, 9-13).
13. Ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος συνεχῶς ἠγωνίζετο διὰ τὴν ἠθικὴν κάθαρσιν τῆς κοινωνίας, ἰδίως τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τὴν ἀνόθευτον Ὀρθόδοξον Πίστιν, καθὼς καὶ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Πατρίδος, νοσταλγῶν καὶ τὴν ἀπελευθέρωσιν τῶν ἀλυτρώτων πατρίδων. Οἱ δὲ συνεχεῖς, ἄκαμπτοι καὶ συστηματικοὶ ἀγῶνες του ἠνώχλουν ὅλους τοὺς πονηροὺς καὶ γόητες, «ψευδοδιανοουμένους», «ἀετονύχηδες» καὶ «πατριάρχες» τῆς διαπλοκῆς τοῦ ἁμαρτωλοῦ κοσμικοῦ καὶ ἐκκλησιαστικοῦ κατεστημένου, οἱ ὁποῖοι ἀδιακόπτως ἐμηχανεύοντο τρόπους ἐξοντώσεως του. Ἀλλὰ ὁ δίκαιος Θεὸς ἐρρύετο (ἔσωζε) τὸν ἅγιον αὐτὸν κληρικὸν ἀπὸ τὰ βέλη τοῦ Πονηροῦ.
14. Ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος ἐπίστευεν ἀπολύτως εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ὄχι εἰς τὸν χρυσόν. Καὶ ἔζη διὰ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. Ὄλα τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας τὰ εἶχε δωρεὰν καὶ δὲν εἰσέπρατεν τά «τυχερά».
15. Ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος οὐδέποτε ἠγάπησε κοσμικὴν δόξαν καὶ κοσμικὰς τιμάς, ἀλλ’ ἐπεδίωκε τὸν οὐράνιον στέφανον, συμφώνως πάλιν πρὸς τὸ Παύλειον: «τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὅν ἀνταποδώσει μοὶ ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δὲ ἐμοί, ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ» (Β΄Τιμ. 4, 7-8).
16. Ἤλεγχεν ὄχι ὡς ἐκδικητὴς ἤ ἀπὸ ἐμπάθειαν, ἀλλὰ ἀπὸ ἱερὸν καθῆκον ἠγωνίζετο νὰ προλαμβάνῃ ἤ καὶ νὰ θεραπεύῃ γάγγραινας.
17. Δὲν ἦτο σκανδαλοθὴρας καὶ δὲν διεπόμπευε τὰ θύματά του, ἀλλὰ ἐνήργει ἀπὸ πραγματικὴν ἀγάπην πρὸς τὸν πλησίον καὶ ὡς πνευματικὸς ἰατρὸς προσεπάθει νὰ θεραπεύῃ καὶ νὰ προλαμβάνῃ τὴν ἐπέκτασιν τοῦ κακοῦ. Ἦτο ἐλεγκτὴς καὶ δὲν ἦτο ἐκπωματιστὴς βόθρων, ἐστηλίτευε τὰ δημοσίως ἀπρεπῆ καὶ ἀντιχριστιανικὰ γινόμενα καὶ τὸν λαὸν σκανδαλίζοντα καὶ ἐκμαυλίζοντα, μοχθῶν καὶ ἀναλισκόμενος διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν λογικῶν προβάτων καὶ τὴν ἐπιστροφὴν τῶν ἀπολωλότων.
18. Βλέπων τὴν συμπαιγνίαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ κοσμικοῦ κατεστημένου καὶ τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας, ἐνοστάλγει μίαν ἐλευθέραν καὶ ζῶσαν Ἐκκλησίαν καὶ ὄχι θεραπαινίδα τοῦ ἁμαρτωλοῦ κατεστημένου. Ἐπίστευεν, ὅτι μὲ τὸν χωρισμὸν Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας θὰ διέπρεπον διαπρύσιοι ἰδανικοὶ ἐργάται τοῦ Εὐαγγελίου, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀφύπνιζον τὸν ἑλληνικὸν λαὸν νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὰς ρίζας του καὶ νὰ ἀγωνισθῇ διὰ ἀναστήλωσιν ὅλων τῶν κατακρημνισθέντων ἠθικῶν καὶ πνευματικῶν ἰδανικῶν, ὁπότε οἱ κοσμικοὶ ἰθύνοντες δὲν θὰ ἐτόλμων νὰ ἐφαρμόζουν τὰς ἀντιχριστιανικὰς ἰδέας καὶ ἀρχὰς τῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων, ἀλλ᾿ ἀπεναντίας θὰ ἠναγκάζοντο ἀπὸ τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα νὰ καταργήσουν ὅλους τοὺς ἀντιχριστιανικοὺς νόμους.
19. Ἐξ ἰδίων κρίνων τὰ ἀλλότρια ὁ θρυλικὸς γέρων Αὐγουστῖνος ἐπίστευεν εἰς τὸ τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου, «εἷς ἰδεολόγος μαχητὴς δύναται ὁλόκληρον δῆμον νὰ ἀναμορφώσῃ».
20.Παρ᾿ ὅλον ποὺ ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος δὲν ἐπεδίωκε δόξας καὶ τιμὰς εἰς αὐτὸν τὸν κόσμον, ἡμεῖς ἐθεωρήσαμε καθῆκον μας καὶ τὸν ἐτιμήσαμε ἐν ἀγνοίᾳ του, τὴν 23ην Ἰανουαρίου 2008, κατὰ μίαν πολιτιστικήν μας ἐκδήλωσιν. Ἀναλυτικῶς περὶ τούτου ἀναφέρομεν εἰς τοὺς σχετικοὺς λόγους βραβεύσεων ἡρώων καρτερίας, ἀρετῆς, εὐπρεπείας καὶ εὐποιΐας, διὰ νὰ δημιουργῶνται πρότυπα διὰ τὰς ἐπερχομένας γενεὰς καὶ νὰ μὴ βασιλεύουν καὶ ἐπιπλέουν μόνον οἱ φαῦλοι καὶ ἀνάξιοι, καθὼς καὶ εἰς τοὺς εἰδικοὺς λόγους βραβεύσεώς του. Σχετικῶς ἐδημοσιεύσαμεν εἰς τὴν «Φωτεινὴ Γραμμή», τεῦχ. 37, Ὀκτώβριος-Νοέμβριος- Δεκέμβριος 2009, σελ. 118-126 καὶ ἀνηρτήθηκαν καὶ εἰς τὴν ἱστοσελίδα μας www.fotgrammi.gr ὑπὸ τὸν τίτλον Πνευματικαὶ Δραστηριότητες – Τιμητικαὶ Διακρίσεις.
21. Ἡ σχετικὴ ἀναμνηστικὴ πλακέτα ἀναφέρει:
Ο ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
«Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ»
ΚΑΙ ΤΟ «ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ
ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ»
ΑΠΟΝΕΜΟΥΝ ΜΕΤΑ ΒΑΘΥΤΑΤΟΥ
ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΕΝΕΚΕΝ,
ΤΙΜΗΤΙΚΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟΝ
ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΝ ΙΔΑΝΙΚΟΝ ΕΡΓΑΤΗΝ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ,
ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ
ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΝ ΔΙΑ
ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ,
ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΝ ΑΥΤΟΥ ΕΡΓΟΝ
ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΥΤΙΜΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡ
ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ,
ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΔΙΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΙΝ ΔΕΙΝΟΠΑΘΟΥΝΤΩΝ
ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΑΣ
ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΕΔΙΩΚΕΤΟ,
ΔΙΕΣΥΡΕΤΟ ΚΑΙ ΚΑΤΕΤΡΕΧΕΤΟ ΩΣ
ΕΤΕΡΟΣ ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ.
ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΤΗ 23Η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008.
22. Ὅπως ἀναφέρομε καὶ εἰς τὴν σελ. 124 τῆς «Φωτεινῆς Γραμμῆς», τεῦχ. 37, ἀφελεῖς ὄντες, εἴχαμε προτείνει ἐπίσης (χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζῃ ἐκεῖνος) πρὸ 20ετίας καὶ εἰς τὴν Ἀκαδημίαν Ἀθηνῶν νὰ βραβεύσῃ τὸ κολοσσιαῖον κοινωνικὸν καὶ ἐθνικὸν ἔργον τοῦ σπουδαίου αὐτοῦ ἰδανικοῦ ἐργάτου τῆς Ἐκκλησίας. Διαθέσαμε δὲ τότε 10.000.000 δραχμὰς διὰ τὸ κοινωνικόν του ἔργον. Ἀλλὰ ἡ ἐν λόγῳ πρότασίς μας πρὸς τὴν Ἀκαδημίαν Ἀθηνῶν δὲν ἐκαρποφόρησε διὰ εὐνοήτους λόγους …
23. Ἤδη ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος εὑρίσκεται εἰς τὴν ἀσάλευτον ἐν οὐρανοῖς βασιλείαν τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἁγίων καὶ θὰ πρεσβεύῃ ὑπὲρ φίλων καὶ ἐχθρῶν του…
24. Ἄς τὸν παρακαλέσωμεν ὅλοι θερμῶς νὰ μεσιτεύῃ ὑπὲρ σωτηρίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς δόξης τῆς Ἐκκλησίας.
25. Ἄς παρακαλέσωμεν ἐπίσης νὰ μεσιτεύῃ διὰ τὸν καθένα μας, διὰ νὰ ἔχωμεν πνευματικὴν ἀνάνηψιν, μετάνοιαν καὶ πρόοδον πρὸς τὸ καλόν, νὰ τύχωμεν ἐλέους καὶ σωτηρίας καὶ νὰ ἀξιωθῶμεν νὰ τὸν συναντήσωμεν. Γένοιτο!
Υ.Γ.Ἁγιορεῖται πατέρες, οἱ ὁποῖοι παρέστησαν κατὰ τὴν ἐξόδιον ἀκολουθίαν του τὴν 30ην/8/2010, μᾶς διαβεβαίωσαν, ὅτι ἡ δεξιὰ χεὶρ τοῦ ἁγίου Γέροντος Αὐγουστίνου συνεχῶς ἐκινεῖτο ἀπὸ τὴν θέσιν, ποὺ τὴν ἐτοποθετοῦσαν, ὡσὰν νὰ εὐλογοῦσεν. Τὴν ἐπανέφερον εἰς τὴν θέσιν της, ὅπως τοποθετοῦνται αἱ χεῖρες τῶν νεκρῶν καὶ πάλιν ἐκινεῖτο. Παρ᾿ ὅλον ὅτι εἶχον παρέλθει ἄνω τῶν 50 ὡρῶν, ἐν τούτοις ἡ χείρ του ἦτο ζεστὴ καὶ καθόλου ἄκαμπτος, ὡς εἴθισται. Τοῦτο μαρτυρεῖ ὄχι μόνον ὁ πατὴρ Μάξιμος, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἄλλοι ψηλαφήσαντες τὴν δεξιὰν τοῦ ἁγίου Γέροντος. Παρ᾿ ὅτι δὲ εἶχε νεφρικὴν ἀνεπάρκειαν καὶ εἴθισται τὰ σώματα τῶν τεθνεώτων νὰ μαυρίζουν, ἐν τούτοις τὸ σῶμα τοῦ γέροντος ὄχι μόνον δὲν ἐμαύρισεν, ἀλλ᾿ ἀπεναντίας εἶχε παραμείνει εἰς τὴν φυσιολογικήν του κατάστασιν, ὡσὰν νὰ μὴ εἶχεν ἀποθάνει, καὶ μερικὰς στιγμὰς ἔλαμπε.
Αφήστε μια απάντηση