Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Κάτω τὰ ἐγκληματικὰ χέρια διαφθορᾶς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης ὑπὸ τῶν «γενιτσάρων» τοῦ πνεύματος καὶ τῶν πειθηνίων ὀργάνων τῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων. Πρὸς τοῦτο ἔχομεν γράψει ἐπανειλημμένως εἰς τὴν «Φωτεινὴν Γραμμήν», ὡς π.χ. τεύχη: 53-σελ. 66, 48-σελ. 16, 38-σελ. 28-55.
Παρ᾿ ὅλον ὅτι ἔχομεν προγραμματίσει καὶ ἀναλάβει ὑποχρεώσεις νὰ δημοσιεύσωμεν εἰς τὸ περιοδικόν μας πληθώραν ἄλλων θεμάτων, ἐν τούτοις πρὸς ἀποτροπὴν τοῦ μεγίστου κινδύνου, ποὺ ἐπίκειται, ἀναβάλλομεν τὰς δημοσιεύσεις ἄλλων θεμάτων, διὰ νὰ ἐπανέλθωμεν καὶ νὰ ἑνώσωμεν καὶ ἡμεῖς τὰς πτωχάς μας δυνάμεις μὲ τὸν Ὁμότιμον καθηγητὴν Ε.Μ.Π. Ἀκαδημαϊκὸν κ. Ἀντώνιον Ν. Κουνάδην καὶ πληθώραν ἄλλων ἰδεολόγων, ποὺ τολμοῦν νὰ ἀντιστέκωνται σθεναρῶς εἰς τὸν περαιτέρω ἐκφυλισμὸν καὶ διαφθορὰν τῆς γλώσσης μας καὶ ἀγωνιζονται διὰ τὴν ἐπιστροφὴν εἰς τὰς ρίζας μας.
Εὐχόμεθα καὶ προσευχόμεθα ὁ Θεὸς νὰ φωτίσῃ ὅλους μας, ἰδιαιτέρως τοὺς Ἀκαδημαϊκούς, ἐν γένει τὴν πνευματικὴν καὶ θρησκευτικὴν ἡγεσίαν καὶ ὅλους τοὺς ὑγιῶς ἐθνικῶς καὶ θρησκευτικῶς σκεπτομένους Ἕλληνας νὰ συνειδητοποιήσωμεν τὸν μέγιστον ἐπερχόμενον κίνδυνον καὶ νὰ ἀντισταθῶμεν εἰς τὰ καταχθόνια σχέδια τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων.
Ἐπ᾿ οὐδενὶ λόγῳ ἐπιτρέπεται νὰ ἀφήσωμεν τὰ πειθήνια ὄργανα τῶν ἐπιβουλομένων τῆς Πατρίδος μας καὶ τῆς Ἐθνικῆς μας πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς, ποὺ εἶναι καὶ ἡ γλώσσα μας, νὰ μᾶς ἀποπροσανατολίσουν τελείως καὶ νὰ μᾶς μετατρέψουν εἰς ἄβουλα ὄντα. Ὡς γνωστόν, αἱ αἰώνιαι ἀξίαι τῆς φυλῆς μας, τὸ ὅμαιμον, τὸ ὁμόγλωσσον, τὸ ὁμότροπον, τὸ ὁμόθρησκον, εἶναι οἱ πυλῶνες, ποὺ μᾶς διετήρησαν ἀνὰ τὰς χιλιετίας. Διαφορετικῶς θὰ εἴχαμε πρὸ πολλοῦ «πολτοποιηθῆ» καὶ ἐξαφανισθῆ. Συγχαίροντες ἐκ μέσης καρδίας τὸν κ. Ἀντώνιον Ν. Κουνάδην, παραδιδόμεθα εἰς αὐτὸν νὰ μᾶς διαφωτίσῃ πλήρως, δημοσιεύοντες κατωτέρω τὴν σπουδαιοτάτην ὁμιλίαν του.
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΙΝ ΔΙΑ ΤΗΝ
« ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΓΛΩΣΣΑΝ» (8-10/3/2013)
τοῦ Ἀντωνίου Ν. Κουνάδη
ὁμ. καθηγητοῦ Ε.Μ.Π. – Ἀκαδημαϊκοῦ *
Ἐξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε τῆς Δημοκρατίας,
Ἡ ἀποψινὴ ἐκδήλωσις μὲ θέμα «Ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα: χθές, σήμερα, αὔριο» ἔχει γιὰ τὴν Ἑλληνικὴν Γλωσσικὴν Κληρονομιὰν (ΕΓΚ), συνδιοργανώτρια τῆς ἐκδηλώσεως, συμβολικὴν σημασίαν, συμπίπτει μὲ τὴν 12ην ἐπέτειον ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της τὸ 2001, ἡ ὁποία ἀνηγγέλθη εἰς τὸν ἴδιον αὐτὸν χῶρον κατὰ τὴν πρώτην δημοσίαν ἐκδήλωσίν της, τὴν ὁποίαν ἐχαιρέτησεν ὁ τότε Πρόεδρος τῆς Ἀκαδημίας καὶ ἱδρυτικὸν μέλος τῆς ΕΓΚ, ὁμ. Καθηγητὴς τῆς Κλασσικῆς Φιλολογίας κ. Ν. Κονομής. Ἀποτελεῖ ἐξαιρετικὴν τιμὴν καὶ εὐτυχῆ συγκυρίαν ὅτι τὴν ἐκδήλωσιν αὐτὴν λαμπρύνουν μὲ τὴν παρουσία των ὅλες οἱ ἡγεσίες τοῦ τόπου, ἡ Πολιτειακή, Πολιτική, Θρησκευτική, Δικαστική, Στρατιωτικὴ καὶ λοιπὲς ἀρχὲς πρὸς τὶς ὁποῖες ὀφείλονται θερμότατες εὐχαριστίες.
Ἡ σημερινὴ ἐκδήλωσις δὲν ἀπευθύνεται εἰς γλωσσολόγους (ὅπως θὰ μποροῦσε νὰ νομισθῇ), διότι δὲν ἔχει ὡς ἀντικείμενον τὴν ἐπιστήμην τῆς γλωσσολογίας. Ἀπευθύνεται εἰς κάθε Ἕλληνα πατριώτην, διότι σκοπὸς της εἶναι ἡ διαφύλαξις ἑνὸς ὕψιστης σημασίας ἀγαθοῦ, τῆς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς, τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας, θεμελιακοῦ στοιχείου τῆς ἐθνικῆς μας ὀντότητος. Ἡ γλῶσσα μας εἶναι ἐθνικὴ ὑπόθεσις, ποὺ ἀφορᾶ ὅλους μας, ἰδιαίτερα μάλιστα μετὰ τὰ πλήγματα, ποὺ αὐτὴ ἐδέχθη τὶς τελευταῖες δεκαετίες, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν πανθομολογουμένην λεξιπενίαν καὶ ἀδυναμίαν ἐκφράσεως τῆς νέας γενιᾶς. Σήμερα ἡ διαφύλαξις αὐτὴ εἶναι περισσότερον ἐπιτακτική, λόγω τῆς βαθειᾶς καὶ πολύπλευρης κρίσεως: πολιτικῆς, κοινωνικῆς καὶ ἰδιαίτερα οἰκονομικῆς. Κρίσεως ὀφειλομένης ὄχι μόνον εἰς κακοδιαχείρισιν τῆς χώρας, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ σοβαρὸν ἔλλειμμα Ἀνθρωπιστικῆς Παιδείας μὲ ὅλα τὰ παρεπόμενα ἀπαξιώσεως θεσμῶν, ἰδανικῶν καὶ ἐθνικῶν παραδόσεων, ἐπὶ τῶν ὁποίων ἐστηρίχθη ἡ συνέχεια, ἡ ἐπιβίωσις καὶ ἡ μεγαλουργία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Μιᾶς Παιδείας ἀναγκαίας σήμερα ἰδιαίτερα γιὰ τὴν Νεολαία μας γιὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς διαφθορᾶς, τῆς ἐγκληματικότητος, τῶν ναρκωτικῶν, τῆς ἀνεργίας, τῆς καταθλίψεως καὶ τῆς ἀπογνώσεως μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται. Ἀλλὰ μὲ μίαν Νεολαίαν χωρὶς ὅραμα, χωρὶς ἐλπίδα, βυθισμένην εἰς τὴν ἀπογοήτευσιν καὶ μεταναστεύουσαν κατὰ κύματα εἰς τὸ ἐξωτερικόν, τὸ μέλλον τοῦ τόπου μᾶς διαγράφεται ζοφερό.
Κυρίαρχη, ὅμως, ἔκφανσις τῆς Ἀνθρωπιστικῆς Παιδείας εἶναι ἡ Κλασσικὴ Παιδεία, βασικὸν στοιχεῖον τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ, τὸν ὁποῖον ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα – γραπτὴ καὶ προφορικὴ – διεφύλαξε, προήγαγε καὶ κατέστησε γνωστὸν σὲ ὁλόκληρον τὸν κόσμον ἀπὸ τὴν Ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Πράγματι, ἡ γλῶσσα μας μὲ τὰ τέσσερα βασικὰ χαρακτηριστικά της, τὴν διαχρονικότητά της, τὸν πλοῦτον τοῦ λεξιλογίου της, τὴν τελειότητα τῆς Γραμματικῆς της δομῆς καὶ τὴν ποικιλίαν τῶν ἐκφάνσεών της, καλλιεργούμενη ἐδῶ καὶ 3.500 χρόνια ἀπὸ τὸν ἴδιον λαόν, εἰς τὸν ἴδιον τόπον συνεχῶς καὶ ἀδιασπάστως, ἀποτελεῖ φαινόμενον συνέχειας καὶ ἀκτινοβολίας. Ἡ Ἑλληνική, ἔχει θέσει ἀνεξίτηλα τὴν σφραγίδα της εἰς ὅλες, ἐν γένει, τὶς δυτικοευρωπαϊκὲς γλῶσσες, οἱ ὁποῖες κατὰ τὸν διακεκριμένον ἀποψινὸν ὁμιλητήν μας, τὸν καθηγητὴν γλωσσολογίας καὶ ἑλληνιστὴ Φραντζίσκο Ροντρίγκεζ Ἀντράντος, θεωροῦνται κ ρ υφ ο ε λ λ η ν ι κ έ ς. Π.χ. ἡ γαλλικὴ γλῶσσα, σύμφωνα μὲ μελέτην τοῦ γαλλικοῦ Ὑπουργείου Παιδείας περιλαμβάνει λέξεις μὲ ἑλληνικὲς ρίζες εἰς ποσοστὸν περίπου 60%. Τὸ 80% τῶν λέξεων τῆς πορτογαλικῆς γλώσσας, ἔχει ἑλληνικὲς ρίζες, ὅπως μοῦ ἐγνώρισε ἡ καθηγήτρια Alcina Dos Martires Lopes, συντάκτης τοῦ πρόσφατα ἐκδοθέντος Ἀρχαιοελληνο-πορτογαλικοῦ λεξικοῦ. Ἡ ἀγγλικὴ γλώσσα, σύμφωνα μὲ τὸ ὀγκῶδες Λεξικὸν τοῦ κ. Ἄρ. Κωνσταντινίδη, ἔχει ἐπάνω ἀπὸ 155.000 λέξεις μὲ ρίζες ἑλληνικές. Ἡ σημερινὴ γερμανικὴ γλώσσα διαμορφώθηκε ἀπὸ τὸν Μαρτίνο Λούθηρο τὸ 1534 μὲ πρότυπον τοὺς κανόνες γραμματικῆς καὶ συντακτικοῦ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας.
Ὡστόσο, τὸ 1976 ἄρχισε μία φθίνουσα πορεία τῆς γλώσσας μας μὲ τὴν κατάργησιν τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν ἀπὸ τὸ πρωτότυπον, συνεχίσθη μὲ τὴν ἐπιβολὴν τοῦ μονοτονικοῦ συστήματος γραφῆς τὸ 1982, καὶ τὴν δεκαετίαν τοῦ ΄90, μὲ τὴν συρρίκνωσιν τῶν ὡρῶν διδασκαλίας τῶν γλωσσικῶν μαθημάτων. Ἐπακόλουθον τῆς ἀποκοπῆς τῆς Νεοελληνικῆς ἀπὸ τὶς ρίζες της – τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ – ἦταν ἡ ὑποβάθμισις τῆς Γραμματικῆς, τοῦ Συντακτικοῦ, τῆς Ἐτυμολογίας, ὁ κακὸς τονισμὸς τῶν λέξεων, οἱ βαρβαρισμοί, οἱ σολοικισμοὶ καὶ ἡ παραμορφωτικὴ ἐκφορὰ λόγου, ποὺ ἀκοῦμε ἀκόμη καὶ ἀπὸ παρουσιαστὲς εἰδήσεων. Ὁ Παπαδιαμάντης διδάσκεται πλέον ἀπὸ μετάφρασιν. Ἀνησυχητικὴ εἶναι ἐπίσης ἡ ἀδικαιολόγητη εἰσδοχὴ εἰς τὸ καθημερινόν μας λεξιλόγιον ξένων (κυρίως ἀγγλικῶν) λέξεων. Ἀπὸ διενεργηθεῖσαν ἔρευναν προέκυψε ὅτι ξενόφερτες λέξεις χρησιμοποιεῖ τὸ 64,8% τῶν κατοίκων τῆς Ἀττικῆς, τὸ 60,9% τῶν ἀναγνωστῶν ἀθλητικῶν ἐφημερίδων, τὸ 55,8% τῶν ἰδιωτικῶν ὑπάλληλων καὶ τὸ 51,4% ἀτόμων ποὺ παρακολουθοῦν καθημερινῶς 4 ἕως 5 ὧρες τηλεόρασιν. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἐν προκειμένῳ ἡ ρῆσις τοῦ Γ. Σεφέρη: «Ὁ Θεὸς μᾶς χάρισε μία γλώσσα ζωντανή, εὔρωστη, πεισματάρα , χαριτωμένη ποὺ ἀντέχει, μολονότι ἔχουμε ἐξαπολύσει ὅλα τὰ θεριὰ νὰ τὴν φᾶνε». Ἀλλὰ ὁ μεγάλος καὶ μαχητικὸς δημοτικιστὴς Ἰωάννης Κακριδὴς τὸ 1986 (10 χρόνια μετὰ τὴν μεταρρύθμισιν τοῦ 1976) ἐδήλωσε: «Ἡ γλῶσσα μας ἀργοπεθαίνει, τῆς λείπει τὸ ὀξυγόνο (δηλαδὴ τὰ ἀρχαῖα)» καὶ συμπλήρωσε ὁ Ἐλύτης « καὶ μόνο ὅποιοι γνωρίζουν Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ μποροῦν νὰ χρησιμοποιοῦν σωστὰ τὴν Νεοελληνικὴ Δημοτική». Ὁ Ἐλύτης εἶχε ἐπίσης πεῖ: «Ἐγὼ δὲν ξέρω νὰ ὑπάρχῃ παρὰ μόνον μία γλῶσσα, ἡ ἑνιαία ἑλληνικὴ γλῶσσα, ὅπως ἐξελίχθηκε ἀπὸ τὴν ἀρχαία, ποὺ ἔπρεπε νὰ εἶναι τὸ μεγάλο καμάρι μας καὶ τὸ μεγάλο στήριγμα . Οἱ ρίζες μας βρίσκονται ἐκεῖ, στὰ ἀρχαῖα, καὶ λυπᾶμαι ποὺ καταργήθηκαν ἀπὸ τὰ γυμνάσια.»
Καὶ ὅλα αὐτὰ θὰ εἶχαν ἀποφευχθῆ, ἂν ὑπῆρχε συνταγματικὴ προστασία τῆς γλώσσας μας, ὅπως εἰς ἄλλες χῶρες, χωρὶς μάλιστα αὐτὲς νὰ ἔχουν τέτοια γλωσσικὴ κληρονομιά. Π.χ. Γαλλία, Ρωσία, Γερμανία, Ἱσπανία, Ἰαπωνία, Κορέα, Κίνα, Αἴγυπτος κλπ.
Πρὸ 25ετιας περίπου ἀνετέθη εἰς ἐπιτροπὲς ἀπὸ εἰδικοὺς εἰς τὴν Ἰαπωνία καὶ τὴν Κορέα νὰ εἰσηγηθοῦν τὸ ἐνδεχόμενον ἐκσυγχρονισμοῦ τῆς παραδοσιακῆς τους γραφῆς. Τὸ πόρισμα, εἰς τὸ ὁποῖον κατέληξαν σύντομα, ἄρχιζε ὡς ἑξῆς : «Κάτω τὰ χέρια ἀπὸ τὴν ἱστορικήν μας γραφήν, ἀναγνωρίζομε τὶς δυσχέρειες ποὺ ἔχουν οἱ νέοι εἰς τὴν ἐκμάθησιν τῶν ἰδεογραμμάτων ἀλλὰ ἡ προσπάθεια, ποὺ καταβάλλουν, ἀποτελεῖ πνευματικὴν ἄσκησιν, ἡ ὁποία ὀξύνει τὸ νοῦ. Μὲ αὐτὴν τὴν γραφὴν ἐπιβιώσαμε. Μὲ αὐτὴν τὴν γραφὴν ἐπετύχαμε τὸ οἰκονομικὸν θαῦμα τῆς ἄπω ἀνατολῆς».
Ἡ Ἱσπανία, πρὸ 20ετίας περίπου, ἐσείετο ἐπὶ δύο χρόνια ἀπὸ λαϊκὲς ἀντιδράσεις προκειμένου νὰ περιληφθῇ εἰς τὸ πληκτρολόγιον τῶν Η/Ὑ, ποὺ τῆς εἶχαν προμηθεύσει πολυεθνικὲς ἑταιρεῖες, ἕνα καὶ μόνο σύμβολό τους. Καὶ τὸ ἐπέτυχαν !
Εἰς τὴν Ρωσίαν ἐπιβάλλονται μεγάλα χρηματικὰ πρόστιμα εἰς περίπτωσιν ἀλλαγῆς, ἀκόμη καὶ ἑνὸς γράμματος τοῦ Κυριλλικοῦ ἀλφαβήτου.
Ἡ κακοποίησις τῆς Ἑλληνικῆς εἶχε φθάσει εἰς τὰ πρόθυρα καθιερώσεως τῆς φωνητικῆς ὀρθογραφίας, ἀφοῦ Φιλόλογοι, Καθηγητὲς Πανεπιστημίων, εἰσηγοῦντο πρὸς τὸ Παιδαγωγικὸν Ἰνστιτοῦτον τὴν κατάργησιν τῶν διπλῶν συμφώνων ὡς καὶ τοῦ ω καὶ τῶν ει, η, υ, οι. Εἰς Τμῆμα μάλιστα τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ἐδιδάσκετο ὁ τρόπος μεταβάσεως ἀπὸ τὴν φωνητικὴν ὀρθογραφίαν εἰς τὴν λατινοποίησιν τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς. Εἰς αὐτὸν τὸν ὀλισθηρὸν κατήφορον εὐρίσκετο ἡ γλῶσσα μας εἰς τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’90. Ἀκολούθησε τὸν Ἰανουάριον τοῦ 2001 ἡ ἔντονη ἀντίδρασις μὲ τὴν διακήρυξιν τῶν 40 Ἀκαδημαϊκῶν, κατὰ τῆς λατινοποιήσεως τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς, ἡ ὁποία ἔτυχε ἐξαιρετικὰ μεγάλης δημοσιότητος. Εἰς τὴν συνέχεια ἡ ΕΓΚ εἰς πέντε μόνον χρόνια ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της ἐπέτυχε, πρὶν ἀπὸ ὅλα, τὴν εὐαισθητοποίησιν τῆς Κοινῆς Γνώμης γιὰ τὴν ἀνάγκην ἀνασχέσεως τῆς φθίνουσας πορείας τῆς γλώσσας μας.
Ἡ πρώτη ἀπόπειρα ἐκλατινισμοῦ τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς ἔγινε εἰς τὶς ἀρχὲς τῆς Μεταπολιτεύσεως, ὅταν ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλὴς ἐρώτησε τοὺς ἀείμνηστους Κωνσταντῖνον Τσάτσον καὶ Εὐάγγελον Παπανοῦτσον, ἂν συμφωνοῦσαν μὲ εἰσηγήσεις ποὺ εἶχε δεχθῆ γιὰ τὴν υἱοθέτησιν τοῦ λατινικοῦ ἀλφαβήτου, ἐν ὄψει τῆς ἐπικείμενης ἐντάξεως τῆς χώρας μας εἰς τὴν τότε ΕΟΚ. Ἡ ἀντίδρασις καὶ τῶν δύο αὐτῶν σοφῶν ἀνδρῶν ὑπῆρξε ἔντονη καὶ ἀκαριαία.
Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀποτελεῖ φαινόμενον συνέχειας, ἀφοῦ ἀπὸ τὶς 6300 λέξεις τοῦ Ὁμηρικοῦ λεξιλογίου ἐπιβιώνουν μέχρι σήμερα 1800, ἀπὸ τὶς ὁποῖες σχετικὰ μικρὸν μέρος ἔχει ἀλλάξει ἔννοια. Ὁ ἐπιφανὴς Γλωσσολόγος Γ.Χατζηδάκης ἀπέδειξε ὅτι ἀπὸ τὶς 4900 περίπου λέξεις τῆς Καινῆς Διαθήκης 2280 (σχεδὸν οἱ μισὲς) χρησιμοποιοῦνται καὶ σήμερα, οἱ ὑπόλοιπες 2220 κατανοοῦνται καὶ μόνο 400 εἶναι ἀκατανόητες. Γιὰ τὴν διαχρονικότητα τῆς Ἑλληνικῆς ἡ ΕΓΚ ὀργάνωσε ἐνώπιον πολυπληθῶν ἀκροατηρίων μεγάλες ἐκδηλώσεις.
Τὴν πρώτην ἐκδήλωσιν, ποὺ ἔγινε εἰς τὴν Παλαιὰν Βουλὴν τὴν 11 Ἰουνίου 2002 μὲ θέμα «Ἡ γλῶσσα τοῦ Ὁμήρου καὶ ἡ ἐποχή μας», ἐχαιρέτησαν ἡ τότε Ἐπίτροπος τῆς Ε.Ε. διὰ τὶς γλῶσσες καὶ θέματα Παιδείας κα Viviane Reding καὶ ὁ τότε Πρόεδρος τῆς ΕΓΚ καὶ νῦν Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, ὁ ὁποῖος, μεταξὺ ἄλλων, εἶπε: «Δυστυχῶς, ἐδῶ καὶ δύο δεκαετίες, παριστάμεθα μάρτυρες μιᾶς προοδευτικῆς κακοποιήσεως τῆς γλώσσας μας μὲ τὶς κατὰ καιροὺς ἄστοχες παρεμβάσεις, ποὺ ὑποβάθμισαν τὴν γλωσσική μας Παιδεία», συνέχισε δὲ μὲ τὴν ἑξῆς ἐκτίμησιν καὶ πρόβλεψιν: «Ἡ ὑπάρχουσα χρονικὴ ἀπόστασις ἀπὸ κάποια γεγονότα, ποὺ σημάδεψαν ἀρνητικὰ τὴν πορεία τῆς γλώσσας μας, ἐπιτρέπει σήμερα πιὸ νηφάλια νὰ μελετήσωμε βαθύτερα τὶς δυσμενεῖς εἰς αὐτὴν ἐπιπτώσεις καὶ νὰ προχωρήσωμε εἰς τὶς ἀναγκαῖες διορθωτικὲς παρεμβάσεις». Παρεμβάσεις ποὺ ξεκίνησαν μὲ τὴν ἀξιέπαινη ἀπόφασιν τῆς τότε Ὑπουργοῦ Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων καὶ νῦν εὐρωβουλευτοῦ κας Μαριέττας Γιαννάκου διὰ τὴν αὔξησιν εἰς τὴν Β/θμια Ἐκπαίδευσιν τῶν ὡρῶν διδασκαλίας τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν ἀπὸ τὸ πρωτότυπον κατὰ ἕξ ὧρες ἐβδομαδιαίως. Ἡ ἀπόφασις αὐτὴ ἐσυνοδεύθη μὲ τὴν ἐπαναφορὰν τῆς ὑποχρεωτικῆς ἐξετάσεως εἰς τὸ μάθημα τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν τῶν μέσῳ ΑΣΕΠ διοριζομένων φιλολόγων, διότι διεπιστώθηκε ὅτι δὲν ὑπῆρχαν ἐπαρκῶς κατηρτισμένοι φιλόλογοι, διὰ νὰ διδάξουν ἀρχαῖα ἑλληνικὰ εἰς τὴν Μέσην Ἐκπαίδευσιν! Εἰς πανελλαδικὴν ἔρευναν, ποὺ διενήργησε τὸ 2006 τὸ Ὑπουργεῖον Παιδείας μὲ θέμα «τὸ μάθημα τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν εἰς τὸ γυμνάσιον», μετεῖχαν 345 καθηγηταὶ Φιλόλογοι. Τὸ 95% αὐτῶν ἐτονισε τὴν πολλαπλὴν ὠφελιμότητα τοῦ μαθήματος αὐτοῦ ὑπογραμμίζον, μεταξὺ ἄλλων, τὴν συμβολὴν τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν εἰς τὴν ὀρθώτερην χρῆσιν τῆς νέας ἑλληνικῆς γλώσσης.
Ἡ δεύτερη μεγάλη ἐκδήλωσις μὲ θέμα «Ἀπὸ τὴν Αττικήν διάλεκτον εἰς τὴν γλῶσσαν τῶν Εὐαγγελίων» ἔγινε τὸν Νοέμβριον τοῦ 2003 εἰς τὸ Μέγαρον Μουσικῆς Ἀθηνῶν, παρουσίᾳ τοῦ τότε ἀρχηγοῦ τῆς Ν.Δ καὶ μετέπειτα Πρωθυπουργοῦ κ. Κώστα Καραμανλῆ, τοῦ τότε Προέδρου τῆς Βουλῆς κ. Ἀπόστολου Κακλαμάνη, Ὑπουργῶν, Βουλευτῶν καὶ ἄλλων προσωπικοτήτων. Τὴν ἐκδήλωσιν αὐτὴν ἐχαιρέτησεν μὲ μήνυμά του καὶ ὁ πρώην Πρόεδρος τῆς Γαλλικῆς Δημοκρατίας κ. Valery Giscard d’ Estaing.
Ἡ τρίτη ἐκδήλωσις, τὴν ὁποία ἐχαιρέτησε ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας ἔγινε ἐπίσης εἰς τὸ Μέγαρον Μουσικῆς Ἀθηνῶν τὴν 2 Δεκεμβρίου τοῦ 2005 καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὴν βυζαντινὴν περίοδον. Μία περίοδος ἐπίσης ἀδιάσπαστης συνέχειας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης.
Ἡ τετάρτη ἐκδήλωσις ἔγινε εἰς τὸν Φιλολογικόν Σύλλογον «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ» τὴν 8 Δεκεμβρίου τοῦ 2006 μὲ θέμα «Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ὰπὸ τὴν Ἅλωσιν μέχρι τὴν ἵδρυσιν τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους». Τὴν ἐκδήλωσιν ἐχαιρέτησε ὁ Μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος Χριστόδουλος.
Ἡ ΕΓΚ ὀργάνωσε δύο ἀκόμα μεγάλες ἐκδηλώσεις εἰς τὴν Πνύκα (Πύκνα), ἐκ τῶν ὁποίων ἡ τελευταία μὲ θέμα «Ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ Εὐρωπαϊκὸς Πολιτισμός» ἔγινε παρουσίᾳ τῶν ἐθνικῶν ἐκπροσώπων τῶν χωρῶν τῆς Ε.Ε. μὲ τὴν εὐκαιρίαν τῆς Ἑλληνικῆς Προεδρίας τὸ 2003 .
Καὶ ἐνῷ ἀπὸ τὸ ἔτος 2001 τὰ πλήγματα κατὰ τῆς γλώσσης μας εἶχαν κοπάσει γιὰ ἀρκετὰ χρόνια, τὸν περασμένον Ἰούνιον νέος σάλος ξέσπασε μὲ τὸ περιβόητον βιβλίον τῆς Νέας Γραμματικῆς τῆς Ε’ καὶ ΣΤ΄ Δημοτικοῦ, ποὺ ἀπησχόλησε διὰ πολλοὺς μῆνες τὸν τύπον.
Εἰς τὸ πλαίσιον, ὅμως, τοῦ παρόντος χαιρετισμοῦ δὲν μοῦ ἐπιτρέπεται νὰ ἀναφερθῶ περισσότερον εἰς τὸ βιβλίον αὐτό, τὸ ὁποῖον προδήλως ἀπευθύνεται εἰς μαθητὲς τῶν ὁποίων ἡ Ἑλληνικὴ δὲν εἶναι ἡ μητρικὴ γλώσσα. Ὅπως δὲ ἀπέδειξαν ἔγκριτοι Πανεπιστημιακοὶ δάσκαλοι, ἡ γραμματικὴ αὐτὴ εἶναι ἀκατάλληλη ἀπὸ παιδαγωγικῆς ἀπόψεως, διότι προκαλεῖ σύγχυσιν ὄχι μόνο σὲ παιδιὰ ἀλλὰ καὶ σὲ μεγάλους.
Τὸ προβληθὲν πρὸς ὑποστήριξιν τοῦ βιβλίου ἐπιχείρημα, ὅτι μόνον γλωσσολόγοι μπορεῖ νὰ ἔχουν γνώμη γιὰ τὴν γλῶσσα μας, εἶναι ἕωλον καὶ ἄστοχον, διότι ἡ διαφύλαξις τῆς γλώσσης μας εἶναι ὑπόθεσις ὅλων μας μὲ διάφορον βέβαια βαθμὸν εὐθύνης τοῦ κάθε ἑνός μας. Ἡ σωστὴ ἐκφορὰ λόγου δὲν ἐνδιαφέρει μόνον τὶς θεωρητικές, ἀλλὰ καὶ τὶς θετικὲς ἐπιστῆμες (τὶς λεγόμενες «ἀκριβεῖς»), οἱ ὁποῖες ἀπαιτοῦν εἰς τὸν γραπτὸν λόγον σαφήνειαν, ὀρθότητα καὶ ἀκρίβειαν. Ἄλλωστε ὑπάρχουν περιπτώσεις ἐπιστημόνων μὲ σημαίνουσαν συμβολὴν εἰς ἐκτὸς εἰδικότητος των θέματα, ὡς π.χ. εἰς γλωσσικὰ τοῦ Βρετανοῦ δικαστῆ William Jones, πρωτεργάτη τῆς «συγκριτικῆς γλωσσολογίας» τὸ 1776, τοῦ Βρετανοῦ ἀρχιτέκτονα Michael Ventris, ποὺ ἐπέτυχε τὴν ἀποκρυπτογράφησιν τῆς Γραμμικῆς Β΄ κ.ἄ.
Ἡ πρωτόγνωρη κρίσις, ποὺ διέρχεται ἡ χώρα μας ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρη ἡ Οἰκουμένη, εἶναι κρίσις προεχόντως πνευματικῶν, ἠθικῶν καὶ πολιτισμικῶν ἀξιῶν λόγω τῆς συρρικνώσεως τῆς Κλασσικῆς καὶ Ἀνθρωπιστικῆς Παιδείας. Ἡ Οἰκονομικὴ καὶ ἡ Τεχνολογικὴ ἀνάπτυξις ποὺ εἶναι κυρίαρχη ἐπιδίωξις εἰς τὰ προγράμματα ὅλων τῶν μεταπολιτευτικῶν κυβερνήσεων, ἔγινε αὐτοσκοπὸς καὶ ὄχι ἕνα μέσον διὰ τὴν πνευματικὴν, ἠθικὴν καὶ πολιτισμικὴν ἀνέλιξιν τοῦ πολίτου Μία κοινωνία, ὅμως , ὑλικῶς εὐημεροῦσα ἀλλὰ μὲ πολίτες, ποὺ στεροῦνται ἰδανικῶν καὶ ἀρχῶν, μοιραίως γίνεται εὐάλωτη εἰς τὶς μάστιγες τοῦ σημερινοῦ κόσμου. Ὁ ἀνθρωπιστικὸς χαρακτήρας τῆς Ἐκπαιδεύσεως εἶναι ἀναγκαῖος διὰ τὴν ἠθικὴν ἐξυγίανσιν καὶ τὴν ἠθικὴν συνοχὴν τῆς σημερινῆς κοινωνίας ἀλλὰ καὶ τὴν διαφύλαξιν τῆς Ἱστορίας μας, τῆς ἐθνικῆς μας παραδόσεως καὶ ὀντότητος.
Εἰς τὸ πλαίσιον αὐτὸ εἶναι ἀναγκαία ἡ χάραξις μιᾶς ἐθνικῆς πολιτικῆς διὰ τὴν Παιδείαν ἀπὸ ἕνα συνταγματικὰ κατοχυρωμένον Συμβούλιον προσωπικοτήτων. Μεταξὺ δὲ τῶν μέτρων ποὺ θὰ πρέπῃ νὰ θεωρηθοῦν ὡς ἐπείγοντα εἶναι: α) Ἀναμόρφωσις τῶν Ἀναλυτικῶν Προγραμμάτων Πρ/βάθμιας καὶ Δευτ/βάθμιας Ἐκπαιδεύσεως μὲ ἐπαναφορὰν τῶν ὡρῶν διδασκαλίας εἰς τὰ γλωσσικὰ μαθήματα καὶ τὴν ἱστορίαν, β) ἐνίσχυσις τῆς διδασκαλίας τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ἀπὸ τὸ πρωτότυπον, γ) ἵδρυσις Κλασσικῶν Λυκείων, καὶ δ) ἐπανεξέτασις ὅλων τῶν βιβλίων ἱστορίας καὶ γλώσσας. Εἶναι καιρὸς πλέον τὰ ἀνεπανάληπτα ἐγχειρίδια γραμματικῆς καὶ συντακτικοῦ τοῦ Ἀχιλλέα Τζαρτζάνου, ποὺ τὰ τελευταῖα χρόνια συνεχῶς ἀνατυπώνονται καὶ κυκλοφοροῦν ἀκόμη καὶ σὲ καροτσάκια πλανοδίων πωλητῶν, νὰ ἐπανέλθουν εἰς τὴν ἐκπαίδευσιν! Ἀποτελεῖ χρέος τῆς Πολιτείας νὰ βοηθήσῃ τὴν νέα γενιὰ νὰ γευθῇ τὰ κείμενα τῆς ἀνεπανάληπτης ἑλληνικῆς γραμματείας μέσω τῆς ὀρθῆς διδασκαλίας τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ἀπ’ τὸ πρωτότυπον, ἰδιαίτερα μάλιστα ὅταν τέτοια μέτρα λαμβάνονται ἀπὸ ξένες χῶρες. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρω : Εἰς τὴν Ἰταλία, ὅπου πρόσφατα ἱδρύθησαν ἑκατοντάδες Κλασσικὰ Λύκεια, τὴν περασμένην χρονιὰ εἰς τὶς Πανιταλικὲς ἐξετάσεις εἰς τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ δόθηκε πρὸς μετάφρασιν ἀρχαῖον κείμενον τοῦ Ἀριστοτέλη. Εἰς τὴν Βρετανία ἀπεφασίσθη ἡ εἰσαγωγὴ στὰ δημόσια δημοτικά τους σχολεῖα τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν, διότι, μεταξὺ ἄλλων βοηθοῦν τὰ παιδιὰ νὰ μάθουν σὲ βάθος τὸν τρόπο νὰ σκέπτωνται καὶ νὰ χειρίζωνται τὰ ἀγγλικά. Εἰς τὴν Αὐστραλία καθιερώθη ἡ ὑποχρεωτικὴ διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς ὡς δεύτερης (κατ’ ἐπιλογὴν) γλώσσας μετὰ τὰ ἀγγλικά.
Κατὰ τὴν περίοδον τῆς Παγκοσμιοποιήσεως καὶ τῆς πορείας τῆς χώρας μας πρὸς τὴν εὐρωπαϊκὴν ὁλοκλήρωσιν εἶναι ἀναγκαία, ὅσο ποτὲ ἄλλοτε εἰς τὴν νεώτερη Ἱστορία μας, ἡ θωράκισις καὶ ἡ ἐνίσχυσις τῆς ἐθνικῆς μας ὀντότητος, τῶν πολιτιστικῶν καὶ ἐθνικῶν παραδόσεών μας, ἡ συνταγματικὴ προστασία τῆς γλώσσας μας, ποὺ ὑπῆρχε εἰς παλαιότερα Συντάγματα. Τὰ ἀρχιτεκτονικὰ καὶ γλωσσικὰ μνημεῖα τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ποὺ ἀποδεικνύουν τὴν συνέχειαν καὶ τὴν ταυτότητά μας εἶναι ἔργα μοναδικῆς ἄξιας καὶ συνεπῶς ἀνεπίδεκτα ὁποιασδήποτε ἀλλοιώσεως. Εἶναι ὑπέρτατον καθῆκον ὅλων μας νὰ προστατεύσωμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις τὴν γλῶσσα μας, διότι ἂν συνεχισθῆ ὁ σημερινὸς κατήφορος, οἱ κάτοικοι τῆς χώρας αὐτῆς (τὴν ὁποίαν μᾶς κληροδότησαν ἐλεύθερη οἱ προγονοὶ μας χύνοντες ποταμοὺς αἵματος) μετὰ ἀπὸ κάποια χρόνια δὲν θὰ γνωρίζουν ἑλληνικά, ὅπως συνέβη μὲ τοὺς Ποσειδωνιάτες στὸ ἀνέκδοτο ποίημα τοῦ Καβάφη…
Ἡ γεωπολιτικὴ θέσις τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικράτειας καὶ ἡ Νέα Τάξις πραγμάτων, καθιστοῦν ἐθνικὴ ἐπιταγὴ τὴν συστράτευσιν τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Συνελλήνων καὶ ὅλων τῶν δυνάμεων τοῦ Ἔθνους, πολιτικῶν, πνευματικῶν, κοινωνικῶν, οἰκονομικῶν μὲ στόχον τὴν ἐνίσχυσιν τῆς χώρας μας εἰς τοὺς καίριους τομεῖς τῆς Παιδείας , τῆς Ἄμυνας καὶ τῆς Οἰκονομίας. Αὐτὸ τὸ μήνυμα ὑπαρξιακῆς σημασίας διὰ τὴν χώραν μας καὶ τὸν Ἑλληνισμόν, θὰ πρέπῃ νὰ ἐκπέμψῃ ἡ ἀποψινὴ σύναξις.
Κυρίες καὶ Κύριοι, ἡ ἐθνική μας κυριαρχία δὲν κινδυνεύει τόσον ἀπὸ τοὺς δανειστάς μας, ὅσον ἀπὸ τὸ ἐνδεχόμενον νὰ χαθῇ ἡ Γλῶσσα μας, ἡ ὁποία, ὅπως εἶπε ὁ Καζαντζάκης, εἶναι ἡ ἀληθινὴ πατρίδα μας!
Ἂν ἡ Γλώσσα μας χαθῇ, χάνεται καὶ ὁ λαὸς μαζί της!
Αφήστε μια απάντηση