διὰ τοὺς μικρούς μας φίλους
Μιὰ στοργικὴ σπουργιτίνα, ποὺ ζοῦσε πάνω στὶς φυλλωσιὲς ἑνὸς πλατύφυλου δένδρου, ἀνοίγοντας τὶς φτεροῦγες της πέταξε μακρυὰ γιὰ νὰ βρῇ σποράκια, γιὰ νὰ ταΐσῃ τὸ πολυαγαπημένο της σπουργιτάκι. Ὅταν γύριζε πίσω στὴν φωλιά, τὸ σπουργιτάκι ἄνοιγε τὸ μικρό του ράμφος καὶ ἡ σπουργιτίνα τοῦ ἔδινε ἀρκετὰ σποράκια γιὰ νὰ χορτάσῃ. Τὸ μικρὸ τιτίβιζε χαρωπά. Ὁ χειμώνας ἦρθε κάπως γρήγορα φέτος, ὁ οὐρανὸς ἦταν σκεπασμένος μὲ πυκνὰ σύννεφα, καὶ πολλὲς νιφάδες χιονιοῦ ἄρχισαν νὰ πέφτουν κάτω στὴν γῆ. Ἡ σπουργιτίνα πέταξε ξανά, ἤθελε νὰ βρῇ σποράκια, μὰ ὅσο καὶ ἄν ἔψαξε, δὲν βρῆκε τίποτα καὶ ἀποφάσισε νὰ ἐπιστρέψῃ στὴν φωλιά, μὰ ἕνα παχὺ στρῶμμα χιονιοῦ τὴν τύλιξε ὁλάκερη, οἱ φτεροῦγες της εἶχαν παγώσει, δὲν μποροῦσε πλέον νὰ κουνηθῇ καὶ νὰ γυρίσῃ πίσω στὸ χαϊδεμένο της σπουργιτάκι. Τὸ σπουργιτάκι περίμενε τὴν σπουργιτίνα νὰ γυρίσῃ πίσω, ἐκείνη ὅμως δὲν ἐπέστρεφε, τότε ἀποφάσισε νὰ ἀφίσῃ τὴν φωλιά, καὶ νὰ πετάξῃ μακρυά. Πῆγε στὴν ἄκρη τῆς φωλιᾶς, ἄνοιξε λίγο διστακτικὰ τὶς μικρές του φτεροῦγες, καὶ ἄρχισε νὰ πετᾶ γιὰ λίγο, συνειδητοποίησε ὅμως ὅτι ἔπεφτε μὲ ὁρμὴ κάτω, σκόνταψε κάπου, καὶ στάθηκε μπροστὰ ἀπὸ ἕνα πρεβάζι ἑνὸς μισάνοιχτου φωταγωγημένου παραθύρου. Ἕνα ξανθὸ κοριτσάκι, ποὺ κοίταζε ἔξω ἀπὸ τὸ παράθυρο εἶδε τὸ σπουργιτάκι, τὸ ἔπιασε ἀπαλά, τὸ τοποθέτησε μέσα σὲ ἕνα καλαθάκι, τοῦ ἔδωσε νὰ φάῃ σποράκια καὶ ἄφθονο νεράκι νὰ πιῇ. Ἀπὸ τότε τὸ σπουργιτάκι εἶναι εὐτυχισμένο, ζεῖ μὲ τὴν συντροφιὰ τοῦ μικροῦ κοριτσιοῦ, ποὺ τὸ φροντίζει καθημερινὰ μὲ στοργὴ καὶ ἀγάπη καὶ δὲν τὴν ἀποχωρίζεται.
Κυριακὴ Β. Δερτιλή
Αφήστε μια απάντηση