Ο Γέρων Αυγουστίνος Καντιώτης

 ΕΤΕΛΕΣΘΗ ΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Στις 21 Αυγουστου 2011, ημέρα Κυριακή, στον κατάμεστο Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, παρουσία τεσσάρων αρχιερέων του Κονίτσης, του Ελευθερουπόλεως, του Γόρτυνος, του Φλωρίνης και πλήθος πιστών ετελέσθη το μνημόσυνο.

• Μίλησε ο Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως, παλαιός μαθητής του Γέροντος. Δημόσια και κατ’ επανάληψη ζήτησε συγνώμη από τον σεβάσμιο κεκοιμημένον επίσκοπο, γιατί ενώ ευεργετήθηκε πνευματικά από τον π. Αυγουστίνο και υπήρξε πνευματικός του πατέρας και οδηγός, τον εγκατέλειψε και δεν έμεινε μέχρι τέλους πιστός μαθητής του.
• Και παλαιότερα, στην γιορτή του σεβάσμιου γέροντος Μητροπολίτου του είπε· «Φύγαμε Γέροντα, γιατί τα φτερά μας ήταν μικρά και δεν μπορούσαμε να πετάξουμε τόσο ψηλά».

Την ιδια μέρα πολλοί κληρικοί από τα χωριά της Φλώρινας και από την πόλη έκαναν μνημόσυνο.

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΚΥΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

Posted by: episkopos on Αυγ 22nd, 2011 | Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗ  ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ  ΦΛΩΡΙΝΗΣ  ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

Με την ευκαιρία του ετήσιου μνημοσύνου από την εκδημία προς Κύριον του πατρός Αυγουστίνου (28 Αυγούστου 2010) ο υπογράφων καταθέτει μερικά δροσερά λουλούδια πάνω στον ιερό τάφο του, λουλούδια των πιο πνευματικών αναμνήσεων και γνήσιων ευχαριστιών ανθ’ὠν μοι έπραξε.
Λίγες και σύντομες αναμνήσεις από την προνοιακή συνάντησή μου με έναν  άνθρωπο που υπήρξε ένας πολύτιμος σύμβουλος και ένα υπέροχο παράδειγμα μίμησης σε μια εφηβική ηλικία όπου ήμουνα, φουσκωμένος από υπαρξιακά προβλήματα και ανησυχίες. Κάθομαι τώρα σε μια γωνιά της πλατείας Ψυρρή, στην αρχή της οδού Χριστοκοπίδου, στην παλιά Αθήνα, και από την είσοδο του κτηρίου στον αριθμό 12  βλέπω να μπαίνουν και να βγαίνουν νέοι και μεσήλικες, άνδρες και γυναίκες, κι ανάμεσά τους κι εγώ, μαθητής τότε της Δ’ τάξης Εξατάξιου Γυμνασίου. Τι γινόταν εκεί; εκεί μιλούσε, κήρυττε το λόγο του Θεού ένας  Ζακχαίος παπάς, με μια κάπως περίεργη εμφάνιση: με τριμμένο ράσο, με σκονισμένα άρβυλα, με απεριποίητα πυκνά γένια, με κοκάλινα μεγάλα μυωπικά γυαλιά στη μύτη. Το όνομά του ήταν Αυγουστίνος Καντιώτης, ιεροκήρυκας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών από το 1951. Όπου  μιλούσε, σε εκκλησίες και αίθουσες, χιλιάδες κόσμος τον ακολουθούσε. Οι εφημερίδες της δεκαετίας του ‘50 συχνά έγραφαν για τον παπά Καντιώτη. Άλλοι έδειχναν την εκτίμηση και το θαυμασμό τους στον θαρραλέο κληρικό, όπως οι αείμνηστοι Κ. Μπαστιάς, διευθυντής της «Βραδυνής», ο Δ. Ψαθάς των «Νέων», ο Φ. Κόντογλου, ο Ν. Τωμαδάκης, ο Μ. Στασινόπουλος, άλλοι όχι. Δεν σταματούσε όμως να στηλιτεύει, προφορικά και γραπτά, με τη μαχητική δημοσιογραφία της «Σπίθας» του, τα Καλλιστεία της «Απογευματινής», (πρόδρομος του φεμινιστικού κινήματος), τις αισχρότητες και τα όργια των Πατρινών καρναβαλιών. Πρωτοστατεί για την κάθαρση της Εκκλησίας, τάσσεται εναντίον του Μεταθετού των Μητροπολιτών, υπέρ αξιοκρατικών Εκλογών Επισκόπων με τη συμμετοχή του κλήρου και του λαού. Αγωνίστηκε για την ενότητα των Ορθοδόξων Χριστιανών και την επανένωση με τους παλαιοημερολογίτες, αγωνίστηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής του για εθνικά ζητήματα, όπως το δημογραφικό, τις κοινωνικές ανισότητες, τη φτώχεια και την ανεργία.

Έφηβο τότε, με είχε εντυπωσιάσει η απλότητα και η ανιδιοτέλειά του, η ασκητικότητα και η ολιγοφαγία του, η ευρυμάθειά του, η βαθειά γνώση της Ελληνικής γλώσσας, την οποία χειριζόταν με άψογο και υποδειγματικό τρόπο στο γραπτό και προφορικό λόγο, αλλά προ πάντων, όταν παρακολουθούσα τις ομιλίες του ένιωθα ότι είχα απέναντί μου έναν πνευματικό άνθρωπο, συνεπή στα λόγια και τις πράξεις, έναν ελεήμονα, ένα σύγχρονο άγιο, με παρρησία και προφητικότητα, με διακριτικότητα και έξοχη γνώση της παιδαγωγικής επιστήμης.

Δεν θα ξεχάσω όμως κάτι που έχει πολύ μεγάλη αξία για όλους εμάς που ασχολούμαστε με τα κοινωνικά και εκκλησιαστικά δρώμενα. Δυο φορές είδα τον π. Αυγουστίνο να κλαίει με λυγμούς σαν μικρό παιδί. Η πρώτη φορά ήταν την Κυριακή 5 Ιουνίου του 1960. Ήμουν τότε φοιτητής και μάρτυς ενός περιστατικού που, παρότι πέρασαν από τότε τόσα χρόνια, δεν μπορώ να το ξεχάσω.     Στην Εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ», ο Μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων (Φωστίνης) δημοσίευσε άρθρο, με το οποίο κατηγορούσε τον Καντιώτη ότι ο πατέρας του έπασχε από αισχράν ασθένεια (*). Εκεί είχε φτάσει η εμπάθεια και η κακότητα της τότε διοικούσας Εκκλησίας. Ο άγιος Χίου «Τυμβωρύχος»!. Η συκοφαντία όμως κατέπεσε και ο ηθικός αυτουργός της συκοφαντικής δυσφήμησης Παναγιώτης Τρεμπέλας, καθηγητής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (και οι μεγάλοι δεν είναι άμοιροι σφαλμάτων και ηθικών αδυναμιών), ζήτησε γραπτώς συγγνώμη από τον άνθρωπο με την μεγάλη καρδιά, που ποτέ δεν του κράτησε κακία (Ίσως θα άξιζε ο κόπος να έρθει στο φως ης δημοσιότητας αυτό το έγγραφο!).

Πώς λοιπόν ένα τέτοιο ηθικό και πνευματικό ανάστημα να μην επιδοκιμάσει ένας ολόκληρος λαός  (πάνω από 10.000, όπως έγραψαν οι εφημερίδες της εποχής εκείνης) που συνέρρευσε στον άγιο Κωνσταντίνο Ομονοίας στις 25 Ιουνίου   1967, ημέρα της χειροτονίας του  πατρός Αυγουστίνου στο βαθμό του Επισκόπου με την  ιαχή «Άξιος!, Άξιος!»; Εκλέχθηκε Μητροπολίτης Φλωρίνης, Αλμωπίας και Εορδαίας, όπου επί τριάντα τρία συναπτά χρόνια έδρασε ιεροπρεπώς. Αξίζει εδώ να υπενθυμίσουμε πως ο π. Αυγουστίνος ήταν ένας θιασώτης της αρχής για μια «Εκκλησία Ελευθέρα και Ζώσα». Διαμαρτυρήθηκε, να το πούμε με παρρησία αυτό, εντονότατα για την αντικανονική και βάναυση εκθρόνιση δώδεκα τιμίων ιεραρχών με την εφαρμογή των Συντακτικών Πράξεων 3 και 7/1974 της δικτατορίας Ιωαννίδη και το 1995 εισηγήθηκε τη λύση του «εκκλησιαστικού προβλήματος» στην Ιεραρχία του Σεραφείμ, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αντιστάθηκε αποφασιστικά για τη ματαίωση της ίδρυσης Καζίνο στη Φλώρινα, αντέδρασε στην δημιουργία υπερκαταστήματος στα σύνορα που θα απορροφούσε όλη την οικονομική ικμάδα του νομού, αγωνίσθηκε υπέρ των αιτημάτων των γεωργών, των απολυμένων εργατών της ΔΕΗ, συμμετέσχε στο μεγάλο συλλαλητήριο της Πτολεμαϊδας ενάντια στα ρυπογόνα εργοστάσια της περιοχής, ενδιαφέρθηκε, όσο κανείς άλλος, για τους τσιγγάνους της Φλώρινας..  Ιδιαίτερα αγωνίσθηκε υπέρ των δικαίων των Ελλήνων της Β. Ηπείρου, της ελληνικότητας της Μακεδονίας, ελέγχοντας την άγρια προπαγάνδα των Σκοπίων.

Να προσθέσω εδώ κι ένα στοιχείο που σπάνια βρίσκει κανείς σε δημόσια πρόσωπα και δη στο ιερατείο. Ο Καντιώτης ποτέ στη ζωή του δεν είχε πάρε -δώσε με τα λεφτά. Οι τσέπες του λες και ήταν ραμμένες. Είχε να πάρει στα χέρια του λεφτά, έστω και το μισθό του, από το 1953! Δεν ήξερε καλά καλά τι νομίσματα κυκλοφορούν. Κάποιος πληρεξούσιός του εισέπραττε το μισθό του και τα χρήματα τα έδινε κατ’ εντολή του επισκόπου στα φιλανθρωπικά ιδρύματα ή σε όποιους είχαν ανάγκη.

Ο Καντιώτης πραγματικά υπήρξε ένας μεγάλος πνευματικός ηγέτης, και όπως όλοι οι μεγάλοι,  είχε και αυτός   τους  συκοφάντες και υπονομευτές του κοινωνικού του έργου, ακόμα και μέσα στον κύκλο των ίδιων των συνεργατών του. Συγχώρεσέ με, πάτερ Αυγουστίνε, αν θα τελειώσω το αυτό το σημείωμα με το συνταρακτικό αίσθημα που δοκίμασα, όταν σε είδα, υπέργηρο τώρα, πάλι να δακρύζεις, εκεί στο κτήμα της Κάντζας, το Γενάρη του 1998. Με προσκάλεσες, θυμάμαι, και ζήτησες από μένα να μάθεις για μια «συνωμοτική» συγκέντρωση συνεργατών που οργάνωσε σε αίθουσα Φροντιστηρίου, εδώ στην Αθήνα, κάποιος θεολόγος, ονόματι Ευσταθίου Σωτήριος, στέλεχος της ιεραποστολικής ομάδας του Σταυρού που ο ίδιος ίδρυσες. Κι όταν άκουσες τη σχετική πληροφορία μαζί με το ηχητικό ντοκουμέντο που είχα από τη βρόμικη αυτή συνάντηση και βεβαιώθηκες ότι ο εν λόγω θεολόγος, άγνωστο γιατί, μίλησε τόσο απαξιωτικά για το πρόσωπό σου, δεν μπόρεσες να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου. Δεν περίμενες ίσως τέτοια αγνωμοσύνη από αυτούς που εσύ τόσο ευεργέτησες! Για το έργο του Φλωρίνης Γέροντα Μητροπολίτη π. Αυγουστίνο Καντιώτη έχει εκδοθεί «Χαριστήριος» Τόμος από την Ιερά Μητρόπολη Φλωρίνης………

Αντώνης Ιακ. Ελευθεριάδης

Δρ. Φιλολογίας και Θεολόγος

e-mail: aelef@acci.gr

——-

Αὐγουστῖνος Καντιώτης

 Συμπληρώνεται ἔτος ἀπό τήν κοίμηση τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Αὐγουστίνου μητροπολίτου Φλωρίνης Πρεσπῶν καί Ἐορδαίας. Ἄν θά μᾶς ζητοῦσαν νά προβάλουμε ἕνα μόνο χάρισμά του, χωρίς δισταγμό θά ἐπιλέγαμε τήν παρρησία ἔναντι τῶν ἰσχυρῶν τῆς ἡμέρας, ὅταν οἱ ἐνέργειές τους ἦσαν ἐχθρικές πρός τήν πίστη μας.
 Αὐτό του τό θάρρος ἦταν ἀπόρροια τῆς στάσης ζωῆς του. Δέν ἦταν ἁπλῶς ἕνας καυσοκαλυβίτης, ἦταν ἕνας φλογερός πιστός πού ζοῦσε μέ τό «ἀπόκριμα τοῦ θανάτου» (Β´ Κο 1,9).
 Πολλοί μέ παραμορφωμένο τό ὀπτικό νεῦρο τῆς ψυχῆς εἶδαν στό πρόσωπό του τό ἀδιάλλακτο βλέμμα τοῦ φανατικοῦ. Στάθηκαν ἀνήμποροι νά ἀντικρίσουν τήν παιδική ἀφελότητα, τήν ἀγά πη πρός τόν συνάνθρωπο, τό πνεῦμα θυσίας γι’ αὐτόν.
 Ἰανουάριος 1944, δυό μῆνες μετά τήν ἄφιξή του στήν Κοζάνη. Ὁ π. Αὐγουστῖνος μπῆκε σέ καφενεῖο καί παρήγγειλε τσάι. Ἔβγαλε ἀπό τόν κόρφο του μικρό ξεροκόμματο, πιθανόν ἀντίδωρο, νά τό βουτήξει. Κάποια ψίχουλα ἔπεσαν στό πάτωμα καί τότε κάποιοι ἀπό πλαϊνά καθίσματα χύμηξαν νά τά περιμαζέψουν. Αὐτές οἱ σκηνές φαίνονται χρονικά καί γεωγραφικά ἀπόμακρες γιά τόν σπάταλο ὑποδουλωμένο στόν καταναλωτισμό νεοέλληνα. Τό συμβάν ἦταν ἀρκετό γιά νά συγκλονίσει τόν λιτοδίαιτο κληρικό, ὥστε νά ἀναλάβει νά ὀργανώσει συσσίτιο. Τό συσσίτιο ἔφθασε νά προσφέρει ὥς 8.150 μερίδες ἡμερησίως! Αὐτό τό κατόρθωμα τοῦ φτω χοῦ λαοῦ τῆς Κοζάνης (ὄχι τῶν πλουσίων, πού ἔφθασαν νά τόν καταγγείλουν στούς κατακτητές), αὐτή ἡ θυσία τῶν φτωχῶν γιά νά σωθοῦν ἀπό τό θάνατο ἐκ πείνας οἱ φτωχότεροι, ἦταν ὁ καρπός τῶν φλογερῶν κηρυγμάτων τοῦ «ὀχληροῦ» ἱεροκήρυκα ἀλλά καί τῆς ἄκρας ἀνιδιοτέλειάς του. Λιποθύμησε ἀπό τήν πείνα, ἀλλά ἀπό τό καζάνι τῆς «Ἑστίας» δέν γεύθηκε οὔτε κουταλιά! Αὐτά γιά τούς σύγχρονους πολιτικούς καί τά παπαγαλάκια τῆς δημοσιογραφίας πού τούς στηρίζουν. Γι’ αὐτά πού ἀκόμη καί μετά τό θάνατό του πρόσφεραν χολή στόν μισητό γι’ αὐτούς κληρικό! Αὐτά πού πουλοῦν μέ τό ἀζημίωτο λόγια τοῦ ἀέρα γιά δημοκρατία καί κοινωνική δικαιοσύνη σέ ἕναν πεινασμένο καί γιά τά δυό λαό, τόν ὁποῖο κατάφεραν νά ἐκμαυλίσουν, ὥστε νά κινδυνεύει νά λησμονήσει τήν παράδοσή του.
 Λίγο μετά τή λήξη τοῦ ὀδυνηροῦ ἐμφυλίου πολέμου ἄρχισε ὁ ἐκδυτικισμός τῆς χώρας μέ τίς «εὐλογίες» τῶν ἰσχυρῶν προστατῶν μας. Στά πλαίσια τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ ἡ Ἑλλάδα ὀργάνωσε καλλιστεῖα! Οἱ ἰθύνοντες ἤθελαν νά ὁδηγήσουν τή χώρα μπροστά. Καί ὁ δρόμος περνοῦσε ἀπό τόν ἐκχυδαϊσμό τοῦ λαοῦ κατά τά δυτικά πρότυπα. Καλλιστεῖα, λοιπόν, τά ὁποῖα ὀργάνωσε ἡ ἀθηναϊκή κοπροκρατία (αὐτή τή λέξη συνήθιζε ὁ «φανατικός» ἱεροκήρυκας, ὁ ὁποῖος ὑπηρετοῦσε τότε στήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν, ἀντί τῆς πλήρους ἀβρότητος «ἀριστοκρατία»). Καί ὀρθώ θηκε τότε ὁ π. Αὐγουστῖνος μέ κάποιους ἄλλους ἐξίσου «φανατικούς» νά ἐμποδίσουν τή διαπόμπευση τῆς γυναίκας. Θά περνοῦσαν δεκαετίες, ὥσπου νά ἀντιληφθοῦν τό αὐτονόητο καί νά ἀντιδράσουν καί κάποιες γυναικεῖες ὀργανώσεις: Ἡ ἀστική περί βίου ἀντίληψη ὑποβιβάζει τή γυναίκα σέ σκεῦος ἡδονῆς. Τρανή ἀπόδειξη ἡ ἐκ τῶν οὐκ ἄνευ παρουσία τοῦ γυμνοῦ σέ ὅλες σχεδόν τίς διαφημίσεις, ἡ πλημμυρίδα τοῦ σεξουαλισμοῦ στή μεγάλη, ἀρχικά, καί στή μικρή στή συνέχεια, ὀθόνη.
 Ὁ «Καντιώτης», ὅπως περιφρονητικά τόν ἀποκαλοῦσαν ἀρκετοί ἐκ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου, ἐθεωρεῖτο ἀκραῖος ἀκόμη καί γι’ αὐτούς. Τόν κατηγοροῦσαν γιά ἔλλειψη συνέσεως καί διακρίσεως. Ἄν ἦταν αὐτή κάποια παρατήρηση γεμάτη ἀγάπη ἑνός γέροντα ἀσκητοῦ καυσοκαλυβίτη πρός τόν ἴδιο τόν φλογερό ἱεροκήρυκα, θά εἶχε κάποια βαρύτητα. Προερχόταν ὅμως καί διαχεόταν μέ ἰδιαίτερη θέρμη ἀπό πρόσ ωπα τά ὁποῖα δέν κατάφερναν νά κρύψουν τόν ἐφησυχασμό, τήν ἰδιοτέλεια ἤ τή δειλία πίσω ἀπό τό φθηνό περί συνέσεως κήρυγμά τους. Καί πολλοί ἀπό αὐτούς πού συνέπλευσαν μέ τούς ἐχθρούς τοῦ π. Αὐγουστίνου βοηθώντας μέ τή σιωπή τους ἤ τίς κατ’ ἐκείνου ἐπικρίσεις τους ἔχουν μερίδιο εὐθύνης γιά τήν κατρακύλα τῆς μεταπολεμικῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας.
 «Καί τί ἔπρεπε νά γίνει; Νά ἀφήσουμε ἕναν “Χομεϊνί” νά ἀσκεῖ παραεξουσία;». Τό ἐρώτημα, πέρα ἀπό τήν ξέ χειλη ἀντιπάθεια πρός τό πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Αὐγουστίνου, κρύβει τή βαθειά ἐνόχληση ἐκείνων τῶν ὁποίων τά σχέδια ἐμπόδιζε, καί τήν καλά καλυμμένη ὑποκρισία τῶν ἄλλων, πού δέν διέθεταν δυνάμεις ἀντίστασης στό κακό. Φυσικά καί δέν εἶναι δυνατό νά ἀντιδροῦν ὅλοι οἱ πιστοί μέ τόν τρόπο πού ἐπέλεξε, ὡς ἐκ τοῦ χαρακτῆρος του, ὁ π. Αὐγουστῖνος. Ὁ βίος τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας καί ἰδίως τῶν τριῶν μεγάλων Ἱεραρχῶν, βοηθᾶ νά κατανοήσουμε ὅτι δέν ὑπάρχει ἕνας μόνο δρόμος πού ὁδηγεῖ πρός τήν τελείωση. Μᾶς διαφεύγει ὅμως τό ὅτι κάποιοι συμπορεύονται, συντρώγουν καί συμπίνουν μέ τούς ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας, ἐγκωμιάζουν αὐτούς καί ἐγκωμιάζονται ἀπό αὐτούς ὡς συνετοί καί, τέλος, ὡς μισθωτοί ποιμένες ἀφήνουν τό κοπάδι νά κατασπαράσσεται ἀπό τούς λύκους! Αὐ τοί σπάνια βρίσκονται στό στόχαστρο τῶν δημοσιογράφων. Πρέπει νά ὑπερβοῦν τά ἐσκαμμένα, ὥστε νά γίνουν ἀντιπαθεῖς (νά προκαλέσουν ἀηδία) ἀκό μη καί στά «ἐλεύθερα πνεύματα»!
 Στρέφοντας τήν προσοχή στό νά βροῦν λόγους κατηγορίας, ἐπιχειροῦν πολλοί νά ξεθωριάσουν τή λαμπρότητα τοῦ προσώπου λόγῳ τῆς ἀφιλαργυρίας του. Ὁ π. Αὐγουστῖνος δέν κράτησε ποτέ στά χέρια του χρήματα οὔτε ὅμως καί στό περιβάλλον του ἐμφανίστηκαν «μακρυχέρηδες» διαχειριστές. Γι’ αὐτό καί ὁ λαός τό ἐκτίμησε αὐτό ἀρκούντως, ὅπως μαρτυρεῖ τό πλουσιότατο κοινωνικό του ἔργο.
 Ἔ, λοιπόν, δέν διέπραξε σφάλματα ὁ μακαριστός; Πολλά μάλιστα τολμῶ νά γράψω. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ἐπαναλάμβανε διαρκῶς: «Ψηλά βουνά, βαθειές χαράδρες». Δέν θά ἀσχοληθῶ μέ αὐτά, τώρα πού βρίσκεται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὅσα καί ἄν ὑπῆρξαν αὐτά, δέν εἶναι δυνατόν νά ἀμαυρώσουν τίς θαυμαστές ἀρετές του, τίς ὁποῖες ἐπαναλαμβάνω ὡς κατακλείδα τοῦ ἄρθρου: Ἔζησε γιά τήν Ἐκκλησία καί τό λαό τοῦ Θεοῦ ἀποφασισμένος νά θυσιάσει ἀκόμη καί τή ζωή του. Ἀγάπησε ὑπέρ τό δέον τήν πατρίδα (καί κατηγορήθηκε γι’ αὐτό). Στάθηκε ἄκαμπτος ἔναντι τῶν ἰσχυρῶν τῆς ἡμέρας, τούς ὁποίους στηλίτευσε ἀδιαφορώντας γιά τίς συνέπειες. Ἀγάπησε πολύ καί στήριξε τούς φτωχούς καί καταφρονεμένους, καθώς εἶχε περιφρονήσει στό ἔπακρο τό χρῆμα καί τήν πολυτέλεια (ποτέ δέν φόρεσε ὡς ἐπίσκοπος μίτρα). Ὑπῆρξε ἀδιάβλητος κατά τή συνέπεια λόγων καί ἔργων. Ἄντεξε τίς λοιδορίες, τούς ἐξευτελισμούς, τίς ἐπικρίσεις καί τίς συκοφαντίες φανερῶν καί κρυφῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας. Δέν κτύπησε κανέναν, ὅταν πλέον δέν διέθετε ἐκεῖνος κοσμική ἰσχύ, κατά τό γραφικόν: «κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξω» (Μθ 12,20).
 Ὁ Θεός νά τόν ἀναπαύει ἐν χώρᾳ ζώντων.    Ἀπόστολος Παπαδημητρίου

http://www.apolytrosis.gr/web/guest/ethsio_mnimosino

——–